Ik speel met de gedachte om een tent met goede stahoogte aan te schaffen, zo één waarin je ’s ochtends een schone onderbroek kunt aantrekken zonder allerlei gymnastische toeren uit te halen. Vervolgens wil ik het logeermatras in mijn auto stoppen zodat ik comfortabel kan slapen wanneer ik aan het eind van de zomer, mét de hond, uiteraard, afreis voor een single vakantie naar Bretagne. Het strand, de hond en ik, zoiets! Dan nodigt een vriendin mij uit om naar een Franse film te gaan. En dáár op het grote scherm, speelt zich zowaar het avontuur af wat ik voor ogen heb. Ademloos kijk ik toe, evenals de andere bioscoopbezoekers. Het is muisstil in de bioscoopzaal.

Louise is een stoere vrouw in de winter van haar leven

In de dromerige animatiefilm Louise en hiver (vert.: Louise in de winter)  zien we hoe de bejaarde Louise als enige achterblijft in een vakantiedorp in Bretagne. Wanneer ze ontdekt dat ze niet weg kan en ook niet gezocht wordt, bouwt ze een hut op het strand zodat ze elke dag de zee kan bewonderen. Begrijpelijk, want de zee, het strand en de vele watervogels zijn weergegeven in prachtige pasteltinten in een beeldschone waterverfwereld. Louise blijkt bepaald geen zielig, frêle dametje te zijn, maar een doortastende stoere vrouw.

Moeilijk terug te keren naar alledag

Ze verkent de omgeving, vangt vis en garnalen, “ik bleek best handig te zijn”, zegt ze achteraf. Ze krijgt gezelschap van een hond en geeft zich over aan haar jeugdherinneringen die niet alleen maar leuk zijn. In de winter van haar leven valt alles op zijn plaats; Louise is rustig en tevreden.
Het was moeilijk deze wonderschone filmwereld te verlaten en terug te keren tot de orde van alledag. Bij thuiskomst koop ik via Marktplaats een geschikte tent. Ik ga mijn plannen in daden omzetten.
Louise en Hiver, regie Jean-François Laguionie, Frankrijk/Canada, 2016

Dat wat ons bindt

Eenmaal in Franse sferen, bezoek ik nóg een Franse film. Totaal anders dan bovenstaande, maar beslist een aanrader.
Na een afwezigheid van tien jaar keert Jean (Pio Marmaï) in de film Retour en Bourgogne terug naar zijn geboortegrond, omdat zijn vader op sterven ligt. Zijn zus Juliette, meesterlijk gespeeld door Ana Girdot, en broer Jérémie (François Civil) hebben de streek nooit verlaten. Juliette is dag en nacht aan het werk op het familiebedrijf, een wijnboerderij van enige faam en de zachtaardige Jérémie woont enige kilometers verderop, bij zijn dominante schoonouders.

Om het bedrijf te kunnen houden moeten broers en zus samenwerken in Retour en Bourgogne.

 

Ze krijgen weinig tijd aan elkaar te wennen: vader overlijdt, de druiven moeten worden geplukt en verwerkt. Het drietal erft het bedrijf en er moet een flink bedrag aan erfbelasting betaald worden. Om het bedrijf te kunnen behouden moeten de familieleden samenwerken en vooruitkijken. In Frankrijk draait de film onder de titel ‘Ce qui nous lie’ (Wat ons bindt) en dat vat de situatie mooi samen.

Een Franse film die je niet zonder goede wijn kan bekijken

Terwijl de film een jaar lang het ritme van de seizoenen volgt, volgen we ook de hele wijncyclus, van het oogsten van de druiven tot het keuren van de wijn. En passant volgen we de persoonlijke ontwikkeling van de drie broers en zussen. Jean probeert zijn huwelijk in Australië te redden, Juliette blijkt een bijzonder goede wijnboer te zijn en Jérémie ontworstelt zich aan zijn dominante schoonvader. Een herkenbaar verhaal over het alledaagse leven dat ontroert, zonder sentimenteel te worden. En vergezeld van wonderschone beelden van het landschap in de Bourgogne.  Een tip: Je kunt deze Franse film niet zonder goede wijn bekijken. Smokkel een fles mee naar binnen, Of tenminste toch een goedgevuld glas! Proost!
Retour en Bourgogne, regie Cédric Klapisch, Frankrijk, 2017