Ondanks dat ik vanaf gisteren mag stemmen, zit het stemformulier nog in de envelop. En scroll ik voor de zoveelste keer online door de verkiezingsprogramma’s van de partijen die op mijn ‘shortlist’ zijn komen te staan. Meer dan andere verkiezingen, heeft de twijfel toegeslagen. Gelukkig heb ik dankzij het coronavirus nog tot morgen de tijd, voordat ik het vakje definitief rood inkleur. Dát ik ga stemmen, daarover hoef ik gelukkig niet na te denken.
Verkiezingen pluspunt voor wereldranglijst emancipatie
En ook niet of ik ga kiezen voor een vrouw. Qua emancipatie heeft mijn donkere kiezerswolk deze verkiezingen een zilver randje. Maakte ik me bij de verkiezingen in 2017 nog druk over het gebrek aan vrouwelijke politici, nu zijn er een record aantal vrouwelijke lijsttrekkers en vermoed ik dat het aantal vrouwen in de Tweede Kamer zal toenemen. In ieder geval goed voor de positie van Nederland in de Global Gender Gap Index, de wereldwijde emancipatie-ranglijst. Daar zijn we de afgelopen jaren steeds lager komen te staan. En nee, dat komt niet omdat premier Rutte zijn vrouwelijke collega’s niet laat uitpraten… Wel omdat er nog steeds weinig vrouwen in het bestuur van organisaties en bedrijven zijn te vinden. En gelijke beloning is in veel branches ook nog ver te zoeken.
Sigrid Kaag en Lilianne Ploumen
Vier jaar geleden meende kamervoorzitter Khadija Arib bij het Volkskrant-verkiezingsdebat Runners Up dat er keus genoeg was om een vrouw te betrekken bij de (in)formatie voor een nieuw kabinet. Toen mocht Edith Schippers een nieuw kabinet ‘verkennen’. Nu staat al vast dat zeker twee vrouwelijke lijsttrekkers, Sigrid Kaag en Lilianne Ploumen een rol zullen spelen. Gezien de toon van het debat (of was het een gesprek?) dat de twee voerden onder leiding van Jeroen Pauw bij de NOS, moet er met hun toch snel een compromis over een kabinet kunnen worden gesloten…
Keuzestress deze verkiezingen
En daar schuilt meteen mijn keuzestress deze verkiezingen. Kordaat had ik me voorgenomen me niet door strategische overwegingen te laten leiden. En ook niet of ik een lijsttrekker (of andere kandidaten op de kieslijst) al dan niet open, eerlijk, aantrekkelijk of juist leugenachtig, gladjes en afstotelijk vind. Nee, de inhoud van de standpunten zou mijn keuze moeten bepalen. Ook als ik dan zou uitkomen op een kleine van de 37 partijen die deze verkiezingen meedoen. Hoe moet die anders ooit wat in de melk te brokkelen krijgen?
Voldoet ons democratisch bestel nog?
Op die manier vielen er heel veel partijen af maar er bleven er ook nog heel veel over… Met veel programmapunten die me aanspreken, ook al vraag ik me af wat ervan na de verkiezingen terecht zal komen. Vier ik nu het feest van de democratie of doe ik mee aan een vierjaarlijks theaterstuk waarbij mij als burger slechts een bijrol is toegedicht? Ik weet het; er zijn heel wat belangrijke beslissingen te nemen. Ons belastingsysteem rammelt, de woningnood is hoog, we worstelen met de duurzaamheid van onze energievoorziening en de armoede neemt, ook in ons rijke land, toe. Maar eigenlijk mis ik het allerbelangrijkste punt in álle programma’s. Voldoet ons democratisch bestel nog wel aan de eisen van de 21ste eeuw?
Kies meer voor vrouwen….
Op Meerdanvijftig.nl zijn we warm pleitbezorger voor een groter aandeel van vrouwen in de samenleving. Daarover schrijven we dan ook regelmatig. Bijvoorbeeld Brigitte Leferink over hoe vrouwen zichzelf verkleinen. Vorig jaar herdachten we ook een eeuwlang kiesrecht. Op internationale vrouwendag besteedden we aandacht aan inspirerende vrouwen en boeiende vrouwenlevens. Stella Ruisch brak al eerder een lans voor het instellen van een vrouwenquotum in raden van bestuur bij grote bedrijven.
Recente reacties