In de journalistiek hoor je verhalen, die je niet altijd kunt opschrijven. Omdat mensen niet onder hun eigen naam hun relaas op internet willen terugvinden of omdat de omstandigheden zich niet lenen voor een interview. Na vele jaren in het vak kan Brigitte Leferink heel wat vertellen. Dat doet ze de komende weken onder de titel ‘Mijn geheim’. Omdat sommige verhalen voor velen van ons wel heel herkenbaar zijn. Vandaag: Mijn kleinzoon is door de politie opgepakt.

Betrapt bij stelen

“Jeroen is een vrolijke jongen. De jongste zoon van mijn dochter Selma zit in de derde klas van de havo en doet het goed op school. Hij is sportief en op zaterdag is hij het liefst op het voetbalveld. Het is geen lastige puber, kortom, een gezellige kleinzoon waar we ons nooit zorgen over hoeven maken. Ik was dan ook stomverbaasd toen Selma belde dat Jeroen door de politie was opgepakt. Samen met een vriendje was hij betrapt bij het stelen van een blikje energydrink. Ze hadden de pech dat de politie net voorbij liep, zodat ze meteen in de kraag werden gevat en mee konden naar het politiebureau. Selma kreeg een telefoontje dat ze hem op kon halen, maar ze was niet in de buurt. Haar man Rob ook niet.

‘Laat hem maar zweten’

Eigenlijk vond Selma het niet eens erg dat ze niet gelijk gelegenheid had om naar het bureau te gaan. “Laat hem maar even zitten, dacht ik”, vertelde ze later. “Kan hij de boel goed overdenken. Ik ga me niet haasten.” Selma wachtte tot Rob en zij Jeroen samen konden ophalen. Dat was uren later. Op het bureau moesten ze een tijdje wachten tot ze aan de beurt waren. De ouders van het vriendje zaten er ook. Die hadden net als Rob en Selma niet direct alles uit hun handen laten vallen om hun zoon op te halen. “Laat hem maar zweten”, zei de vader. Ze voelden zich alle vier gegeneerd en begrepen niet waarom de jongens het gedaan hadden.

Jeroen had nooit gedacht dat het zo zou aflopen. Geënsceneerde foto: Pixabay.

Uiteindelijk werden ze ontvangen in een kamertje. Jeroen werd binnengebracht en durfde zijn ouders nauwelijks aan te kijken. Hij kon geen uitleg geven waarom hij het blikje gepikt had. Hij had gewoon geld op zak. Voor zover hij iets van een verklaring kon geven, was het dat ze elkaar uitgedaagd hadden. Dat het makkelijk moest zijn om iets in je jaszak te stoppen. Ze hadden nooit gedacht dat het zo zou aflopen.

Traumatische ervaring of een goede les?

Het tweetal mocht met hun ouders mee naar huis, maar het krijgt nog wel een staartje. Ze moeten hun excuus aanbieden aan de winkelier en nog een extra opdracht doen. Omdat het de eerste keer is dat ze dit deden, loopt het met een sisser af. De uren op het bureau, nadat ze door de politie zijn opgepakt, hebben de meeste indruk op hen gemaakt. Ieder in een eigen cel. Ze hadden hun schoenen en broekriem in moeten leveren, net als hun telefoon. Ze hadden geen idee wat hen te wachten stond. Jeroen was vooral bang voor de reactie van zijn ouders en zat in de rats over welke straf hij zou krijgen.

Ik geef mijn dochter en schoonzoon groot gelijk dat ze Jeroen een tijdje hebben laten zitten. Laat die kinderen maar voelen dat je van andermans spullen moet afblijven. Daar denkt trouwens niet iedereen hetzelfde over. Als ik het verhaal aan vrienden vertel, zijn de meesten verontwaardigd. Niet omdat de jongens wat gestolen hebben, maar omdat ze in een cel hebben moeten zitten en dat de ouders niet gelijk kwamen. Een traumatische ervaring noemen ze het. Dat kun je kinderen niet aan doen, vinden ze. Ik zie dat toch anders. Hopelijk was het een goede les en halen ze het nooit meer in hun hoofd zoiets stoms te doen.” 

Meer van Brigitte Leferink:

Brigitte Leferink schrijft regelmatig op Meerdanvijftig.nl. Over reizen, koken en haar Twentse afkomst. Daarnaast geeft ze ook kijktips en nog vele andere onderwerpen. Ook heeft ze ook een boek geschreven over haar scheiding. Lees van haar ook de eerste aflevering van Mijn Geheim: Daten in Coronatijd.