“Stel dat ik nu met de baby van de trap afval, dan is alles weer bij het oude.” De gedachte flitste op het kraambed even door me heen. Maar ik schrok er zo van, dat ik ‘m me na ruim 32 jaar nog steeds herinner. Natuurlijk zou nooit meer alles als vanouds worden en dat wilde ik ook niet. Het was meer dat mijn hele leven op zijn kop stond of liever lag. Want ik, de onrust zelve, kon de eerste paar dagen na de bevalling mijn bed niet uit, wegens bloedverlies. En voor het eerst moeder, voelde ik de nieuwe verantwoordelijkheid voor de baby zwaar op me wegen. “Ademt ze nog? Komt ze wel genoeg aan?”

Midden in een druk leven, krijgt Stella Ruisch te horen dat ze voor het eerst oma wordt. Hoe gaat een vrouw met een drukke baan, die na bijna 30 jaar opvoeden en verzorgen, net weer geniet van een vrij bestaan daarmee om? Dit is aflevering 20 van een serie blogs over de nieuwe generatie oma’s.

Meer met hoofd dan met het hart

Dat krijg je ervan als je meer met het hoofd dan met het hart het besluit neemt om kinderen te krijgen. Mijn 5 jaar oudere man wilde op zijn 30ste een kind. Liever gezegd een zoon om mee te voetballen. En we hadden afgesproken dat we voor kinderen zouden gaan tussen mijn 25ste en 30ste. Een vrouw, een vrouw, een woord, een woord. Maar ik vond mijn werk superleuk en dus probeerde ik tijdens mijn zwangerschap mijn groeiende buik zo lang mogelijk te negeren.

Dochter heeft het al over tweede

Hoe anders heeft mijn dochter haar zwangerschap beleefd. Als de spreekwoordelijke roze wolk. Ze was al serieus over een tweede kind aan het praten, terwijl de eerste nog geboren moest worden. Tot verdriet van de -aanstaande- vader. Die, heel herkenbaar, wel moet wennen aan de komst van het nieuwe gezinslid.

Ze wilde Thijs zien

“Misschien komt het, omdat ik wist dat het een jongen was”, zegt ze als ik het verschil tussen mijn eerste en haar eerste aankaart.  “Ik kon niet wachten om Thijs te leren kennen, om hem te zien. Om te weten dat alles goed met hem was.”
Dat de bevalling niet helemaal volgens het boekje verliep bij haar; ach, wanneer gaat het wel zo?

Met moedergevoel kwam het goed

Nu kijkt ze alleen maar trots toe hoe het ene familielid wat handiger dan het andere het kleine wezentje vasthoudt. En ik kijk op mijn beurt trots naar haar, ook al verschilt ze zo van mij. Want vanaf het eerste kraambezoek dat zei dat mijn dochter zulke mooie ogen had, is het helemaal goed gekomen met mijn moedergevoel.

Foto: Zo veroverde  dochter meer dan 32 jaar geleden mijn hart.