Adembenemende tocht langs Donau

‘Donau so grau, so grau’, dat kunnen we de eerste dag zingen van onze zesdaagse fietstour langs een stuk van de bijna 3000 km lange rivier. Als variatie op de bekende wals. Het is stervenskoud grijs weer en de rivier is niet blauw. Maar het uitzicht is adembenemend.

Voor het eerst georganiseerde reis

Als fietsvakantieliefhebbers vertrekken we meestal op de bonnefooi. Dit is voor de eerste keer dat we een georganiseerde reis hebben geboekt. En dus wordt onze bagage straks van hotel naar hotel achter ons aangebracht. Ook wel eens comfortabel. We hebben gekozen voor de Donau Radweg, een fietspad aangelegd in 2011 dat van Passau in Duitsland naar de hoofdstad van Oostenrijk, Wenen gaat.

Uitslapen is er niet bij

Eind april wil het weer nog niet meewerken, maar voorlopig zitten we nog even in de auto. En dus deren de sneeuwresten aan de kant van de autobahn ons niet. ‘Weisser Hase’ heet onze eerste -roze- hotel. De fietsen staan al klaar in de garage van het hotel. O, dat valt tegen. Uitslapen is er niet bij, want dagelijks om 9.00 u moeten onze koffers voor de transfer bij de receptie worden afgegeven.
De fiets opgetuigd met onze fietstassen, checken we nog een keer of onze auto op het onbewaakte parkeerterrein de eerste nacht heeft overleefd. Gelukkig, dat maakt de kans groter dat hij er bij de finish ook nog staat.

Met likeur gewapend tegen de kou

De temperatuur schommelt tussen de 0 en 4 graden maar het is  droog en dus genieten we van de schöne, graue Donau. Bij het eerste uitzicht stoppen we voor een foto. Net als twee Duitse mannen, die dezelfde route blijken te fietsen en die we later ook nog tegen zullen komen. Heinz, zoals ik hem voor het gemak noem, praat gezellig over het eerste stuk dat we hebben gefietst. Maar dat bevalt zijn partner niet zo. Chagrijnig roept Eifersucht (Jaloers, vert.) dat ze verder moeten. Volgens mij kan hij het gewoon niet hebben dat Heinz met een andere man praat!

Met heerlijke likeur gewapend tegen de kou

Bij Engelhartszell betrekt de hemel en we vluchtten voor de inktzwarte lucht de kapel van het enige trappistenklooster van Oostenrijk binnen. Daar treffen we twee Nederlanders die net als wij schuilen. Alleen hebben zij zich al gewapend tegen de kou tijdens de tocht. Met de heerlijke likeur die de trappisten  hier verkopen. De kennismaking verdrijft de tijd en de regen. Even later kunnen we met de oversteek op een klein pontje onze weg aan de andere kant van de rivier vervolgen.

Op pad met Heinz en Eifersucht

Onze Nederlandse reisgenoten passeren ons en daarna halen wij hen weer in. Zo komen we gezamenlijk bij het laatste pontje in een enorme stortbui terecht. Dat is voor de Donau een scherpe bocht maakt (die Schlinge). Aan de overkant blijken we direct bij het hotel in Schlögen, onze eerste stopplaats te zijn. We genieten van zwembad en sauna en het prachtige uitzicht vanuit onze kamer. Hé, daar zijn Heinz en Eifersucht ook weer. Vrolijk vraagt Heinz naar onze dag, terwijl Eifersucht beleefdheidshalve iets bromt.

Linz is leuk!

De volgende dag is onze bestemming Linz. Het pad langs de Donau die zich hier op zijn mooist laat zien, is prima. Goedgeluimd passeren Heinz en zijn metgezel ons met de opmerking “immer weiter”. Verder fietsen is geen straf.  Onderweg lunchen we in een bijzonder ingerichte imbiss met een blikken model Harley en oude houten kozijnen met het glas er nog in aan de muur opgehangen. De dame van de imbiss blijkt naast kunstenares ook nog een heerlijke goulashsoep te kunnen maken.

Linz verdient betere reputatie

We fietsen met goulashenergie in de benen door een idyllisch dorpje met pastelkleurige huizen. Maar na het passeren van de waterkrachtwerken komen we op de drukke provinciale weg naar Linz uit. We zien waarom Linz een industriestad heet te zijn. Jammer, de stad verdient een betere reputatie. Het centrum is gezellig met terrasjes, een indrukwekkende Dom en een groot modern museum. We hadden hier nog wel langer willen blijven maar het strakke fietsschema is onverbiddelijk.