Mistroostig steken de kale takken van de buxus in mijn tuin in de lucht. Ik heb ze net geïnspecteerd: komt het groene blad nog terug of is de aanval van buxusmot mijn haag fataal? Zo heb ik ook 4 seizoenen naar een Canadese sering gekeken, realiseer ik me. Na een vol jaar moest ik met pijn in mijn hart toegeven dat de boom die prachtig blauw heeft gebloeid door verplanting was overleden. Toch is het met de buxus anders. En durf ik dankzij de mus een sprankje hoop te koesteren.
De buxusmot ging mijn huis voorbij…
Die hoop komt aan het einde van een achtbaan aan buxus-emotie. Vorig jaar schreef Brigitte Leferink over de buxusmot die haar Zuidhollandse woonplaats teisterde. Ik las het terwijl ik mijn buxus in de tuin bezag en opgewekt constateerde dat de mot mijn huis was voorbijgevlogen, nadat deze toch het ganse land in tuinrouw had gedompeld.
Paasbrunch in de buxus
Een voorbarige vreugde die ik zelfs nog koesterde op bezoek bij mijn dochter voor de Paasbrunch. In het voorjaarszonnetje in haar tuin, zagen we hoe de buxusmot- en uiteindelijk buxusrups zich nog veel meer dan wij te goed deed aan kostelijk paaseten in de vorm van groene blaadjes. Een paar honderd meter van ons eigen huis verwijderd maar nog wilde ik het gevaar niet onder ogen zien.
Tuin als Gotham in duisternis gedompeld
Zo zag ik blij bloesem en knoppen in bomen en planten verschijnen. Zelfs de buxus liep weer veelbelovend uit. Totdat ik onder het jonge groen, de blaadjes langzaam dorre randjes zag krijgen en wat was dat witte spinsel…..? Neeeeee! Coconnetjes, waaruit steeds meer lichtgroene rupsjes verschenen. Het voelde of onze tuin door de duisternis werd overgenomen zoals het Gotham van stripheld Batman.
Eigen schuld, dikke bult
Wat te doen? Ik las opnieuw het verhaal van Brigitte. Googelen gaf in plaats van bestrijdingtips meteen een site, waarop ik alternatieve beplanting kon uitzoeken…Zucht! Ik keek meewarig naar mijn jarenlang gekoesterde, oké soms niet al te kaarsrecht gesnoeide, haagjes. Gif tegen de buxusmot, waaraan de vrolijke koolmeesjes die mijn tuin bezoeken óók doodgaan, was geen optie. Stuk voor stuk de motten uit mijn heg peuteren was een weinig uitnodigend en waarschijnlijk hopeloos karwei. Die oplossing schoof ik even voor me uit. Een bio-blogmevrouw gaf me bovendien een schuldgevoel. De mot bezocht mijn haag, omdat die waarschijnlijk ziek was; eigen schuld, dikke bult!
Opbeurend verhaal van Lodewijk Hoekstra
Maar even niet naar de tuin kijken en gewoon de krant lezen. Je weet nooit wat je daarin tegenkomt. Bijvoorbeeld een opbeurend verhaal van tuinman Lodewijk Hoekstra, waarboven de kop ‘(On)gewenst bezoek in de tuin’. Met de boodschap dat wij onze tuin minder als maakbaar moeten beschouwen. Hmmm, nooit geweten dat die luizen op de roos vanzelf weggaan. Altijd braaf bestreden met zeepsop en een beetje spiritus. En dat die gaten van rupsen in de bladeren van de hortensia straks mooie vlinders opleveren….
Voor mijn ogen strijkt een mus neer
Mijn blik wordt van de krant naar de tuin getrokken door een vijftal fladderende musjes. Wat doen die nu?, denk ik, terwijl er één diep mijn buxusmotbuxus invliegt. Voor mijn ogen strijkt hij daarna neer op het terras en begint verwoed met zijn snaveltje op een groene rups te hakken. Zou het…? Nee, toch! Jawel! Hij eet de boosdoeners in mijn heg smakelijk op!
De mus, mijn gevederde redder
Ik sta juichend in mijn huiskamer achter het raam en moedig zijn 4 makkertjes ook aan: Toe, maar, doe maar; red mijn buxus! Bevrijd mijn Gotham-tuin van het kwaad, Caterpillarman oftewel Rupsenman! Terwijl ik nu regelmatig mijn buxus liefdevol inspecteer, groet ik de vogeltjes in mijn tuin met nog meer vreugde. De mus, mijn gevederde redder….
Meer artikelen over de tuin
Eerder verschenen bij Meerdanvijftig.nl geen onkruid maar wilde bloemen, Onze kleine stadstuin en 5 tips van doorsnee tuinliefhebber.
Openingsfoto: Unsplash/Jacques Lehenaff
Recente reacties