Op mijn computer staat al een hele tijd een onafgemaakt document. Een verhaal met de titel bijna-moeder. Ik heb het in alle afgelopen jaren niet voor elkaar gekregen het verhaal tot een einde te brengen, terwijl ik het toch met die gedachte begonnen was. Het zou me goed doen mijn gemiste moederschap van me af te schrijven.

Kinderen doen me niet zoveel

De meeste mensen (lees: met name vrouwen) zullen grote ogen opzetten als ik het volgende ‘beken’. Kinderen doen me niet zoveel. Vroeger leken ze me vooral lastig en was ik ervan overtuigd dat ze me zouden beperken in alles wat ik in mijn leven nog van plan was. Dat vond ik al toen ik een leeftijd had waarop ik nog niet eens hoefde na te denken over wel of geen kinderen. En dat vond ik nog steeds toen ik die leeftijd (en de relatie) wél had.

Was er iets mis met me?

Wanneer vroeger de zwangere collega terugkeerde van verlof om haar baby op werk te showen, dromden direct alle vrouwen zwijmelend om de kinderwagen. Ik niet. Ik glimlachte van een afstandje beleefd naar moeder en kind. Was er iets mis met me? Had ik achteraan in de rij gestaan bij het uitdelen van moedergevoelens en hadden ‘ze’ besloten me over te slaan? Zo deed in ieder geval mijn omgeving mij wel vermoeden. De gedachte dat je kinderen niet per se schattig en om op te vreten vindt, gaat er bij veel mensen maar slecht in.

Bij een pup onmiddellijk door de knieën

Waarschijnlijk heb ik gewoon in de verkeerde rij gestaan, want als het om dieren gaat, ben ik echt een ongelooflijk zacht ei. Als ik ook maar een glimp van een hondenkind opvang, dan gaat mijn hart sneller kloppen en moet ik naar die pup toe; door de knieën en knuffelen maar. En ik huil tranen met tuiten bij natuurdocumentaires waarin pinguïnouders beteuterd over hun bevroren jong staan gebogen. Ik heb het heus wel, hart voor de kleinsten onder ons.

Na al die jaren nee, was ja des te sterker

Voor mij bleek vooral de juiste partner van grote invloed op die gevoelens. Toen de ware liefde (in gezelschap van een drietal tienermeiden) zich aandiende, leek mij een kleine hummel van ons samen toch voorzichtig wél heel leuk. Net 40 misschien niet zo handig, maar na al die jaren ‘nee’ was de ‘ja’ wellicht des te sterker. Jammer genoeg was het voor mij kennelijk niet de bedoeling, want moeder ben ik nooit geworden. Wel bijna-moeder. Van een mini-hummel die de 17 weken nauwelijks heeft mogen halen.

Verdriet over gemiste stap

En bonus-mama, zoals de jongste dochter van mijn liefde mij nog wel eens wil noemen. Ik vind dat heel lief, zij is ook heel lief. Ze zijn alle 3 heel lief, de ondertussen volwassen dochters, maar toch voelt het anders. Niet van mij, niet van ons… Bijna, maar net niet. En ongewild dringt het verdriet over de gemiste stap van bijna-moeder naar heuse-moeder zich nog wel eens op. Zo ook nu.

bijna-moeder naar bijna-oma

De oudste dochter wordt over een paar maanden moeder van een klein ventje. Dan wordt haar vader (zonder twijfel een fantastische) opa, haar zussen tante en haar oma voor het eerst overgrootmoeder. En hoe geweldig het nieuws ook is en hoeveel jaar er ondertussen ook al verstreken is, van bijna-moeder naar bijna-oma komt toch binnen.

Confronterend

In meerdere opzichten overigens, want ik oma? Het klinkt zo oud, zo ‘laatste stadium’, ik vind dat wel confronterend. In mijn tijd was oma immers een oude vrouw met grijze krullen in een haarnetje. Bloemetjesjurk aan met een riempje vlak onder haar boezem dat nog enige vorm aan haar en het kledingstuk gaf. Waar je braaf de zondagmiddag met een oude Donald Duck en een glaasje priklimonade zonder prik op de bank doorbracht. Geen vergelijking meer met de tegenwoordige rol die grootouders vervullen.

Kleintje maakt me misschien tot heuse-oma

Wat dus volop kansen biedt. En waarvan ik toch ook wel nieuwsgierig ben hoe zich die gaan ontwikkelen. Hoe onze hond Bink (die overigens dol is op kinderen) een band gaat krijgen met die andere kleine bink. Hoe tof het zal zijn om weer in een speeltuin op een schommel heen en weer te zwaaien. En hoe dit kleintje mij straks misschien wel het gevoel kan geven van bijna-moeder, niet een bijna-oma maar een heuse-oma te zijn.