Spijt van huwelijk met oudere man

In de journalistiek hoor je veel verhalen, die je niet altijd kunt opschrijven. Omdat mensen niet onder hun eigen naam hun relaas op internet willen terugvinden of omdat de omstandigheden zich niet lenen voor een interview. Na vele jaren in het vak kan Brigitte Leferink heel wat vertellen. Dat doet ze de komende weken onder de titel ‘Mijn geheim’. Omdat sommige verhalen voor velen van ons wel heel herkenbaar zijn. Vandaag: Spijt van huwelijk met oudere man.

Het klassieke verhaal: Annemieke werd op haar 28^ste verliefd op haar leidinggevende, de 15 jaar oudere Henk. Nu zijn ze dertig jaar verder en realiseert Annemieke zich dat het verschil in leeftijd een steeds grotere rol in hun leven speelt. Ze zitten in totaal verschillende levensfases. Het begint te knagen: heeft ze spijt van haar huwelijk met deze oudere man?

Een fantastische man om mee te werken….

Op zijn drieënveertigste was Henk in de bloei van zijn leven. Een sportieve vent. Altijd een bruine kop van het zeilen en in de winter ging hij met groot gemak de zwarte pistes af. Ik viel als een blok voor hem, al tijdens het sollicitatiegesprek. Hoe cliché, verliefd worden op je baas. Even twijfelde ik nog of ik de baan wel zou nemen, want ik voorzag allemaal gedoe, maar de functie was me op het lijf geschreven en Henk leek me een fantastische man om voor en mee te werken. Dat was het ook. We konden vanaf dag één lezen en schrijven met elkaar. Hij stimuleerde me om het beste uit mezelf te halen. Ik mocht op kosten van de baas een opleiding volgen en kreeg steeds meer verantwoordelijkheid.

Ik wilde bij zijn groepje horen

Ondertussen leerde ik Henk beter kennen. Hij bleek gescheiden. Zijn kinderen waren om het andere weekend bij hem en hij ging dan meestal met ze het water op. De andere weekenden nam hij vrienden mee op zijn boot en soms gingen collega’s mee. Collega’s met wie hij al jaren werkte en die een vast groepje vormden. Op het werk voelde ik me nooit buitengesloten, maar ik vond het wel jammer dat ik niet meegevraagd werd te gaan zeilen. Ik probeerde op een subtiele manier contact met het groepje te leggen, om dichter in de buurt van Henk te komen. In de lunchpauze ‘per ongeluk’ aan hun vaste tafel gaan zitten (gelukkig kwamen ze erbij zitten en verhuisden ze niet naar een andere tafel), bij de vrijdagmiddagborrel met de schaal bitterballen rondgaan en bij hun groepje blijven hangen, telkens een stapje verder, tot ik er zonder trucs gewoon bij kon gaan staan.

Hij vond het leeftijdsverschil te groot

Tijdens een van die borrels kwam het gesprek op het weekend. Iedereen bleek plannen te hebben, alleen Henk niet. Hij wilde graag naar zijn boot, maar niemand kon mee. In zijn eentje vond hij het niet zo gezellig. Bovendien was een extra paar handen gemakkelijk aan boord. “Kun jij zeilen, Annemiek?”, vroeg iemand. Als tiener was ik een paar keer op zeilkamp geweest en dat bleek genoeg ervaring. “Ga morgen mee”, zei Henk. En zo is het gekomen. Het bleek dat hij vanaf het begin ook een oogje op mij had, maar het leeftijdsverschil te groot vond en bovendien geen relatie wilde op het werk. Maar die bezwaren vervlogen toen we samen op de boot zaten.

Ik was verliefd en keek met andere ogen

Vanaf het moment dat het serieus werd en ik mijn familie en vrienden inlichtte kwamen de bezwaren. Wat moet je met zo’n oude man? Hij heeft al een gezin gehad. Wil je zelf ook nog kinderen? Nu lijkt het nog leuk, maar als jij met pensioen gaat is hij dement. Enzovoort, enzovoort. Alle dingen die ik had geroepen als ik een geboortekaartje zag van iemand die aan zijn tweede leg was begonnen. Maar als je verliefd bent, kijk je met andere ogen. Je wuift alles weg. Henk was anders, zo fit, je merkte het leeftijdsverschil helemaal niet. Ik kon goed met zijn kinderen opschieten, had zelf geen last van rammelende eierstokken en zijn ex was gelukkig met de man voor wie ze Henk had verlaten. Ik zag geen enkel probleem.

Wil ik dit huwelijk met een oudere man nog wel?

Nu denk ik soms, had ik maar beter naar ze geluisterd. Die vijftien jaar verschil gaan steeds zwaarder wegen. Ik moet nog ongeveer tien jaar werken tot mijn pensioen. Henk is nu 73 en wil van het leven genieten zolang het kan. Het liefst ziet hij dat ik morgen mijn baan op zeg zodat we alles samen kunnen doen. Ik moet er niet aan denken. Ik hou van mijn werk en zou mijn collega’s vreselijk missen. Bovendien zou het financieel gezien heel onverstandig zijn. Een deel van Henks pensioen gaat naar zijn ex. Terecht, je hoort me daarover niet klagen, maar dat betekent wel dat ik goed over mijn eigen oude dag na moet denken. Daar komt bij, dat Henk last krijgt van allerlei kwalen. Hij wordt steeds strammer en stijver, heeft om de haverklap jicht en is niet meer die sportieve man die hij zo lang was. Vorig jaar heeft hij zijn ski’s verkocht en het klauteren om op de boot te komen, gaat steeds lastiger. Logisch natuurlijk, de jaren gaan tellen, maar ik ben nog hartstikke fit en wil niet het leven van een bejaarde leiden. Ik hou hartstikke veel van hem, toch klinkt er steeds regelmatiger een stemmetje in mijn hoofd dat zich afvraagt of ik dit huwelijk met een oudere man nog wil.

Meer geheimen…

Eerder schreef Brigitte Leferink in deze reeks: daten in corona-tijd en mijn kleinzoon is opgepakt door de politie. Brigitte Leferink schrijft over uiteenlopende onderwerpen. Zo houdt ze er van om begraafplaatsen te bezoeken. En steunt ze de strijd tegen huiselijk geweld. En ze houdt van koken! Elke woensdag tipt ze op Facebook een nieuwe kookboek, volg dus Meerdanvijftig ook daar…