Opnieuw zijn kinderen uit Nederland als de gelukkigste uit de bus gekomen bij een onderzoek van Unicef in de welvarendste 21 landen in de wereld. Het geluk wordt regelmatig getoetst aan de hand van zes criteria: de materiële situatie, gezondheid, opleiding, relaties met ouders, broers, zussen en leeftijdgenoten, veiligheid en het eigen geluksgevoel. Vooral bij het gezin en het eigen gevoel scoorden Nederlandse kinderen beter dan kinderen uit de andere landen. Bij zulk nieuws zet ik als moeder en oma onmiddellijk mijn roze bril op en zie ik kinderdromen.

Door mijn roze bril zie ik de sprookjesachtige herinnering aan de volgende generatie bij het kringgesprek op school en denk ik aan wat mijn kinderen zo’n kwart eeuw geleden wilden worden.  Dat ik juist daaraan denk, wordt ook een beetje geholpen doordat manlief papieren aan het opruimen is en mij roept om een rekening te laten zien. “Weet je nog?”, vraagt hij. Het is een bonnetje van de Popschool, uit de periode dat de jongste een van haar kinderdromen koesterde: nachtclubzangeres. Vooral het eerste deel van het woord verbaasde me. Maar ze was daar heel beslist in.

Kinderdroom verstoord

In die jaren waren televisieprogramma’s als Idols en X-factor in opkomst en ze had zich eigenhandig  al voor een voorronde ingeschreven. Moed had ze geschept uit een zangwedstrijd van een landelijke krant op internet, waarbij ze toch een ronde verder was gekomen. De afwijzing kwam dermate hard aan, dat ze -zeker behept met een mooie zangstem- tegenwoordig slechts met een drankje op te bewegen is om nog iets voor ons te zingen.

Ongelukkig is ze er niet van geworden, dat niet. Maar de droom is wel verstoord. Ook mijn andere dochter had lang vastomlijnde plannen om banketbakker te worden, uiteindelijk vertaald in een geliefde vrijetijdsbezigheid. Over mijn eigen dromen wil ik het hier niet hebben. Voor een meisje was het in mijn jeugd nu eenmaal moeilijk een ridder als Ivanhoe te worden.

Geen Ivanhoe….

Misschien een held….

Maar misschien verwezenlijkt mijn kleinzoon mijn kinderdromen wel! Ook al moet ik daarvoor wel eerst mijn roze Disney-bril over de Nederlandse jeugd afzetten. Want in de klas van de vierjarige kleuter wordt gepest, meldde de juffrouw ook deze week aan zijn ouders. Zo gelukkig en dan anderen toch nog dwars zitten….dat zou je niet verwachten na het nieuws van Unicef. Je realiseert je meteen dat het in zo’n onderzoek om gemiddelden gaat. Dat kinderen ook in paradijselijk Nederland  in onveilige en ongelukkige thuissituaties verkeren of stress (door school, blijkt uit het onderzoek). En dat ze dat misschien afreageren op leeftijdgenootjes. In dit geval het vriendje van mijn kleinzoon. Mijn kleinzoon liet dat niet zomaar over zijn kant gaan en sprong er tussen toen er een tik dreigde. Dus misschien wordt hij later wel held….

Stella Ruisch schrijft regelmatig over haar kinderen en kleinkinderen. En wat ze zoal op haar pad als oma tegenkomt. Zoals oppassen en opvoeden.

Openingsfoto: Unsplash/Robert Collins