Leeftijdgenoten van Stella Ruisch kunnen smakelijk vertellen over hun jeugdherinneringen aan autovakanties. Of over hoe ze later als ouders met kleine kinderen achterin uren op de snelweg zoet moesten brengen. Nu maakt ze een korte trip langs ‘memory lane’ door haar dochter die op zoek is naar een organizer voor op de achterbank.

De organizer voor een soepele autovakantie

Al winkelend in een provinciestad zwenkt mijn dochter plotseling af naar de ingang van een warenhuis. “O, ik moet nog een organizer hebben”. Laat ik toch denken dat ze het over een soort agenda heeft! Het blijkt een zak met vakken te zijn, die aan de rugleuning in de auto kan worden gehangen en waar kinderen dan fijn hun spullen tijdens de autovakantie in kunnen bewaren. Het bovenste vak is –  tadáá-  voor een tablet!

Wat een uitvinding is een tablet bijvoorbeeld als je als ouders rustig wil eten in een restaurant onderweg. Of een klein uurtje stilte tussen kinderen die niet snappen dat het geluidsvolume in de kleine ruimte van een auto wel een standje lager kan worden gedraaid.

Servië, Kroatië en Bosnië op de achterbank

Nee, dan wij met drie kinderen op de achterbank. Met ons delen ze de herinnering van een machteloos zwaaiende arm naar achteren, als de zoveelste waarschuwing ook zijn uitwerking had gemist. Manlief weet zeker dat zijn moeder er zelfs een schoen voor uit trok. Ik herinner me nog het dieptepunt in de jaren negentig, toen er net oorlog was uitgebroken in voormalig Joegoslavië. Ik vergeleek mijn 3 kinderen tijdens de autovakantie met Servië, Kroatië en Bosnië. Wat natuurlijk geen indruk op ze maakte. Het plotselinge stoppen van de auto door hun vader in een Duitse berm wél. En het ouderwetse pak rammel dat ze alle drie daarna van hem op hun billen kregen ook. Het werkte, in ieder geval totdat we kort daarna op de plek van bestemming aankwamen.

Puber wilde auto niet uit

Fijn, dat er rond de eeuwwisseling draagbare dvd-recorders op de markt kwamen, waarop onderweg films konden worden gekeken. Hoewel dat weer een ander probleem opleverde: een tegenstribbelende 13-jarige puber die de auto niet wilde verlaten. Omdat de film nog niet was afgelopen. “Gaan jullie maar, ik blijf hier wel.”

Gelukkig vinden mijn twee kleinzoons autorijden leuk. Wordt er van alles vanuit het autoraampje gesignaleerd en vooral opvallend ander wegverkeer. Mee kijken op de navigatie doet de oudste inmiddels ook al. Hun ouders gaan dus straks goed voorbereid met een gevulde organizer op pad. En in het uiterste geval is er een spelletje dat al drie generaties meegaat: “Oma, zullen we allebei een letter nemen en kentekenplaten tellen?”

Meer lezen over herinneringen

Een trip langs memory lane legden we bij Meerdanvijftig.nl al vaker af. Karin de Lange schreef over de liefde voor muziekkoepels en oud speelgoed. En herinnert u zich deze nog, nog, nog….? Stella Ruisch herinnert zich ook haar eerste vriendje als 7-jarige nog. Brigitte Leferink koestert haar poesie-albums. En Kees Rooze bewaart met liefde de zaag van zijn vader.

Openingsfoto: Long drive | Lars Plougmann | Flickr