Gisteren zijn de Olympiërs teruggekomen uit PyeongChang, toegejuicht door hun fans. Maar waarschijnlijk zijn hun ervaringen nog lang niet geland. Dit weekeinde genoot ik van een zo’n goed mogelijke imitatie van een Korean barbecue. En ik besefte hoe langer mijn bezoek aan het Aziatische land eind 2016 is geleden, hoe meer ik me realiseer wat een bijzondere reis ik heb gemaakt. Niet omdat Zuid-Korea zoveel monumenten telt maar de plaats op de wereldkaart en vooral de bijzondere geschiedenis van het volk hebben het tot een belevenis gemaakt. En die is buiten deze opnieuw gedenkwaardige Olympische Spelen op meer momenten verweven met die van ons, Nederlanders.

Veel meerdanvijftigers gebruiken de tweede helft van hun leven om veel en vaak te reizen, dichtbij en ver weg. Zo schreven we hier al over onze bijzondere ervaringen in Stonehenge. Maar we verbleven ook in Jeruzalem en een heerlijk lang weekeinde in Porto. 

De plaats op de wereldkaart

Het weer is grijs, de eerste regendruppels vallen en de golven beuken op de rotskust van Jeju-do. Het eiland vormt het uiterste -zuidelijke- puntje van Korea. Een moment om je te oriënteren op de wereldkaart. Ergens links achter de horizon ligt Japan en rechts spoel je aan in Sjanghai. Maar als je rechtuit vaart dan kom je na de Filipijnen Indonesië tegen.

Nederlander schreef voor het eerst over Korea

In 1653 vertrok Hendrick Hamel daarvandaan als boekhouder op het schip De Sperwer. Het schip was via Formosa (Taiwan) op weg naar Japan, toen het in een storm terecht kwam en strandde op de kust van Jeju. Van de 64 bemanningsleden overleefden 36 de ramp. Hendrick Hamel wist niet dat het de eerste dag van een gedwongen verblijf van 13 jaar zou zijn. Om de Heeren Zeventien, het bestuur van de VOC, te overtuigen dat hij recht had op achterstallig soldij, schreef hij zijn hele verhaal op. Het bleek de eerste buitenlandse registratie van het leven in het land Korea.

Museum én beeld van Guus Hiddink

Nooit geweten maar hier op Jeju is De Sperwer nagebouwd en ligt het als attractie bij het plaatsje Seogwipo. Door de regen lopen we met de capuchon over ons hoofd snel de heuvel af om het museumpje in het schip te bezoeken. Het is gelukkig een bui en als we eenmaal droog en de geschiedenis van Hendrick Hamel rijker de trap van de replica aflopen heet het beeld van een andere Nederlander ons welkom. “Guus, jij ook hier!” zeggen we voor de grap. Na Cruijff horen we tegenwoordig bij het noemen van onze nationaliteit vaak Robben. Maar in Korea is het Guus Hiddink, die een tijdje succesvol bondscoach is geweest van het Zuid-Koreaanse elftal. Als beeld houdt hij nog de wacht bij het koffietentje naast De Sperwer. Dat blijkt binnen ook nog eens verrijkt met dé symbolen van Nederland: tulpen, molens en klompen.

Zuid-Korea wil vooral vooruit

De Zuid-Koreanen hebben een gemengde verhouding met hun geschiedenis. Liever dan terugkijken, kijkt het land vooruit. Dat is ook de manier waarop ze na de desastreuze oorlog in de jaren vijftig, het land hebben opgebouwd. Omringd door water en in het noorden afgesneden door de grens met Noord-Korea, zonder de beschikking over mineralenbronnen. Buiten wat paleizen, die gedeeltelijk ook zijn nagebouwd, is Seoel een hypermoderne stad, waarvan de inwoners alleen maar genoegen nemen met het nieuwste van het nieuwste. Of het nu om smartphones gaat of over mode.

Enige VN-begraafplaats ook rustplek Nederlanders

indrukwekkende hoeveelheid vlaggen van alle deelnemers aan de Koreaanse oorlog in de jaren ’50

Hippe muziek van een naburig evenement waait ook over de Nederlandse graven op de enige VN-begraafplaats in de wereld in de havenstad Busan in Zuid-Korea. Het verstoort de plechtige rust op de tot in de puntjes keurig bijgehouden plek, die maar door weinig mensen wordt bezocht. In een zaaltje hangen foto’s van mannen in jeeps die hier meer dan een halve eeuw geleden  in een politiek geladen conflict terecht zijn gekomen. 117 Nederlanders vonden in de Koreaanse oorlog de dood. Ik verdwaal tussen de stenen, totdat een bewaker op me afkomt en me sommeert onmiddellijk van het gras te gaan. Daar mag je alleen komen als je familie bent….

De Nederlandse sector op de VN-begraafplaats in het Zuid-Koreaanse Busan.

Meer over reizen

Stella Ruisch schreef ook over andere mooie bestemmingen, zoals over haar avontuur in Sicilië. Ze maakte een stedentrip naar Stockholm. Ging terug in de tijd in Edinburgh.

 

Openingsfoto: Alexandre Chambon/Unsplash