Na pensioen aan slag voor Vluchtelingenwerk: “Dit geeft zoveel voldoening!”

Als je pensioendatum nadert, ben je daardoor misschien wel hartstikke blij. Maar misschien heb je ook nog genoeg zin en energie om een aantal dagen per week door te werken. In een serie interviews van Marlies Mielekamp leggen actieve 65plussers waarom ze dat zo leuk vinden. Na verzekeringsarts Hans Scholtz, klinisch psycholoog Jan Thomas, oud-politieagent Bert Pols en salarisadministrateur Anny van Lunszen, deze keer voormalig algemeen directeur van de Vereniging Eigen Huis, Marlies Pernot(69). Na haar pensioen is ze nu aan de slag voor Vluchtelingenwerk.

Wanneer ben je met pensioen gegaan en waar werkte je toen?

“Mijn pensioendatum was 22 september 2015 toen ik 65 jaar en drie maanden was. Ik werkte als algemeen directeur van de Vereniging Eigen Huis.”

Geen flauw idee wat te doen na pensioen

Zag je er tegenop of juist naar uit?

“Ik zag er enorm tegenop… Ik had net mijn huis verbouwd, dat was klaar. En ik dacht ‘wat ga ik in vredesnaam nu doen, op de bank zitten hier?’ Op de avond van mijn afscheid ging ik op het terras van Frowijn tegenover mijn huis nog een borrel drinken en daar zat een Somalische mevrouw. Ik zei tegen haar: ‘Ik houd morgen op met werken en heb geen flauw idee wat ik moet gaan doen. ‘Hier op de hoek zit het kantoor van Vluchtelingenwerk’, antwoordde zij. ‘Is dat niets voor jou? ’ En zo is het gekomen…”

Naast Vluchtelingenwerk commissariaten

 Sinds wanneer werk je structureel naast je pensioen?

“Ik ben meteen bij Vluchtelingenwerk begonnen, daarnaast zat ik  in de Raden van Toezicht van  het AZM (Academisch Ziekenhuis Maastricht) en de Nierstichting. Was bestuurslid bij het KPN Contactfonds en lid  bij de Reclamecodemissie, dat liep door. Ik vond trouwens al vrij snel dat ik bij Vluchtelingenwerk te weinig kennis had van de materie. Toen heb ik als juriste een tweede eenjarige masteropleiding International Migration and Refugee Law aan de VU gedaan. Dat kostte natuurlijk ook veel tijd.”

Hoeveel uur doe je dat?

“Ik werk 16 tot 20 uur per week bij Vluchtelingenwerk. Daardoor leer ik ook vluchtelingen kennen. Zo komt het dat ik aan een Eritrese jongen les geef in Nederlands en de Nederlandse samenleving. De bestuursfuncties die ik nu heb, kosten me een aantal uur per maand. Die zijn allemaal onbezoldigd, alleen bij de Reclamecodecommissie krijg ik een kleine onkostenvergoeding.”

Uitleg aan Eritrees stel dat huwelijk hier niet geldig is

Waar bestaat dat werk bij Vluchtelingenwerk uit?

“Ik houd me vooral als juridisch expert bezig met gezinshereniging. We kijken naar de mogelijkheden en onmogelijkheden. Vaak zijn de beslissingen van de IND (Immigratie- en Naturalisatiedienst) anders als mensen zich voorstelden. Ook dan moeten ze door met hun leven. Door dat met empathie uit te leggen,  breng je ze soms naar een volgende stap. Deze week heb ik een jong Eritrees stel uitgelegd dat in Nederland een kerkelijk huwelijk geen huwelijk is in de zin van de wet en welke consequenties een wettelijk huwelijk heeft.”

Weduwe gezelschap, meisje leert Nederlands

Daarnaast ben ik ook een soort ‘onderwijsmatcher’: als vluchtelingen moeilijkheden hebben met de Nederlandse taal, zoek ik daar via persoonlijke contacten een onderwijzer voor. Vaak gepensioneerden, het grappige is dat al die mensen aan die vluchtelingen blijven hangen.  Zo is er een Eritrees meisje dat naar een 83-jarige mevrouw gaat, ze vinden dat allebei geweldig. Ze komt er nu al een jaar. Afkomstig van het platteland, komt dit meisje nu in een mooi ingericht huis met veel boeken en leert zo meer dan het spellen van woorden. Omgekeerd was de man van die vrouw net overleden en haar biedt het een wekelijkse invulling.”

Een andere 50-plusser heeft een boekhandel en leert een jongetje Nederlands, dat heeft haar weer gestimuleerd om een zijstroomopleiding voor het onderwijs te volgen.”

“Nooit geweten dat ik lesgeven leuk vond”

Hoe bevalt dat?

“Ik vind het heerlijk, zoals ik al mijn werk fijn heb gevonden. Als ik terugkijk, besef ik nu dat het belangrijkst voor mij het contact met mensen is. Bij Vereniging Eigen Huis waren dat naast  de medewerkers  de leden van de Vereniging die mij persoonlijk een brief stuurden. Daar dook ik soms zelf in. Wat ik niet wist was dat ik lesgeven zo leuk vind, mensen iets uitleggen. Achteraf denk ik, was de advocatuur voor mij niet gek geweest. Daar waren veel sterke kanten van mij bij elkaar gekomen.”

Zwitserlevengevoel is koffie na het zwemmen

Wat brengt het je in vergelijking met mensen die er niets naast doen?

“Ik kan me het leven zonder werk niet voorstellen. Mijn Zwitserlevengevoel is dat extra kopje koffie na mijn uurtje zwemmen ’s ochtends. Dadelijk  krijg je weer de verhalen over hoe moeilijk ouderen het hebben, als het zomervakantie is en hun familie weg is. Hoe eenzaam ze zich dan voelen. Dan denk ik: ik heb een kind dat wat rekenen bijgebracht moet worden, ga lekker met zo’n kind aan tafel zitten. Kijk hoeveel voldoening je dat geeft en wat je allemaal leert. Ik ga nu met mensen om voor wie ik vroeger misschien de straat overgestoken was maar nu ik ze ken, kijk ik er heel anders tegen aan. Veel vrijwilligers  bij Vluchtelingenwerk zijn ‘hoger’ opgeleid maar ook mensen die een vak kennen en gepensioneerd zijn, zouden zo’n belangrijke bijdrage kunnen leveren. En tegelijk zien ze waarom vluchtelingen hierheen komen. Niet voor hun lol.”

Dit geeft zoveel voldoening

Hoe lang zou je met je nevenwerkzaamheden door willen gaan?

“Waarschijnlijk tot ik er dood bij neerval, maar misschien ben ik op een gegeven moment te moe of te gefrustreerd en houd ik er dan mee op. Of vinden anderen dat ik er mee moet ophouden…”