Ze zien er onooglijk uit en een buitenstaander gooit ze zonder na te denken bij het oud vuil. Maar voor de bezitter die ze koestert zit er achter die oude sigarendoos, dat krom getrokken kistje een dierbare herinnering. Zoals het communiekruisje van de moeder van Stella Ruisch.

Vandaag is het de honderdste geboortedag van mijn moeder. Hoewel steeds meer mensen bij leven dit magische getal aantikken, is mijn moeder relatief jong gestorven aan borstkanker. Ze was net 66 geworden. Sinds dit jaar heb ik haar overleefd. Net zoals mijn moeders communiekruisje. Weliswaar gebroken gaat het toch al mijn leven lang mee. Twee levens, dus eigenlijk.

Van nul en generlei waarde

De arm van Jezus Christus is afgebroken en hangt zielig naar beneden als ik het kruisje optil en dan moet ik ook nog het stukje hout vasthouden. Menigeen zou al besloten hebben het weg te gooien, zie ik in de ogen van mijn man. Het is van nul en generlei waarde maar het heeft in goeden doen jaren boven mijn ouders én mijn eigen bed gehangen.

Keurig in het midden

Ik zie het in mijn herinnering nog steeds hangen in de slaapkamer van mijn ouders. Keurig in het midden tussen de twee hoge bedden op metalen poten. De dekens strak met het laken erover heen geslagen ingestopt. Want mijn moeder was, weliswaar tegen wil en dank, een nette huisvrouw.

De dekens bleven maar de bedden én het geloof niet. In de jaren zeventig deed met de welvaart een bed-ombouw met heuse boxspring erin zijn intrede. Het kruisje verdween van de muur in het ouderlijk huis. Totdat ik op mezelf ging wonen en het kruisje boven mijn eigen bed kwam te hangen. Als herinnering aan mijn ouderlijk huis én mijn moeder. “Het kruisje heb ik gekregen bij mijn communie toen ik tien was,” vertelde ze erbij.

Communiekruisje symbool van liefde

Vandaag is de honderdste geboortedag van mijn moeder en het kruisje is dus ongeveer 90 jaar oud. Het heeft inmiddels heel wat huizen gezien in dit kleine hoekje van de aarde, waarop een mensheid onder alle wereldse turbulentie probeert te overleven. Het ligt nu op de vensterbank in mijn werkkamer. Symbool voor zorgzaamheid, liefde, vergeving, elkaar nemen zoals we zijn met al onze tekortkomingen. Je zou het bijna een geloof noemen. Een geloof waaraan ik me graag vastklamp nu buitenshuis het geweld en de dreigende taal alleen maar toeneemt.

Meer lezen

Stella Ruisch schreef eerder over haar moeder in haar blogs over de eerste keer oma worden en over haar moeders hand. Maar niet alleen zij koestert voorwerpen van vroeger. Tonnie Janssen vertelde ons het verhaal van haar moeders theepotje. Brigitte Leferink heeft een glazen ‘buiten’servies geërfd en Karin de Lange weigert een loodzwaar beeld van een uil weg te doen.