De deur uitgaan, zomaar ergens naar toe. Zonder plan; reizen zonder doel. Dat geeft Brigitte het ultieme gevoel van vrijheid. Niet weten waar je terecht komt, wat je tegenkomt, hoe je dag eruit gaat zien. Die vrijheid lokt vaak, maar ze geeft er (bijna) nooit aan toe.
De internationale trein naar Berlijn
In de tijd dat ik op kamers woonde in Den Haag en na een bezoek aan mijn ouders op het station in Hengelo wachtte op de trein die me terug naar het westen zou rijden, stond langs het tegenoverliggende perron altijd de internationale trein naar Berlijn. Elke keer dacht ik ‘zal ik daar in stappen? Gewoon gek doen, niet maandag weer naar school maar ronddwalen door een stad die ik niet ken’. Ik deed het nooit. Te braaf om te reizen zonder doel, geen paspoort bij me, geen kans om aan de aandacht van mijn ouders, die me trouw weg brachten, te ontsnappen.
Braaf de afslag naar Waddinxveen
Later had ik die drang om uit het gareel te lopen als ik na een bezoek aan vrienden in Amsterdam over de A4 naar huis reed. Net voorbij Schiphol staat in de berm een wegwijzer met de afstanden tot Brussel, Parijs en Londen. 497 kilometer naar Parijs! Ik wilde nooit spontaan naar Londen of Brussel maar naar Parijs reed ik ook niet. Zou ik besluiten te reizen zonder doel? Ik sloeg braaf af naar Waddinxveen. Waddinxveen of all places.
De keuze tussen Beverwijk of Newcastle
Een paar weken terug was ik in IJmuiden. Op weg naar mijn afspraak zag ik weer zo’n aantrekkelijke wegwijzer. De keuze was Newcastle of Beverwijk. Allebei per veer. Zou ik het stuur omgooien en rechtsaf slaan? En dan kiezen voor Newcastle natuurlijk. Daar was ik nog nooit. Was het de vrees voor zeeziekte of mijn plichtsgevoel dat me ervan weerhield uit de band te springen en te reizen zonder doel? Ik reed gewoon rechtdoor.
Gers Pardoel verwoordt mooi het reizen zonder doel
Die aanvechting om spontaan weg te gaan, niet te weten waarnaar toe; reizen zonder doel, wordt zo mooi verwoord door Gers Pardoel in het refrein van het lied Bagagedrager:
Spring maar achterop bij mij, achterop me fiets
En ik weet nog niet waar we naartoe gaan samen
Maar dat boeit me ook helemaal niets
En spring maar achterop bij mij, dan gaan we samen weg
En ik weet nog niet waar naartoe
Maar dat maakt niet uit, want ik weet wel de weg.
En zo ging ik eindelijk reizen zonder doel
Dit voorjaar was ik in de provincie Groningen. Een paar dagen rust. En daar deed ik wat ik al die andere keren eigenlijk wilde. Ik stond iedere dag op zonder plan en ging reizen zonder doel. In de auto bepaalde ik op elke straathoek of ik links of rechts zou gaan. Ik stopte in de mooiste dorpjes, bekeek talloze kerkjes en kerkhoven, waaide uit in het weidse landschap van het Hooge Land. Heerlijk wat een vrijheid. Elke dag was een verrassing. Een leuke verrassing bovendien. Eén van de dagen belandde ik zo in Pieterburen. En daar stond ie, de wegwijzer naar Sint Petersburg, Pieterborough, het Sint Pietersplein en El Pedroso. Intrigerende plaatsnamen, bekend en onbekend. Zou ik… Nee, toch maar niet. Spontaan rondtoeren in de provincie Groningen was avontuurlijk genoeg.
Naar aanleiding van haar verblijf in Groningen schreef Brigitte Groninger kerken bakens van betekenis. Maar ze bracht ook een paar bijzondere dagen door in Parijs. Maar reizen zonder doel kan ook dichterbij: lees ook de verhalen over Limburg, Zeeland en de Franse Ardennen!
Recente reacties