Inmiddels ben ik bijna 65 maar het blijft kriebelen als het kwik onder nul gaat en het ijs begint te groeien. En ik ben niet de enige die dezer dagen kijkt of het water in de buurt al bevroren is. Een raar woord eigenlijk maar Nederland is bevangen door schaatskoorts. En dat vlak voordat de lente moet aanbreken….
Schaatskoorts maar ik moet verstandig zijn
Mijn hoge noren liggen op zolder en als ik niet een paar optredens in het vooruitzicht had, dan had ik misschien ook toegegeven aan de schaatskoorts. En was ik misschien al naar een opgespoten natuurijsbaan getogen. Nu ben ik veel te bang om iets te breken. Als ik het bericht lees over een man van 75 die door de politie onder het ijs vandaan is gehaald, dan denk ik dat ik verstandig moet zijn.
Kees Rooze deelt regelmatig zijn foto’s, jeugdherinneringen en reiservaringen op onze website. Zo publiceerde hij al over oldtimers, zijn zomer in Zeeland en niet te vergeten zijn liefde voor muziek.
Terug naar de winters in mijn jeugd
Ik kijk naar de foto’s die ik in 2012 heb gemaakt van de grachten in Amsterdam. Op sommige grachten is al een vaarverbod ingesteld, dus wie weet. Gek dat ik onmiddellijk weer terugdenk aan de winters in mijn jeugd. Als basisschoolleerling ging ik altijd schaatsen op de vijver bij de Sophialaan bij het Amsterdamse Vondelpark. Ik had van mijn ouders een paar nieuwe Friese schaatsjes gekregen en was daar maar wat blij mee. Met ijskoude handen steeds het koordje aantrekken om de schaatsen strak onder je schoenen te krijgen. En later de onvermijdelijke tintelende handen. Toch vond ik het erg gezellig op het ijs.
Zelfgemaakte ijshockeysticks
Ik heb ze nog steeds; de Friese doorlopers waarop ik heb leren schaatsen.
Steevast werd een ijshockeywedstrijd georganiseerd door een stel goed schaatsende jongens. Hiervoor hadden de welgestelde jongens echte sticks, de andere jongens een stok met daaraan een paar stukken hout gespijkerd. Ik was een slechte schaatser maar deed mijn best om vooruit te krabbelen en keek met jaloerse blikken naar de kinderen met snelle noren, die nonchalant met grote snelheid over het ijs scheerden. Als er water op het ijs lag was ik daar wel blij mee want dan kon ik beter afzetten met mijn botte schaatsen.
De koning te rijk
Mijn oudste broer had echte hockeyschaatsen en die mocht ik lenen toen mijn voeten wat groter werden. Wel vier maten te groot trok ik de schaatsen toch aan nadat ik 2 paar dikke Noorse sokken over elkaar had aangetrokken en kranten in de neuzen van de schoenen. Ik voelde mij de koning te rijk, want ik kwam veel sneller vooruit.
Tweede prijs was briefpapier dat ze nooit heeft gebruikt
Mijn moeder vond het prachtig dat ik veel plezier aan het schaatsen beleefde. Zij vertelde met trots dat zij op veertienjarige leeftijd 2e was geworden bij een schaatswedstrijd op de Singel in Goes. De prijs bestond uit een beklede doos met luxe briefpapier en bij mijn weten heeft zij er nooit papier uitgehaald. Dat vond ze zonde. Weliswaar heb ik nooit een prijs met schaatsen gewonnen maar ik had het vertier niet willen missen.
Jan, het kan!
Jaren geleden had ik een collega, Jan, die vertelde mij dat hij door het ijs was gezakt. Waarom hij het ijs was opgegaan na slechts één nacht vorst, was ons als collega’s een raadsel. Elke winter, als het maar één nacht had gevroren, riepen mijn kantoorgenoten en ik in koor: “Jan, het kan”. Ik hoop dat iedereen de komende dagen, ondanks schaatskoorts, toch zo verstandig is op betrouwbaar ijs te gaan schaatsen.
Recente reacties