Hoe overleef je het eerste jaar na je scheiding? Meerdanvijftiger Brigitte Leferink schreef er het boek ‘Mevrouw de Wit of Hoe zal ik me noemen na de scheiding’ over. Dat boek bestaat uit columns waarin ze vertelt over alle ‘eerste keren’ waar ze als nieuwbakken alleenstaande doorheen moest.

Geen rechte scheiding

Coverfoto van Brigitte Leferinks boek

Ik krijg de scheiding niet recht, zegt dochter Eline als ze bezig is met de coverfoto van het kapsel voor het boek. Moeder Brigitte Leferink realiseert zich dat dit eigenlijk goed is. Want, schrijft ze in haar voorwoord: ‘Een scheiding is geen strakke scheidslijn tussen voor en na, tussen wij en hij. Exgenoot en ik zijn nog op een heleboel manieren met elkaar verbonden. Ik met zijn nieuwe leefwereld, hij met de mijne. Samen met de wereld van onze twee kinderen…’ In het voorwoord introduceert ze meteen het woord ‘exgenoot’, ex vindt ze te kaal, zelfs nu de relatie bekoeld is. Vriendin Marijke noemt dan het woord exgenoot, wat volgens Brigitte precies is wat het is.

Eindeloze zondagen

Drie jaar na haar scheiding schrijft ze voor zichzelf een aantal columns over het eerste jaar na haar scheiding. Vooral om voor zichzelf helder te krijgen waar ze allemaal tegenaan loopt. Uiteindelijk besluit ze die columns in eigen beheer uit te geven.
Brigitte’ beschrijft erin de ervaringen die ze heeft in dat eerste jaar na haar scheiding. Zoals de zondagen. In het begin geniet ze van de rust; ruimt veel op, kijkt uren tv, leest stapels boeken en borduurt. Tot op een bepaald moment alles opgeruimd is en er weer een eenzame zondag voor haar ligt. Ze krijgt een hekel aan die dag.

Zin in glas wijn

Op een gegeven moment ziet ze via social media dat een vriendin van een vriendin ook online is en aarzelend typt ze: ‘Zin in een glas wijn of heb je andere plannen?’ Ze ziet dat er wordt getypt en dan volgt het antwoord: ‘Ja gezellig, bij jou of bij mij?’ Zo doorbreekt ze de negatieve spiraal van de lange zondagen.

Eerste keer Oud&Nieuw alleen

Er zijn talloze eerste keren dat jaar na de scheiding. Zo beschrijft Brigitte de eerste keer dat ze, net als andere jaren, samen met haar buren Oudjaar viert. Daar staat ze dan als enige alleenstaande als iedereen klokslag 12 uur zijn of haar partner als eerste een gelukkig nieuwjaar wenst. Dat is even slikken, maar na 5 seconden komt de buurvrouw al naar de schrijfster toe en omhelst haar.

‘Mis je de seks niet?’

Ze vertelt ook over de impertinente vragen die mensen denken te kunnen stellen, zoals: ‘mis je de seks niet?’ En of ze nog niet aan het daten is? Brigitte beschrijft alles met gevoel en vooral met humor. Als ze een column schrijft over soep als troosteten, volgt ook een recept voor ‘troostsoep’. En naast columns heeft ze twee lijstjes in haar boek staan: ‘De nadelen van alleen zijn’ maar ook ‘De voordelen van alleen zijn’.

Leef bij de dag

In het nawoord beschrijft ze haar onzekere toekomst. Het plan was om als de kinderen niet meer thuis wonen samen een baan in het buitenland te zoeken en daarna als pensionados ergens buitenaf te gaan wonen. Dat is nu van de baan… Ze weet niet wat ze over een jaar zal doen en al helemaal niet wat dat over 10 jaar zal zijn. Maar ze besluit met: ‘Mijn huidige leven is – ondanks (of dankzij) alles- prima. Ik leef bij de dag en ben een gelukkig mens.’
Juist door deze optimistische visie en het omkijken zonder wrok is Mevrouw De Wit Een boek dat een hart onder de riem steekt van iedereen die alleen staat of plotseling komt te staan. En voor hun omgeving.