Beter één kus op de wang dan drie in de lucht

Foto; Paula Satijn/Flickr.com

Ik weet niet of het goed is maar het is wel een voornémen. Vanaf nu ga ik toepassen wat voor pakweg 1970 in mijn noordelijke regio de gewoonte was bij een begroeting: gewoon één kus op de wang. Het is een diep verlangen dat ik al jaren koester maar nooit echt in de praktijk heb gebracht. Bovendien wil ik alleen maar mensen zoenen die ik ook echt een kus op de wang wil geven.

Niet alleen met één kus op de wang

U begrijpt natuurlijk waarom ik dit zo opschrijf; de bedoeling is dat ik daardoor mezelf een steuntje in de rug geef. Verder lezen hoeft dus niet per se, tenzij u ook een verlangen koestert een begroeting tot een welgemeende kus op de wang te beperken. En ik tref soms wel eens medestanders, dus helemaal alleen ben ik niet in mijn strijd.

Overdonderen

Totnutoe heb ik me altijd laten overdonderen door mensen die rustig doorgingen met kus twee en drie, omdat ik niet snel genoeg mijn hoofd terugtrok. Zwakjes mompelde ik dan na afloop: ‘Eigenlijk wil ik nog maar één keer zoenen.’ Maar ja, dan was de begroeting al achter de rug. Zo is het me ook nog nooit goed gelukt bij nieuwjaarswensen mensen te ontwijken die ik zelfs niet één kus op de wang wil geven.

Onvervalst gevalletje #metoo

Ja, ik ken het advies: geef mensen die je niet wil zoenen een hand met gestrekte arm, zodat je een hindernis opwerpt. Maar écht, die ene keer dat ik mijn arm zo stijf mogelijkheid hield, rukte die onaangename, onaantrekkelijke mannelijke collega me er gewoon aan naar zich toe en plantte bijna triomfantelijk  een ongewenste, vochtige kus op mijn wang. Nu ik het zo opschrijf, een onvervalst gevalletje #metoo. Overweldigd  liet ik me daarna ook gewoon weer door andere, minder onaantrekkelijke, collega’s een, twee, drie keer kussen.

Nieuwjaars-yell

Het jaar erop, paste ik de strategie toe die ik deze week ook in de Volkskrant las. Bij binnenkomst op het werk een ‘gelukkig nieuwjaars’yell roepen over de hele afdeling en snel achter het beeldscherm gaan zitten. Op een paar hardnekkige kus-halers, die de moeite namen om mijn bureau heen te lopen, lukte het aardig het gros van de medewerkers op afstand te houden.

Begroeting inhoudsloos ritueel

Het moge duidelijk zijn: ik ben van nature geen zoener. Dat ik het desondanks mijn hele leven al doe, is meestentijds een kwelling. Ik houd namelijk niet van loze, ongemeende gebaren en veel begroetingen zijn inhoudsloos ritueel. Soms wil ik mensen best omhelzen en hartelijk zoenen (met één kus op de wang) maar dan ben ik ook oprecht blij ze te zien.

Voor de rest vind ik een hand eigenlijk meer dan voldoende maar inmiddels heb ik daarbij het gevoel gekregen dat ik onbedoeld een afkeer van de persoon toon. Bovendien schijnt een hand weer meer kans op besmetting van allerlei virussen op te leveren en kan ik dat ook eigenlijk maar achterwege laten.

Wereld Kusdag

Dus heb ik me tot op heden maar laten meevoeren met de begroetingswens van mijn gezelschap. Wat heel soms één, soms twee en vaker drie kussen oplevert maar over het algemeen totale en pijnlijke verwarring. Op kusdag daarom mijn oor te luisteren gelegd bij etiquettespecialiste Anne-Marie van Leggelo in een artikel op Vrouw.nl maar bij de opmerking ‘met drie kussen zit je altijd goed’ haakte ik subiet af.

Ik geef ‘één kus op de wang’ nog niet op!

Mijn nieuwe tactiek is iedereen die ik het beste wens voor 2020 van tevoren zeggen dat ik ‘nog maar één kus op de wang geef’. Gesterkt door dit voornemen proostte ik op het nieuwe jaar. Bij de ontmoeting op Schiphol met mijn dochter en Brabantse schoonzoon ging het al meteen mis. Op Nieuwjaarsdag vertrokken ze voor een ruim drie maanden durende reis naar Zuid-Amerika en wij kwamen ze uitzwaaien. Voordat ik het wist, hadden we al allerhartelijkst drie kussen uitgewisseld. Maar ja in Brabant hebben ze die gewoonte zo ongeveer uitgevonden, hè. Ik geef het nog niet op!