“Kijk, een ballon!” Het is dinsdag een prachtige fris-koude dag. Hoog in de blauwe lucht boven Amersfoort zien we vanuit de auto op de A1 inderdaad een luchtballon. 233 jaar nadat de gebroeders Montgolfier in Frankrijk door middel van hete lucht een juten zak 2 kilometer lieten opstijgen, blijft de verwondering onverminderd groot. Zelf kunnen vliegen, vrij zijn, hoog boven alles en iedereen, dat spreekt een oeroud verlangen in de mensen aan. Bij mij roept het ook nog de herinnering op aan die ene ballonvaart die ik heb gemaakt als verrassing voor de vijftigste verjaardag van mijn echtgenoot.

Zes uur ’s avonds op een windstil moment

Ik weet niet eens meer hoe het idee opgekomen is, wel dat er de wens was om het bereiken van deze mijlpaal in het leven te memoreren met een bijzondere ervaring. Die overigens pas weken na het verjaardagsfeest plaatsvond. Want het weer voor zo’n tocht moet ook willen meewerken. Daardoor heb ik begrepen dat 18.00 u ’s avonds vaak een windstil moment is en dan vooral ook in Midden-Nederland. Weet niet of het waar is, kan ook zijn dat het een verkooppraatje van de organisator was, om ons vanuit Amsterdam naar Amersfoort te krijgen en ons daarvoor de files te laten trotseren.

Ging ik, met hoogtevrees, echt een ballonvaart maken?

Ik heb hoogtevrees en dat besefte ik vooral toen ik daar op die groenstrook in Amersfoort stond te kijken hoe de ballon klaargelegd werd en het gas van de brander met een woessjjj werd aangestoken. Ging ik dit echt doen? Instappen in die wankel ogende rieten mand? “Als we gaan, dan gaan we samen,” had mijn man gezegd, waarmee hij de opmerking een dubbele lading gaf. Ik moest mee, vond hij. Gelukkig waren we niet de enige ballonvaarders en ik nam me voor me in het midden op te stellen en niet te dicht bij de rand. Toen ik mijn benen over de rand gooide, wist ik dat er geen weg terug was.

Verbazingwekkend: ik vond het niet eng

Onder luid gesis stegen we op, waarbij het gevoel overheerste dat we elk moment de daken van de omliggende gebouwen konden raken. Maar dat gebeurde niet. We gingen snel de lucht in maar ook weer niet super hoog. We voeren boven Vinexwijken, waar we de mensen in de tuinen bezig konden zien, over de straten lopen. En er gebeurde iets verbazingwekkend: ik vond het niet eng, had geen last van hoogtevrees en schuifelde langzaam naar de rand van de bak om nóg meer te kunnen zien. Het was druk op de wegen, een trein passeerde op Märklinformaat. Maar in de lucht overheerste, buiten het geluid van af en toe de brander de stilte. Ik genóót.

If I could fly…

Droomt u ook wel eens dat u kan vliegen? Mij gebeurt het zelden maar ik vind het altijd heerlijk wakker worden. Komt omdat je dan het gevoel hebt, dat je je leven onder controle hebt, zeggen de dromenduiders. En ook al moet je soms rakelings langs torens vliegen of onder bruggen door, dat zijn dan ‘obstakels op je weg’ in het werkelijke leven, die je kan overwinnen. Dat gevoel had ik die dag in die rieten mand samen met een handjevol andere passagiers. Alsof ik mijn droom écht beleefde. Na de ballonvaart heb ik die sensatie nog een keer meegemaakt: bij het zien van de 3D-film Avatar (deel 2 verschijnt in 2018, de trailer is net gelanceerd).

Een glaasje bubbels op het (over)leven

Jammer genoeg werd ik in Amersfoort wel wat ruw uit de droom gewekt toen we moesten landen in een weiland. We dreigden bijna met mandje en al omver getrokken te worden. Dat was niet bepaald als wakker worden in mijn eigen warme bed. Gelukkig werd er na afloop een glaasje bubbels geschonken om het (over)leven te vieren. En dat doen we sindsdien regelmatig.

Met dank aan Kees Rooze voor de inspirerende foto.

Meer lezen van Stella Ruisch?

Krassen in het ledikantje

Porto nodigt uit tot onthaasten

Ongeluk zit in een klein hoekje