Ik stop het vuile goed in de wasmachine en denk aan een krantenfoto van blije Saoedische vrouwen die met zwarte chador achter het stuur van een auto zitten. Want dat mogen ze sinds juni dit jaar van hun koning. Waarom denk ik daar nu aan? Misschien door de discussie vorige week over vrouwenquota en mijn eerste gedachte bij die foto: dat vrouwen het in Nederland béter voor elkaar hebben.
Maar een paar streepjes voor
Véél beter? Het zijn slechts een paar streepjes voor. Vrouwen kunnen in Nederland studeren, mogen werken maar doen dat vaak in deeltijd (hoe denk je anders dat we het redden met kinderen die om 14.30 u uit school komen? En weet je wel hoe duur kinderopvang is?). Ze mogen zelf hun partner kiezen en kunnen zich kleden zoals ze zelf willen, al is het hier inmiddels ook weer not-done om topless te zonnen in de zomer.
Waar zijn vrouwen in de economie, politiek, wetenschap?
Maar ècht met de grote jongens mee beslissen over politiek en economie? Dat is maar weinig doorzetters gegeven. En dan hebben we niet eens over de vertegenwoordiging van vrouwen in de wetenschap. Naar aanleiding van de stuitend seksistische toespraak van de vooraanstaande Italiaanse natuurkundige Alessandro Strumia bij CERN in Genève lees ik afgelopen zaterdag in de Volkskrantmagazine een schokkend verhaal over de verdwijning van meisjes met een technische of scheikundige knobbel op onze universiteiten.
Steggelen over oorzaak gebrek aan emancipatie bestuurskamer
Vorige week flikkerde de discussie over vrouwenquota in Nederland even op door het nieuws dat in Californië beursgenoteerde bedrijven verplicht worden om minimaal een vrouw in het bestuur op te nemen. Bij Nieuwsuur mochten arbeidsrechtenadvocate Mirjam de Blécourt en Zakenvrouw 2017 Elske Doets met elkaar steggelen over de oorzaak dat in Nederland nog steeds weinig vrouwen tot de top reiken.
Streefcijfer ver weg
De overheid heeft in 2016 de 5000 bedrijven die in Nederland onder de Wet bestuur en toezicht vallen het streefcijfer van 30% vrouwen opgelegd. Op dit moment is dat 5%. Een jaar geleden was dat zelfs nog 10%, toen toenmalig minister Jet Bussemaker de website navigerennaardetop.nl opende. De site krijgt nu op mijn scherm het predikaat onveilig en zo is de weg naar de hoogste baan in het bedrijfsleven voor vrouwen nog steeds. “Vrouwen weten ook niet meer hoe ze het moeten aanpakken,“ constateert Mirjam de Blécourt. “Zelfs als ze beter presteren, gaat de voorkeur nog uit naar hun mannelijke collega. Blinken ze uit in zelfvertrouwen, dan willen mannen niet met zo’n ‘bitch’ aan de vergadertafel zitten. Zijn ze juist charmant, worden ze ook afgeserveerd!”
Ook Neelie is voor vrouwenquota
Van de ruim 40 jaar dat ik, inmiddels dik vijftigplusser, in de journalistiek werkzaam ben, heb ik een groot deel gewijd aan vrouwenonderwerpen. En in die jaren is er eigenlijk bedroevend weinig veranderd voor vrouwen. Komt dat door de zogenaamde ‘balanstrutten’, zoals zakenvrouw Elske Doets ze noemt: de vrouwen die niet kunnen kiezen tussen “gezin, yoga en carrière”? Of heeft het meer te maken met het aannemen van ‘gelijkgestemden’ door het old boys’ netwerk? Ik vind het opvallend dat vrouwen, zoals Neelie Kroes, die in het verleden hamerden op zelfvertrouwen en doorzettingsvermogen inmiddels voorstanders zijn geworden van vrouwenquota.
Emancipatie over 2 eeuwen
Adviesbureau McKinsey heeft volgens de site van het World Economic Forum becijferd dat gelijkheid op de werkvloer de wereldeconomie 28 biljoen dollar zou opleveren. De klanken van deze verre toekomstmuziek zijn niet eens te horen… In het huidige slakken-tempo van emancipatie bereiken we die gelijkheid namelijk over 217 jaar! Inmiddels gaat de wasmachine boven mijn hoofd over op centrifugeren, hoor ik. Tijd voor een andere gedachte onder het vouwen van de was. Ik pleit voor vrouwenquota in Nederland. Saoedi-Arabië? Wat leven we híer wat emancipatie betreft in een achterlijk land.
Openingsfoto: Flickr.com/EP_Jhu
Recente reacties