Mijn buurtgenote is een voorbeeld van de emancipatiestrijd voor de ouderen. Ze komt uit Suriname, waar ze door vriendjespolitiek haar administratieve baan is kwijtgeraakt. Klein en tenger, de zestig bijna gepasseerd, maar met een sterke wil om hier, waar de werkgevers niet op haar komst zaten te wachten, tóch te slagen. En het lukt haar! Komende september wordt ze zij-instromer in het MBO.

Nog immer actief

“Er is geen leeftijdsgrens voor ambitie en passie,” sprak oud-staatssecretaris en in de jaren zeventig een van de gezichten van de vrouwenbeweging Hedy d’Ancona (79), afgelopen weekeinde in de Amsterdamse Rode Hoed. Zelf nog immer actief, is ze net als mijn buurtgenote het bewijs van deze stelling. Hedy d’Ancona was in de Rode Hoed op uitnodiging van het Humanistisch Verbond om er de  Socrateslezing te houden. “Het wordt tijd dat er een beweging komt zoals de vrouwenbeweging in de jaren zeventig maar dan voor ouderen,” riep zij op.

Ouderen kwakkelen en horen achter de geraniums

Er wordt alleen maar óver ouderen gepraat. Als een probleem. Ze zijn werkloos, ze drukken op de gezondheidszorg en de pensioenfondsen. Dat moet anders, vindt d’Ancona. “Aan mij wordt  keer op keer gevraagd: hoe voel je je? Doe je nog wat? Ze verwachten namelijk dat je kwakkelt en thuis zit achter de geraniums. Omdat de ouderen in onze samenleving naar de zijlijn zijn gedirigeerd. Maar ze zijn inmiddels veel langer vitaal en hebben ook het recht op zelfontplooiing. Als ambassadeur van Leve de Kunst, zie ik hoe ouderen opbloeien als ze iets oppakken. In Rotterdam is er zelfs een arts die kunst voorschrijft op recept. Omdat mensen zich er beter door voelen.”

En ouderen doen alleen maar wat om ‘niet te vereenzamen’

D’Ancona hoorde in een radio-interview dat aan een oudere Rotterdamse deelneemster aan een kookevenement tot vier keer toe de vraag werd gesteld of ze niet meedeed uit eenzaamheid. “De interviewer kon niet geloven dat ze het gewoon léuk vond om te koken. Ze antwoordde nog: ‘Ik heb kleinkinderen, ik ben niet éénzaam.” D’Ancona wil maar zeggen: zó sterk is het stigma dat ouderen krijgen opgeplakt. “Eenzaamheid komt voor onder alle generaties,” zei een 64jarige me deze week, “Dat is toch niet voorbehouden aan ouderen?”

Geen spandoeken maar wel tijd voor beweging

De tijd van spandoeken is voorbij maar niet om in beweging te komen, aldus D’Ancona, die in de jaren zeventig als een van de oprichtsters van Man Vrouw Maatschappij voorop liep.  De Algemene Wet Gelijke Behandeling is een van de resultaten van jaren actievoeren. Die wet moet nu ook maar naar de letter worden uitgevoerd en toegepast op de vaak onverbloemde leeftijdsdiscriminatie, vindt ze.

En wat vindt u, vijftiger, zestiger, zeventiger? Praat mee!

Wat vindt u meerdanvijftiger? Ondervindt u in uw dagelijks leven last van de vooroordelen over uw leeftijd? Wat zijn uw ambities, uw dromen voor de toekomst?  Vindt u mét Hedy d’Ancona dat de gesprekken in Den Haag niet alleen moeten gaan over ons pensioen of zorgkosten van de vergrijzing maar ook over het recht op zelfontplooiing en niet te vergeten zelfbeschikking?  En dat de vijftigers, zestigers en zeventigers zelf ook zonder last van vooroordelen moeten kunnen meepraten over de kwesties die in ons land spelen? Schrijf uw mening naar info@meerdanvijftig.nl.