Ik draai me van links naar rechts in mijn bed. Op een mooie lentedag, dit jaar waren dat er veel, kreeg ik toch zin in vakantie. Wij gaan het liefst kamperen in Frankrijk. Maar nu is het nacht en donker. Ik zie ons voor mijn geestesoog in de berm van de Route du Soleil staan naast de kokende motor van ons oude beestje. Het geraas van passerende auto’s en vrachtwagens houdt niet op. Daarna zie ik mijzelf op de Eerste Hulp van een Frans ziekenhuis wachten op de dokter en hopen dat ik zijn Frans begrijp als hij uitlegt wat er met mijn man aan de hand is. Of de vakantiespoken leggen me zelf aan snoertjes en infusen. En anders hoor ik de sirene van de ambulance en de politie, terwijl op mijn kop in de veiligheidsriem hang.
’s Nachts zie ik autopech en de ergste ongelukken voor me.
Is vakantie wel leuk?
Ik draai me nog maar eens om en pas alle ontspanningsoefeningen toe die ik in een leven lang yoga heb geleerd. Het helpt tot ik er even mee stop. Is vakantie eigenlijk wel leuk?
Regelklussen en wat mee te slepen
Dan is het dag. Hologig ben ik bezig. Heb ik eigenlijk wel een reisverzekering? Er staat me iets bij dat ik ooit een doorlopende heb afgesloten, maar bij welke verzekeringsmaatschappij ook al weer? Welk ANWB-lidmaatschap hebben we eigenlijk? Met Europadekking en vervangend vervoerservice? We moeten de waterschoenen niet vergeten, want er is daar een kiezelstrand. Zal ik ook de lakenzakken meenemen voor in de slaapzakken? Het is niet altijd warm onderweg. En welke schoenen? Ik heb dichte nodig, sandalen maar ook slippers. Wat neem ik mee voor als ik s nachts naar de wc moet op de camping? Welke route nemen we?
Tent en camping
Wij maken het onszelf niet gemakkelijk. Reserveren doen we niet, want we zijn mensen van het ogenblik. Soms doen we er wel twee of drie dagen over om in het Zuiden te belanden. Daarom reserveren we niet. Dat levert de spanning op of er een bordje ‘Complet’, bij de camping hangt. Maar geeft ook de vrijheid om als een autoweg op korte afstand de nachtrust stoort of als de camping smerig sanitair heeft, meteen weer weg te kunnen.
Had ik overal aan gedacht, was ik de slaapzakken vergeten!
Terwijl ik dit bedenk, knutselt mijn man met een gebroken tentstok. Ingenieus past hij waterleidingbuis toe en rijgt met mijn hulp het elastiek door de buizen. Gelukkig! We hoeven geen nieuwe tent. Vorig jaar bleek ik s avonds toen we de eerste nacht de tent opgezet hadden, ondanks alle paklijstjes toch de slaapzakken te zijn vergeten…. En het was koud en regenachtig. Goddank was er een Decathlon dichtbij, die ’s avonds ook nog open was.
Ach, de stokrozen….
Ja, die ga ik niet zien bloeien. Ze staan vol in knop. Heb ik lang aan geknutseld in de tuin, tot ze het deden. En nu loop ik ze mis. Ook hoop ik maar dat het niet al te heet wordt en mijn courgettes het overleven. En worden de goudsbloemen niet omgespit door de buurkatten? Zullen de slakken niet mijn beginnende dahlia’s opeten? De buurman kan ik gelukkig wel vragen voor de post en de kamerplanten. Maar dan wel het huis opruimen en schoonmaken, want onze troep kan ik hem niet aandoen. Zullen ze niet inbreken ? Doen alle tijdklokken het nog wel? Maar even testen nu we nog thuis zijn.
En wég zijn de vakantiespoken
Waarom doe ik mezelf dit elk jaar weer aan? Het lijkt wel of we voorgeprogrammeerd zijn om op vakantie te gaan, zelfs met al dit geregel en de zorgen erover. Je zou toch denken: “Mens, blijf dan thuis!” Dat vraag ik mezelf ook in de weken voor de vakantie vaak af. Tja, ondanks al deze kopzorgen, weet ik dat ik al na een uur onderweg me helemaal ‘los’ voel. Stelen ze mijn huis leeg? Ruimt lekker op. Toch te veel troep. Het motortje snort lekker. Ik kijk naar de klaprozen in de berm. De blauwe lucht en de witte wolken. We gaan er maar even vanuit dat het niet regent…. Dan zie ik de kastelen en na twee uur de heuveltjes. We tellen nog ouderwets af bij de grens. Ik volg een buizerd met mijn ogen. Eindelijk vrij…..
Openingsfoto: Flickr.com/CJS*64
Recente reacties