Een grote koffer waar de ritssluiting van was gescheurd en die ik niet zonder meer wilde afdanken, bracht me op het pad van een van de laatste koffer- en lederwarenreparateurs van Nederland, Willem Wentholt (73). Die kofferreparatie zorgde voor het eerste in een serie portretten die Meerdanvijftig de komende tijd zal brengen over gewone mensen met een bijzonder verhaal.
Zoekterm kofferreparatie
Zijn naam kun je via Google vinden op zoekterm kofferreparatie maar het telefoonnummer dat er bij staat geeft geen gehoor meer. Gelukkig blijkt Willem Wentholt nog steeds méér dan levend te zijn en heeft hij in zijn atelier aan de Nieuwezijds Kolk 4 in hartje Amsterdam niet te klagen over klandizie. “Daarom ben ik ook telefonisch niet bereikbaar, anders sta ik de hele dag gesprekken te beantwoorden van het kaliber “Wat denkt u dat ik moet betalen voor een Louis Vuitton-tas” of “Hoeveel kost het om een koffer te repareren?” Alsof ik dat kan zeggen, voordat ik de koffer heb gezien! ”
Helemaal uit Zuidoost
Dat wordt nog wat, denk ik, terwijl Willem de beschadigde koffer in ogenschouw neemt. “Nee, die kan ik niet maken,” zegt hij meteen. “O, wat jammer…..ik kom helemaal uit Zuidoost met die koffer,” werp ik een smekende blik. “Zuidoost, zuidoost…. Zuidoost-Europa zeker,” neemt Willem me met Amsterdamse humor in de maling, terwijl hij nog eens kijkt. “Vooruit dan maar…”
Een zwak voor nummers
Willem Wentholt: zwak voor nummers en een grenzenloze liefde voor leer.
Maar voordat hij de koffer in reparatie heeft genomen, heb ik al een deel van zijn leven meegekregen. Dat hij ook een tijdje in Amsterdam-Zuidoost heeft gewoond, dat hij heus wel telefoon heeft, zelfs wel vijf, omdat hij duidelijk een zwak heeft voor nummers. “Het nummer waarop ik straks sms wanneer de koffer klaar is -en nee, daar kan ook niet op worden geantwoord- het begint met 06-11-44, mijn geboortedatum. Leuk hè.”
Dochter komt echt niet terug uit Oostenrijk
En ja, het klopt dat er geen kofferreparateurs meer te vinden zijn behalve nog de collega’s van Addy Duifhuizen in Oud-Beijerland. “Mevrouw, ik kan vrijwel nooit op vakantie, wie moet mij vervangen? Ik heb een vriend en die wil wel eens waarnemen. Of hij me niet kan opvolgen? Hahaha, hij is net zo oud als ik!” Kinderen, dan? “Ik heb één dochter, Britt. Kijk, hier woont ze.” En pakt achter zich een foto van een Oostenrijks chalet. “Hier woont ze. Leuk optrekje hè. Het is een appartementenhotel en het is altijd vol. Nee, die komt dus niet in de zaak.”
Allemaal foto’s
Hoessie voor een uzi: Amsterdamse humor van Willem Wentholt.
Willem zet de foto terug tussen de andere foto’s, waarop hij staat samen met een donkerharige schone, zijn huidige vriendin. “Weet je waar dit is?” daagt hij de bezoeker uit. “Nou?… Venetië, dat heb je goed gezien. En deze? Een klant herkende het meteen: ‘Da’s Griekenland, want door heel Griekenland hebben ze overal dezelfde lantaarnpalen.’”
Ik kom terug voor kofferreparatie én Willems verhaal
Het verleden druipt van het rodekruistasje uit de Tweede Wereldoorlog, dat Willems vader maakte.
En denk ik, dat ik straks niet alleen terugkom om mijn koffer op te halen maar ook om Willems verhaal te horen over de ‘hoezzie voor een uzi’, de oude aktetas van het GEB en dat kleine tasje met het Rode Kruis, 1 van de 10.000 die zijn vader met 8 man personeel onder Duits toezicht moest maken voor het Rode Kruis tijdens de oorlog. En natuurlijk over zijn vader en zijn grootvader, generaties Wentholts die reeds in 1878 in Amsterdam hun naam hebben gevestigd als leerbewerkers met meer dan 10 zaken.
Volgende keer: Stoppen wilde Willem al jaren geleden maar hij maakt te veel mee.
Recente reacties