Oktober is ‘borstkanker’-maand maar voor vrouwen boven de vijftig kan het ook september zijn of maart. Dan valt om de twee jaar bij vrouwelijke vijftigplussers de oproep voor het bevolkingsonderzoek in de bus. Nadat ze opnieuw mocht ervaren hoe de gang naar de gevreesde borstkankerbus is, pleit Brigitte Leferink voor een andere aanpak.

Lam weet niet wat het te wachten staat

borstkankerbus

De beweging Pink Ribbon is ontstaan in Amerika en vraagt met succes in oktober aandacht voor borstkanker.

 

Aarzelend zet ik mijn voet op de eerste tree van het ijzeren trapje naar de ingang van de witte bus. Met een mooi woord heet het een mobiel onderzoekscentrum maar in de volksmond staat het gevaarte dat achteraf op een parkeerterrein staat bekend als de borstkankerbus. Als ik de ene tree gehad heb til ik langzaam mijn andere voet op en begin aan de korte weg naar boven. Ik vraag me af een lam dat naar de slachtbank gevoerd wordt zich zo voelt als ik nu. Het lam weet niet wat het te wachten staat maar ik weet het.

Bibberend wachten

Stil wachten op een stoeltje met vrouwen uit de buurt. Bijna niemand zegt een woord want de reden waarom we er zitten is onaangenaam en hoewel er nog niets is gebeurd spoken de vreselijkste gedachten door mijn hoofd. Hardop uitspreken is de goden verzoeken en over koetjes en kalfjes praten lijkt ongepast. Ik staar stil voor me uit.
Het lijkt een eeuwigheid te duren voor ik in een krap hokje mijn bovenkleding uit moet doen. Bibberend sta ik te wachten tot ik aan de beurt ben.

Bont en blauw

Al die tijd denk ik alleen maar aan het vreselijke apparaat dat aan de andere kant van de deur wacht. In het voorlichtingsfilmpje op de website van het RIVM staat dat de plaat koel kan aanvoelen. Nou, zeg maar gerust dat de plaat voelt alsof hij net uit de vriezer komt. Het filmpje vervolgt met ‘De laborant legt uw borst op de plaat’. In werkelijkheid is het een getrek en gesjor om de borst goed op de plaat te krijgen. ‘De bovenste plaat drukt enkele seconden op de borst… De druk kan pijn doen.’ Ik weet niet wie dit filmpje heeft gemaakt maar de vorige keer waren mijn borsten naderhand bont en blauw. Bij het maken van de foto’s van de zijkant van de borst wordt mijn arm bijna uit de kom gerukt. Ik voel het nog dagen.

Tien lange dagen

Gelukkig staan mijn borsten in één keer goed op de foto en hoeft de hele sessie niet over. Fase één is gelukt. Nu volgt de periode van wachten. Een ware kwelling. Wat kunnen tien dagen lang zijn. Ik troost me met de gedachte dat als er echt iets verschrikkelijks te zien is, de arts hopelijk snel contact opneemt, dus elke dag die het langer duurt lijkt gunstig.

Geen man laat penis pletten

Iedere twee jaar vraag ik me af of ik dit vreselijke onderzoek wil ondergaan. Ik check mijn borsten regelmatig, al jaren, en in mijn achterhoofd klinkt een duiveltje dat zegt dat ik het zelf wel zou voelen als er iets niet goed is. Dat ik gek ben me zo te laten mishandelen. Dat geen enkele man zijn penis laat pletten om te weten of hij peniskanker heeft en dat wij vrouwen gek zijn dat we ons als lammeren naar de bus laten leiden.

Vrouwvriendelijker dan borstkankerbus

Maar dan klinkt een andere stem in mijn hoofd. Dat inmiddels één op de zeven vrouwen borstkanker krijgt. Dat er geen enkele reden is om te denken dat die gifbeker aan mij voorbij zal gaan. Dat ik toch niet bij de negen vrouwen wil horen die iedere dag sterven aan deze vorm van kanker. Dat mijn leven te leuk is om te verwaarlozen. Dat ik er alles aan moet doen, voor mezelf, voor mijn kinderen, familie en vrienden, om ziektes te voorkomen of in een vroeg stadium te behandelen. En daarom sleep ik me toch weer naar de gehate borstkankerbus. In de hoop dat mijn financiële bijdrage aan kankeronderzoek ook besteed wordt aan een vrouwvriendelijker opsporingsmethode.