Elke week geven we op Meerdanvijftig.nl een tip om naar te kijken. I’m still here is een mooie, innemende film over geknakte idealen, onderdrukking en vervolging maar ook over de ongelooflijke overlevingskracht van liefde.

Coup met steun van de VS

Terwijl wij in West-Europa ruziëden over welke popmuziek we beter vonden; The Beatles of The Rolling Stones, worstelden de landen in Zuid-Amerika met democratie. Ook in Brazilië waar in 1964 de gekozen regering hardhandig werd afgezet door de militairen. Het congreslid Rubens Paiva die had gepoogd te onderzoeken hoe de VS de oppositie ondersteunden, moest zijn land ontvluchten. Een paar maanden later keerde hij terug uit ballingschap in Joegoslavië en Frankrijk. Omdat hij afstand had genomen van de politiek dacht hij in zijn oude beroep van civiel technicus veilig te zijn. Daar start de film ‘Ainda estou aqui’, I’m still here.

Zoete inval

In de stijl van de super 8mm film uit de jaren zestig maken we in I’m still here kennis met het gezin Rubens Paiva, die vlakbij het strand woont in Rio de Janeiro. Het huis is een zoete inval voor de vriendjes van de 5 kinderen maar ook voor de volwassenen. Er wordt gezwommen, gedanst en feestgevierd op de muziek van populaire Braziliaanse artiesten als Gilberto Gil. Dat het leven niet zo onbezorgd is, blijkt als de oudste dochter Veroca terug van een feestje met haar hasjrokende vriendje wordt aangehouden door soldaten van het leger.

Zo kan het nu dus ook gaan

Voor de zekerheid sturen haar ouders haar mee met vrienden die het te heet onder de voeten wordt. Ze kiezen voor een bestaan in Engeland en vragen de Paiva’s tevergeefs mee te gaan. Niet lang daarna komen gewapende militairen in burger Rubens Paiva thuis ophalen. En ook zijn vrouw Eunice en dochter Eliana van 15 moeten mee voor ondervraging.

Blijven lachen en liefhebben in ‘I’m still here’

In de donkere bioscoopzaal zijn we deelgenoot met wat het gezin overkomt. Geen moment het gevoel dat we naar acteurs kijken. Zowel de kinderen als hun ouders, met name moeder Eunice (Fernanda Torres kreeg terecht een Oscar-nominatie) spelen zo naturel dat je meent met de echte leden van het gezin Paiva te maken te hebben. De angst van de kinderen, de terugkomst van Eunice na meer dan 2 weken ondervraging; het maakt indruk in een tijd dat we denken ‘zo kan het nu dus ook gaan’. Toch verliest de film nergens zijn positieve toon. Of het nu is omdat Eunice met haar kinderen lachend op de foto gaat voor een artikel over de verdwijning van haar man of als het gezin aan het eind van de film weer samenkomt voor een gezamenlijk etentje.

Eerste Braziliaanse Oscar

Regisseur Walter Salles gooide eerder hoge ogen met films als ‘Central do Brasil’ en ‘The Motorcycle Diaries’ over de jonge Che Guevara. Maar met ‘I’m still here’ haalde hij de eerste Oscar (voor een buitenlandse film) van Brazilië binnen. Dat er sinds de jaren zestig wat in het land veranderd is, blijkt uit het feit dat op de dag van de nominering van de film Rubens Paiva’s overlijdensakte is aangepast. Daarop staat nu dat hij overleden is ten gevolge van geweld, begaan door de staat.

Trailer van ‘I’m still here’, een meeslepende film.

Meer lezen

De filmindustrie bloeit weer uitbundig na de covid-jaren. We tipten heel wat films die ook allemaal Oscarwaardig bleken te zijn, het afgelopen jaar. Niet alleen I’m still here. Maar ook de Letse animatiefilm Flow, En de imposante The Brutalist. En natuurlijk Deel 1 van het uitgerekte Wicked, alleen al vanwege de mooie zang van Ariane Grande en Cynthia Erivo.

Openingsfoto: De familie Paiva en vrienden op het strand van Rio de Janeiro in de jaren zestig in I’m still here.