“Artrose?!!” Ik veer geschrokken overeind van de behandeltafel, waar de fysiotherapeute net met haar vingers in mijn opgezette rechterknie heeft geduwd en de diagnose stelt. ‘Dit is het einde, nooit meer tennissen,’ flitst het door me heen, ook al vind ik me door die gedachte meteen een verwend welvaartsvrouwtje. Alsof er geen ergere dingen in de wereld zijn. Op dat moment voor mij niet, voel ik aan mijn emotie. De kordate fysiotherapeute constateert echter genadeloos: “De gewrichten van iedereen slijten vanaf het dertigste levensjaar. Dan maak je geen nieuw kraakbeen meer aan.”

Pijn gaat niet over

Het kráákte wel de afgelopen maanden in mijn knie, voordat ik bij de Amsterdamse fysiotherapeutenpraktijk van Dianne van der Pennen terechtkwam. En het knikte. Af en toe kreeg ik ook een zenuwschok als ik de trap afliep. “Het gaat wel weer over, voordat je een jongetje bent”, wimpelde mijn moeder altijd ons kinderlijk gekreun en gesteun af. Alleen ben ik nog steeds een meisje en de pijn ging deze keer ook niet over.

Bij elke draai in bed voel ik mijn knie

Kwam het, omdat ik als een ongeoefende ballerina een spagaat maakte, nadat ik van de onderste traptree op het parket in de gang uitgleed? De film terugdraaien om te weten te komen of ik mijn knie misschien toen verdraaid heb, lukt niet. Ik denk eerder dat het kwam omdat ik me tijdens de clubkampioenschappen per se wilde uitsloven tegenover een tiener. Bij de halve finale trof ik haar weer en op zoek naar revanche voor de eerder verloren partij, spaarde ik me zelf niet. En mijn knie, die ik al na elke wedstrijd een beetje dik vond, ook niet.  Na afloop van de desastreuze wedstrijd was mijn knie écht dik. Er was geen ontkennen meer aan. Zeker niet nadat nachten na de wedstrijd bij elke draai in bed mijn knie nog een signaal afgaf.

Kniebanden geven maar beperkte steun

Ik ben niet de enige eigenwijze tennisser zie ik om me heen. Heel wat leeftijdgenoten lopen met kleine en grotere kniebanden of een smal bandje om hun onderarm om een tennisarm te voorkomen. “Dat is de grootste fout die sporters boven de vijftig maken, dat ze kunnen sporten alsof ze nog twintig zijn. En die banden geven maar beperkte steun. Je kan er nog steeds mee door je knieën gaan”, oordeelt fysiotherapeut Dianne genadeloos.

De fysiotherapeut belooft dat ik weer kan tennissen

Gelukkig heeft ze naast het slechte ook goed nieuws voor me. “Er is wel wat aan je klachten te doen, ondanks de artrose. We krijgen je weer aan het tennissen. Maar eerst 6 weken rust en begin maar met 3x per dag ibuprofen te slikken, om de ontsteking in je knie tegen te gaan.” En vandaag die laatste tennisles van deze zomer?, probeer ik nog. Ze schudt haar hoofd meewarig.

Volgende keer: advies voor een hardleerse sportende vijftiger

Lees waarom Stella Ruisch zo van tennissen houdt: Ik leef, want ik tennis

Foto: Flickr.com/Ataelw