Pink Moon: tijdgeest komt met de zeis

Vader wil niet wachten tot hij afhankelijk wordt

Dertiger Iris haast zich met eten in bakjes naar haar vader en broer die in het ouderlijk huis op haar wachten. En er wacht haar in Pink Moon nog iets anders. Terwijl ze vertelt hoe goed het met haar gaat; ze mag namens haar bedrijf naar Zuid-Afrika, vraagt vader Jan even de aandacht. Om te vertellen dat hij besloten heeft uit het leven te stappen.

Hij is 74 jaar en blakend van gezondheid maar hij wil niet wachten tot hij afhankelijk zal zijn van zijn kinderen. Iris’ broer Ivan en zijn vrouw Elisabeth accepteren zonder slag of stoot zijn besluit en pakken alvast hun agenda. Want vader, overtuigend gespeeld door de Vlaamse acteur Johan Leysen, wil nog wel eerst 75 worden. Maar dochter Iris is in tegenstelling tot haar broer en schoonzus niet van plan het zomaar te laten gebeuren.

Zo gewoon is de wens om dood te gaan niet

Vader en zoon gaan voortvarend te werk na het besluit. Het huis staat te koop, voordat Iris het weet, “want dat scheelt weer in de erfbelasting, zegt vader. Ondertussen zien we Iris worstelen met haar emoties. Die ze plompverloren deelt op haar werk en daarna met een vrouw die het ouderlijk komt bezichtigen. Met pijnlijke stiltes tot gevolg. Zo ‘gewoon’ is de wens dood te gaan, kennelijk nog niet.

Het is een perfecte wereld, die regisseur Floor Vermeulen en scenarist Bastiaan Kroeger in Pink Moon schetsen. Daar waar succesvolle mensen tot het laatst de controle houden over hun leven. Tot en met de houdbaarheidsdatum van de kwark, waar de poeder straks in moet die vader helpt sterven. Iris is met haar ongerijmde en emotionele gedrag daarin een storende factor.

Emoties zijn een storende factor

Als kijker voel je echter met Iris mee. Terwijl zij zoekt naar het liedje dat haar vader zo mooi vond –Pink Moon van Nick Drake-, blijkt Jan het op zijn sterfdag vergeten. Ze doet een wanhopige poging het hart van haar vader te raken en te begrijpen waarom hij genoeg heeft van het leven. Buiten het gemis van haar te vroeg overleden moeder en het idee dat hij de band met het leven is kwijt geraakt, komt ze niet. Ook al ontvoert ze hem naar de besneeuwde Sloveense bergen.

Pink Moon vertelt dat leven ook gewoon er zijn kan betekenen.

Ik was zelf 31 toen mijn moeder in de terminale fase van haar borstkanker aangekomen, besloot tot euthanasie. En inmiddels word ik door mijn leeftijd, 64, ook geconfronteerd met een ouder wordend lichaam. Met meer dan gemiddelde interesse keek ik dus naar de film van Floor Vermeulen. Complimenten voor de manier waarop ze dit gevoelige onderwerp  samen met Bastiaan Kroeger in Pink Moon behandelt.

Vooral het heen en weer slingeren tussen alles overheersende emoties en de waan van de dagelijkse werkelijkheid  op kantoor wordt overtuigend in beeld gebracht. En een boodschap aan de babyboomers: ook als je ouder wordt, kan je een rol van betekenis in  het leven spelen.  Al is het maar door er gewoon te zijn voor je liefhebbende kinderen.

Meer Kijk Eens over Nederlandse films

Wat worden er mooie, leuke en goede films gemaakt in Nederland. Zo staat ‘De Veroordeling’ over de Deventer moordzaak ons nog helder voor de geest. Gruwelijk vond ik de documentaire Feast Maar wel bijzonder, net als ‘Leonie, actrice en spionne.‘ Net zoals Brigitte Leferink kijk ik dan liever naar een boodschap met een lach, zoals in ‘De beentjes van St. Hildegard’ of naar ‘Luizenmoeder, de film’ . ‘Mijn vader is een vliegtuig’ was vorig jaar een van de films die de aandacht vestigen op de talenten van vrouwelijke filmmakers. Jammer dat Hedy Honigmann ons ontvallen is. Maar haar documentaires ‘100up’ en ‘Buddy’ verdienen nog steeds publiek.

Openingsfoto: Kris DeWitte