Rozenstruik is erfenis van tante Riet

Familieband als erfenis

Elke zomer denk ik aan tante Riet, de nicht van mijn vader. Dan kijk ik naar de prachtige roze rozen aan de struik die zij voor mij heeft opgekweekt.

Tante Riet was voor mijn vader de erfenis van zijn zus Jo. Zijn zus Jo en zijn nicht Riet waren dikke mik. Zij trokken veel met elkaar op. Allebei vrijgezel. Toen zus Jo ziek werd, spraken mijn vader en zijn nicht Riet geregeld over het wel en wee van Jo en hoe voor haar te zorgen. Nadat Jo in het ziekenhuis belandde, spraken en zagen mijn vader en zijn nicht Riet elkaar steeds vaker. En ook na haar overlijden, bleven ze elkaar zien. Omdat er steeds meer familieleden weg vielen, deelden ze lief en leed.

Mantelzorger

Zo kwam Tante Riet in mijn leven toen ik de vijftig al gepasseerd was. Haar moeder en mijn oma waren zussen. Zodoende kon ze me veel vertellen over mijn oma. Dat schiep een bijzondere band tussen ons. Ik leerde haar kennen, toen ik mijn vader vergezelde op zijn bezoeken aan haar. Mijn vader vond het eerst gezellig dat ik mee ging. Later werd het nodig omdat het auto rijden en bewegen steeds moeilijker ging. Tot de rolstoel aan toe. Daardoor zag ik haar vaker dan ervoor. Na het overlijden van mijn vader bleven mijn man en ik haar opzoeken. Zo werd zij op haar beurt voor mij de erfenis van mijn vader. Zij woonde alleen en toen ze zorg nodig had, kwamen we vaker en waar mogelijk hielpen we haar. En zoals dat vaak gebeurd aan het eind van een leven was er steeds meer zorg nodig. Tot ze overleed…..

Even weer kind

Tante Riet woonde op enige afstand in een andere stad. Dat maakte het niet gemakkelijk haar op te zoeken. Desondanks zagen we haar eerst elke maand, toen elke twee weken en uiteindelijk zelfs meerdere keren per week. We hadden veel plezier. Tante Riet kon smakelijk vertellen en had humor. Zo was een bezoek aan haar, zelfs toen ze pijn had en steeds slechter kon bewegen, nooit een vervelende klus. Er viel altijd wat te lachen en te vertellen. Haar huis was voor ons bijzonder. Ze leefde in een piepklein arbeiderswoninkje geheel ingericht met in een lang leven verzamelde souvenirs en snuisterijen. Ouderwetse lampenkappen en gebloemde theekopjes. Kussentjes, veel foto’s. Een huis tjokvol herinneringen. Nadat wij onze ouders verloren, bleven we ons bij haar, van de generatie van onze ouders, toch nog kind voelen. Het mooiste vond ik, dat ze mijn man, bijna zeventig, begroette met een hartelijk: “Dag, knul!”.

Het tuintje en de rozen

Zo lang ze kon zorgde ze voor haar tuintje. Daarin stonden rododendrons, hortensia’s en diverse rozen. Over de rozen had ze een mooi verhaal. Ze vertelde dat die prachtige rozen eerst als boeket in een vaas hadden gestaan. Toen het boeket uitgebloeid was, had ze de stelen in de tuin gezet. Enkele ervan kregen wortels en begonnen als piepklein rozenstruikje. Nu besloegen de rozen een flink stuk tuin. Ze bood aan om voor mij rozen uit een boeket op te kweken. Bij een volgend bezoek liet ze me zien dat ze in een paar potjes rozenstengels had geplant. Bij latere bezoeken bleken er vier uitlopers te hebben. Na een jaar kreeg ik ze mee.

Zo slecht als contact, zo goed ging het met rozenstruik

Ik plantte de rozenstruik in mijn tuin. En vergat hem. We hadden het druk met de zorg voor haar. Het ging steeds slechter. Het jammere was dat ze begon te dementeren en snel boos werd. Eenmaal boos kon ze zich daar niet overheen zetten. Sterker nog, ze werd steeds achterdochtiger. Uiteindelijk wilde ze ons niet meer zien. Zo slecht als het contact met haar werd, zo goed ging het met de roos. Zo zorgde ik voor de roos, omdat ik niet meer voor haar kon zorgen.

Rozen als vergeving

Ik kan haar alle nare opmerkingen die ze al dementerende maakte snel vergeven, als ik aan het begin van de zomer dagelijks uitzicht heb op een enorme roze weelde. Zo verdwijnen de slechte herinneringen en blijven de goede herinneringen aan alle grappen en verhalen die ze deelde, levendig. Voor mij

Meer lezen over ‘voorwerp van vroeger’

We zijn ook nieuwsgierig naar het verhaal achter uw voorwerp van vroeger (en dat hoeft dus niet per se lelijk te zijn). Schrijf ons, net als Tonnie Janssen deed over het theepotje van haar moeder. Stella Ruisch schreef over het 18-delig servies dat niemand wilde hebben. Brigitte Leferink koestert het Communieserviesje van haar tante Ria. En Karin de Lange neemt ook geen afscheid van de margarinekist van haar schoonvader. En van haar doopjurk, waar een familiedrama achter schuil gaat.