In de journalistiek hoor je veel verhalen, die je niet altijd kunt opschrijven. Omdat mensen niet onder hun eigen naam hun relaas op internet willen terugvinden of omdat de omstandigheden zich niet lenen voor een interview. Na vele jaren in het vak kan Brigitte Leferink heel wat vertellen. Dat doet ze onder de titel ‘Mijn geheim’. Omdat sommige verhalen voor velen van ons wel heel herkenbaar zijn. Of onze nieuwsgierigheid opwekken. Zoals dat van Ida. Haar man moet naar het verpleeghuis en zij mag niet mee.

Verdriet en spijt

“Had ik maar naar mijn kinderen geluisterd, nu is het te laat.” Er biggelt een traan over de wang van Ida. Ze zit handenwringend tegenover me en kijkt me nauwelijks aan. Ze vindt het moeilijk om haar verhaal te vertellen. Er is zoveel verdriet en spijt.

mijn geheim

“Piet is de weg kwijt. Het begon vrij onschuldig met vergeetachtigheid. Niet onthouden wat ik had gezegd. Niet meer weten waar hij zijn spullen had gelaten. De verkeerde kant op rijden als we naar onze dochter gingen. Hij had elke keer een smoesje om het te vergoelijken. In het begin trapte ik er nog in of misschien wilde ik het niet weten. Maar toen ik de autosleutels in de koelkast vond en zijn schoenen in de onderbroekenlade besefte ik dat er meer aan de hand was.”

Dagbesteding was opluchting

“Diagnose Alzheimer. De arts was duidelijk. Geen twijfel mogelijk. En toen de diagnose eenmaal gesteld was, leek het veel harder te gaan. Piet kon niet meer alleen thuis zijn. Dan liet hij de fluitketel urenlang op het gas staan of ging hij in zijn pyjama de straat op. Om mij tijd te geven om erop uit te gaan, al was het maar om boodschappen te kunnen doen, ging Piet een ochtend naar de dagbesteding. Ik vond het vreselijk toen de eerste keer de taxi voorreed maar voelde ook opluchting. Even tijd voor mezelf. “

Te laat voor aanleunwoning

“De kinderen begonnen al voor de diagnose gesteld was te praten over verhuizen naar een aanleunwoning. Het zou zoveel makkelijker zijn, zeker met het oog op onze ouderdom. We waren toen net tachtig en we voelden ons daar nog veel te goed voor. Bovendien zouden we dan zoveel ruimte moeten inleveren. We wonen in een eengezinswoning met een zolder en een schuur. In de loop der jaren hebben we heel wat spullen verzameld waarvan we nog geen afstand wilden doen. De oppervlakte van de aanleuningwoning is minder dan een derde van wat we nu hebben.”

Man moet alleen naar verpleeghuis

“Had ik maar geluisterd. Piet kan echt niet langer meer thuis wonen. Er komt zoveel thuishulp over de vloer en hij wordt te slecht voor de dagbesteding. Er is nu een plek vrij in het verpleeghuis. Aan de ene kant een goede oplossing maar het betekent wel dat we na een huwelijk van meer dan vijfenzestig jaar van elkaar gescheiden worden. Ik vind het zo erg. Met spijt kijk ik naar vrienden die verstandiger zijn geweest. Toen ze nog redelijk goed waren, hebben ze zelf hun spullen hebben uitgezocht en zijn in een fijne serviceflat naast het verpleeghuis zijn gaan wonen. Wij hebben onze kop in het zand gestoken. Zo dom. En nu moet mijn man naar het verpleeghuis.”

Meer lezen in Mijn Geheim

Openingsfoto: Pixabay