Vorige week schreven we al over ‘Mevrouw de Wit of Hoe zal ik me noemen na de scheiding?’ Zaterdag 1 september presenteerde ons nieuwe teamlid Brigitte Leferink het eerste exemplaar van haar boek over het eerste jaar na de echtscheiding tijdens een feestje in de met familie, vrienden, collega’s en andere gasten gevulde boekhandel Burger in haar woonplaats Waddinxveen. Daar was Brigitte tot voor kort ook wethouder.
Omslag van het boek van Brigitte Leferink over het eerste jaar na haar echtscheiding.
Altijd verschillend werk gedaan
Politica, journalist, schrijver; wie is Brigitte Leferink en wat heeft ze in haar werkzame leven allemaal gedaan, vroegen wij ons af?
Ik ben 55 Jaar, sinds vier jaar gescheiden en moeder van twee kinderen. Ik heb altijd heel verschillend werk gedaan en was onder andere personeelsadviseur. Later werd ik hoofdredacteur van Vrouwen van Nu wat zich gaandeweg uitbreidde naar hoofd PR & Communicatie. De laatste tweeëneenhalf jaar was ik wethouder in de gemeente Waddinxveen.
Na drie jaar genoeg afstand
Wanneer besloot je over je echtscheiding te gaan schrijven?
Toen ik vorig jaar voor het eerst alleen met vakantie was in een B&B in Groningen. Het zat al langer in mijn hoofd om te schrijven over mijn ervaringen na de scheiding. Het verwoorden gaf me de kans het een plek te geven. Ik schreef altijd al en omdat het drie jaar na de scheiding was, had ik voldoende afstand om alles op een nuchtere manier te benaderen. Ik schreef de columns over het jaar na mijn scheiding vaak als ik tegen 4 uur weer terugkwam op mijn logeeradres.
Wanneer dacht je: dit kan een boek worden?
Ik had tien van mijn columns aan een goede vriendin, mijn moeder en mijn tante laten lezen en zij reageerden enthousiast. Toen heb ik er een aantal bijgeschreven en besloten de verhalen in eigen beheer uit te geven.
Blijf doen wat je altijd deed
Wat zou je iemand die plotseling alleen komt te staan aanraden?
Probeer je in ieder geval erover heen te zetten en blijf dingen doen die je altijd al deed. In het begin ben ik ooit niet naar een feest gegaan omdat ik het te moeilijk vond. Daarna bedacht ik: als ik dit vaker ga doen wordt de drempel steeds hoger. Dus ben ik gewoon naar volgende feesten gegaan, dan wordt het ook steeds makkelijker.
Kinderen zorgden voor afleiding
Wat hebben de netwerken die je had voor je betekend?
Mijn innercircle van familieleden heeft veel voor me betekend: mijn twee zussen, mijn ouders en mijn twee kinderen. Maar vooral mijn kinderen wilde ik niet met mijn problemen belasten. Zij zorgden wel voor afleiding en andere dingen om je meer druk over te maken dan jezelf! Daarom was het fijn dat ik daarnaast een kring van goede vriendinnen had waarbij ik dag en nacht terecht kon. Ook heb ik fijne buren, collega’s en oud-collega’s. Ik heb bijna heel mijn leven fulltime of bijna fulltime gewerkt en altijd geprobeerd contact te houden met mensen, ook als ik ze niet meer vanzelfsprekend zag, dat betaalde zich na de echtscheiding uit.
Blijf niet hangen in verdriet echtscheiding
Wat zouden mensen die alleen komen te staan juist niet moeten doen?
Wrok koesteren of blijven koesteren. Ook al hadden wij samen besloten dat het op was, toch is het niet leuk als je uit elkaar gaat. Er zijn periodes dat je verdrietig of boos bent; een echtscheiding kan het slechtste in je naar boven halen. Af en toe mag je daar best even je hart over luchten. Maar blijf je erin hangen dan word je zuur, Dat is niet fijn voor jezelf en het stoot ook andere mensen af.
Richt je blik vooruit
Als je je blik vooruit richt en de leuke, positieve dingen blijft zien, heb je een leuk leven. Je wilt ook dat je kinderen normaal hun verjaardag kunnen vieren zonder dat ze zich hoeven af te vragen: wie van mijn ouders moet ik welke tijd vragen? We zijn niet voor niets ooit een relatie begonnen, we hebben als gezin zeker goede jaren gehad. Die herinneringen koesteren kost vooral in het begin veel moeite maar het helpt je met plezier op het verleden terug te kijken en niet met haat.
Vervelend geld te krijgen van ex en nieuwe relatie
In je boek beschrijf je dat dat je niet veel mannen meer ziet, het zijn vooral vrouwen…
Toen ik dat opschreef, vond ik dat ook. Later heb ik daarover nog eens nagedacht en het kan natuurlijk ook aan mezelf liggen. Door de week maak ik vaak afspraken met vrouwen, ik nodig me niet zelf uit bij stellen, uitzonderingen daargelaten.
Wat was dat eerste jaar het vervelendste dat je meemaakte?
De eerste keer dat het geld voor onze nog gezamenlijke hypotheek werd overgemaakt van de nieuwe en/of rekening van exgenoot en zijn nieuwe relatie. Erg confronterend…
Wat was fijn dat eerste jaar?
Dat ik rust had, geen gedoe, geen ruzie. En dat ik erachter kwam dat ik het goed met mezelf kan vinden. Ik houd van een sociaal leven, maar blijk ook heel goed alleen te kunnen zijn.
Recente reacties