Na het gesprek met mijn dochter blijf ik nog lang met de telefoon in mijn handen staan.
De herinnering aan de laatste keer dat ik door de lege kamer van ons derde kind liep, ligt nog vers in het geheugen. Mijn man en ik zijn net aan het genieten van de herwonnen vrijheid. Zomaar weer uitgaan, lekker eten, een weekeindje weg. En nu behoren we binnenkort tot de nieuwe generatie grootouders!

Nieuwe generatie oma’s

Midden in een druk leven, krijgt Stella Ruisch te horen dat ze voor het eerst oma wordt. Hoe gaat een vrouw met een drukke baan, die na bijna 30 jaar opvoeden en verzorgen, net weer geniet van een vrij bestaan daarmee om? Dit is aflevering 1 van een serie blogs over de nieuwe generatie oma’s.

Nieuwe generatie oma’s is niet zó oud als ouders

Oud? Oké, ik ben niet meer de jongste. De coupe soleil bij de kapper kan niet verhullen dat hier en daar de haren grijs aan het worden zijn.
En als ik samen met mijn man onze levensfase bespreek, komen we elke keer tot dezelfde conclusie. We hebben de bron van de eeuwige jeugd dan wel niet gevonden maar we zijn zeker niet zó oud zijn als onze ouders waren op dezelfde leeftijd. En: we staan volop in het leven en midden in ons werk.
Ergens had ik het telefoontje van mijn oudste dochter wel verwacht (ze heeft er de leeftijd voor) én toch komt het nog als een donderslag bij heldere hemel. Ze is helemaal hyper: “Mam, ik ben twee dagen over tijd. De zwangerschapstest is positief!”

Kroning Beatrix, Pim Fortuyn, Twin  Towers…

Het is jaren geleden maar ik weet nog dat ik naar huis reed en op de radio het verslag van de rellen hoorde bij de kroning van Beatrix. En ik zie nog de Nederlandse hotelgast buiten onze kamer op straat vertellen dat Pim Fortuyn is doodgeschoten. Bij de aanslag op de Twin Towers dacht ik dat ik naar een trailer voor een nieuwe Amerikaanse film keek.

Dit beeld zal ik nooit meer vergeten

Met de telefoon aan mijn oor loop ik heen en weer in de serre en kijk naar de tuin. De wind ritselt door de bladeren van de struiken, de zon schijnt prettig warm door het glas en koolmeesjes hippen van het scheef hangende vogelhuisje naar de rozen op de pergola. En ik weet dat ik dit beeld nooit meer zal vergeten. Net zoals Beatrix, Pim Fortuyn en 9/11.

Help, ik word oma!

Mijn dochter praat over de onverklaarbare buikpijn die inmiddels niet meer zo mysterieus is. Twee dagen, dat zegt toch nog helemaal niets? Mijn hersens klampen zich vast aan die onzekerheid maar diep in mijn moederhart groeit het besef: help, ik word oma!