Nog één keer dan de Olympische Spelen: vandaag ontvangt Koning Willem Alexander de medaillewinnaars van Team.NL in de Glazen Zaal van Huis ten Bosch. En dan moeten Nederlandse supporters over 4 jaar achter Tom Cruise aan naar Los Angeles. Alleen al door het tijdsverschil van 9 uur weten we dat de beleving van Parijs niet geëvenaard zal worden. Dus nog maar even nagenieten!
Plezier in sport
De sportbeleving is bij mij pas met de jaren gegroeid. Onder het Engelse motto ‘If you don’t use it, you lose it’, probeer ik als zestigplusser de conditie op peil te houden. Met conditieoefeningen die ik haat maar wel doe. Maar vooral met veel plezier in tennis. Door mijn niveau dat ik omschrijf als ‘buiten spelen’, kijk ik met meer ontzag naar tenniswedstrijden. Zo ook tijdens de Olympische Spelen
Wat een evenement, die Olympische Spelen in Parijs
Dus genoten manlief en ik van de halve finale gemengd dubbel tussen Demi Schuurs en Wesley Koolhof en 2 Canadezen (die ze helaas verloren) maar ook de finale heren tussen Alcaraz en Djokovic. En dat niet alleen: we volgden het beachvolleybal, roeien, zeilen, judo, baanwielrennen, volley- en handbal, hockey, zwemmen, natuurlijk atletiek: te veel om op te noemen. Wat leuk al die Nederlanders op de tribunes te zien en wat hebben de Fransen er een evenement van gemaakt!
Geen verbroedering?
In de Volkskrant kapittelt Eric Storm, universitair hoofddocent Algemene Geschiedenis aan de Universiteit Leiden, ons op de opiniepagina voor het ongebreidelde nationalisme dat we de afgelopen 14 dagen tentoon gespreid hebben met ‘onze’ 6de plaats bij de Spelen. Hij ziet daarin niet de verbroedering waar organisatoren op hopen en over spreken.
Wat jammer, dat de Leidse hoofddocent zo dus gemist heeft hoe sporters vooral in de atletiek maar ook in andere sportwedstrijden elkaar na afloop soms ontroerend hartelijk omhelsden na een gelopen race. Dat ze praten over ‘vrienden’ en ‘vriendinnen’ waartegen ze het opnemen. Zo heb ik niet alleen respect voor de prestaties van Sifan Hassan maar ook haar reactie na de 5000 meter, toen ze van brons naar zilver kon opschuiven door de diskwalificatie van concurrente Faith Kipyegon.
En ja, dan ben ik trots, dat een 15-jarige vluchtelinge uit Ethiopië in óns land de kans heeft gekregen om zich te ontplooien tot een buitencategorie atlete. Hoeveel Sifan Hassans, Abdi Nageeyes, wonen nu in een azc die zich ook graag willen inzetten voor hun nieuwe nationaliteit? Misschien niet als sporter maar als ondernemer, werknemer, hulpverlener?
Maandag op het strand in Scheveningen, vandaag in een koninklijk paleis staan al die sporters symbool voor de mogelijkheid grenzen te verleggen. Ongetwijfeld krijg ik dan even een brok in mijn keel als ik terugdenk aan hun prestaties. Ook al slaakten mijn man en ik ook een zucht van opluchting en constateerde hij: “Weet je hoeveel tijd we overhouden, nu we niet meer naar de Olympische spelen hoeven te kijken?”
Meer lezen over Olympische Spelen
Dat de Olympische Spelen ook in jaren van oorlogsdreiging tot verbroedering hebben geleid, blijkt ook in de HBO-documentaire over 4 augustus. Eerder schreef Stella Ruisch ook over het bijgeloof van de Olympische sporters. En lees ook nog over het respect dat Olympiërs verdienen.
Openingsfoto: Lieke Klaver neemt het voortouw tijdens een van de Nederlandse hoogtepunten in Parijs: de finale van de 4×400 meter estafette. Foto: Andy Miah/Flickr.com
Recente reacties