Meestal zijn festivals niet voor de vijftigplusser weggelegd. Tenzij je de ‘eeuwig jong’ formule zo streng hanteert, dat je ook elektronische muziek, rap en hiphop tot je lievelingsmuziek bent gaan rekenen. Maar films vormen een uitzondering. Ze trekken jong en oud. Daarom is het goed nieuws, dat de krant die jarenlang bij het documentairefestival IDFA favoriete films aan zijn lezers liet zien, nu in de filmwereld duikt.

Het Parool organiseert komend weekeinde voor het eerst een filmfestival in de Hallen in Amsterdam-West. Er zijn veel films die hier hun première beleven en pas later, soms twee maanden later, in andere bioscopen uitkomen. Het is een gevarieerd festival. Er zijn romantische, spannende, documentaire films en biopics. Als grote filmfan ben ik er komend weekeinde bijna elke dag te vinden! En dan nog moet ik een aantal films mijn neus voorbij laten gaan! Zie hieronder mijn top drie.

Als ik 64 ben……

Zo zongen de Beatles ruim vijftig jaar geleden. In hun versie zaten ze dan naast de kachel, breidde hun vrouw een trui en hadden ze kleinkinderen op hun knie.  Het is de vraag met welke vrouw ze naast de kachel zitten. Hun kinderen zitten inmiddels zelf met kleinkinderen op hun schoot. Twee Beatles leven nog. Inmiddels zijn zij de 64 gepasseerd. Je kan stellen dat ze het beeld dat ze in hun nummer ‘When I am sixty four’ schetsen, niet zelf hebben beleefd. Niettemin heeft onze generatie hun magische beginjaren daadwerkelijk meegemaakt. Zelf heb ik een gitaarspelende echtgenoot die elke dag wel meerdere songs van ze speelt! Ik kan de meeste wel waarderen en hij speelt ze niet onverdienstelijk.

Eight days a week

Ik ga hem helemaal gelukkig maken met de film ‘De Beatles: Eight days a week’  die op het Paff speelt. In deze documentaire schetsen oude filmpjes, interviews en opnames een beeld van de vele concerten (250!) die ze in die begintijd gaven. Ik verheug me vooral op de nostalgische zwartwit beelden van de televisie in die tijd, de knullige decors en scènes zonder computer gemaakt. Dan merk je pas hoe we die jaren compleet ontgroeid zijn en gewend zijn aan technische verfijning. Maar leuk om even terug te keren naar je tienerjaren.

Romantiek en roddel

Met een vriendin ga ik zwijmelen bij de biopic  ‘A quiet passion’ over het leven van Emily Dickinson. Zij leefde in het midden van de 19e eeuw, rond 1850, in een diep gelovig milieu in een stadje in de VS. Zij schreef gedichten, heel veel zelfs, maar de meeste zijn pas na haar dood gepubliceerd. Voor het oog was ze een oude vrijster. Maar ze lijkt heel bewust gekozen te hebben voor ongetrouwd zijn. Ik ben benieuwd wat de film hierover te melden heeft. Als je van films houdt zoals Sense and Sensibility naar het boek van Jane Austen dan kun je deze film echt niet missen! De trailer belooft ook humor naast geroddel en ruisende rokken van op het oog keurige vrouwen.

Sores en grappen

En dan, last but not least: I,  Daniel Blake. De film beschrijft hoe een werkloze timmerman vermalen wordt in de bureaucratie die kennelijk gepaard gaat met het krijgen van een uitkering, omdat je niet anders kan als je niet van honger wilt omkomen. Ik ben benieuwd hoe deze timmerman het ervan af gaat brengen. Ken Loach maakt als regisseur vooral films die sociale misstanden aankaarten. Voor je denkt ‘mij niet gezien’, hij maakt ze spannend en grappig. Het draait altijd om mensen die, hoewel in de knel, er het beste van maken. Zijn hoofdpersonen stralen wereldwijsheid, humor en levenslust uit, waardoor je, ondanks de frustraties en drama’s, toch optimistisch en glimlachend de bios uitkomt. Ik heb bijna al zijn films gezien en ben benieuwd of ook deze mij weer opgewekt de tegenslagen van het leven tegemoet doet zien.

Lekker in de herfst naar de film

En nu hopen dat het de komende dagen regent en het heerlijk is om in het donker bij films weg te kruipen. Nog lang niet alle films zijn uitverkocht. En de films die mijn neus voorbijgaan? Gewoon een maand of twee wachten en dan komen ze in de bioscoop. Kan me er nu al op de herfst verheugen!

Foto: Filmhallen.nl