Mijn kleinzoon is nog maar een paar uur oud of het gesprek gaat al over op wie hij lijkt. En het onderwerp komt sindsdien steevast terug. “Hij heeft toch echt mijn ogen. En dat zijn ook jouw ogen”, beweert mijn dochter. Dat is niet zo moeilijk met het doorsnee blauwgrijs waarmee veel Nederlanders van Germaanse herkomst behept zijn. Oké, onze ogen zijn een tikje groot maar mij heb je niet zo gemakkelijk mee in zo’n gesprek.

Midden in een druk leven, krijgt Stella Ruisch te horen dat ze voor het eerst oma wordt. Hoe gaat een vrouw met een drukke baan, die na bijna 30 jaar opvoeden en verzorgen, net weer geniet van een vrij bestaan daarmee om? Dit is aflevering 21 van een serie blogs over de nieuwe generatie oma’s.

Hij lijkt op andere baby’s

Die eerste paar uur vond ik hem op niemand lijken. Ja, misschien op andere pasgeboren baby’s met die hoogrode kleur en die piepkleine handjes en voetjes. En de plotselinge verliefdheid die andere oma’s mij hadden voorspeld kreeg ook niet meteen vat op me. Ik was wel blij dat iedereen de bevalling goed had overleefd en ik werd emotioneel als ik aan mijn dochter dacht en wat ze had doorstaan. Misschien dat je daarom gaat zoeken naar herkenbare gelaatstrekken.

Mijn dochter doet aan herkenning

 

Maar als ik nu naar Thijs kijk, dan zie ik voornamelijk de familie van zijn vader in hem. “Het kinnetje; en die lipjes, dat is van onze familie,” zegt mijn dochter, die natuurlijk meer tijd en gelegenheid heeft om naar de baby in haar armen te kijken.  Ze heeft er kennelijk een studie van gemaakt. Om het ingewikkeld te maken, is dat dan weer niet de familie van mijn man maar die van mij. Pfffff, wat is dat toch, dat mannen naar de vaders kant kijken en vrouwen kennelijk naar de moeders kant?

Wedstrijdje touwtrekken op wie de baby lijkt

Voor de goede verhoudingen tussen de families wordt het ook een beetje op eieren lopen. Voordat je het weet wordt het een wedstrijdje touwtrekken op wie hij het meeste lijkt. De boreling zelf weet van niets. Hij zal het moeten doen met die ogen, dat kinnetje en ja, die iets uitstaande oren. Die zijn duidelijk van vaders kant, daar zijn mijn dochter en ik het over eens, plagen we. Groeit straks gewoon haar over, aaien we hem nu over zijn donzige bolletje..

Dat kind is van hem

“Moeder Natuur schijnt een baby altijd eerst meer op zijn vader te laten lijken,” houdt de kersverse moeder nog alle opties open. “Om te voorkomen dat de man zijn kind afstoot.” Dat is mijn schoonzoon duidelijk niet van plan. Hij beschermt zijn zoon als een leeuw tegen al te opdringerig bezoek. Geen discussie over mogelijk. Dat kind is van hem.