Saarland is een land van staal. Niet voor niets staat hier een fabriek van Ford en nog veel meer fabrieken en fabriekjes die vooral auto-onderdelen leveren.
En is hier ook in 1994 het eerste industrieel erfgoedmonument door Unesco aangewezen. De Völklinger Hütte, een staalhoogovencomplex spuugde zijn laatste vlammen uit in 1986 maar het vuur van de herinnering wordt wakker gehouden door een museum. Op alle denkbare moderne manieren wordt daar aan de Saar de herinnering aan de ‘gouden’ staaltijden levendig gehouden.
Veel meerdanvijftigers houden van fietsen. Met de komst van e-bikes is geen berg meer te hoog. Kees Rooze en zijn vrouw trappen nog op menskracht. Daarom zochten ze het mooie, voornamelijk vlakke, Saarland uit voor een korte vakantie. Dit is deel 2 over hun ervaringen.
Een weizen in Saarbrücken
De eerste blik bij binnen fietsen van Saarbrücken.
We fietsen langs het imposante complex op weg naar Saarbrücken, de hoofdstad van Saarland. Een grotere stad van waaruit de regio de gezelligheid wordt opgezocht. Dat wil zeggen dat er ruime keuze is aan kroegen, terrassen en restaurants. Wij maken van de gelegenheid gebruik om een stadswandeling te maken door de oude stadskern, langs de universiteit en Dom. Het is onverwacht heerlijk warm weer en dan smaakt een verkoelende halve liter Weizen best. Ons hotel is tegenover de kerk, die elk kwartier slaat. Gelukkig houdt de koster wel rekening met mensen die moeten uitrusten van een fietstocht.
Zelf 30 sluizen schutten
Schattig huisje maar de brugwachter woont er niet meer.
Op weg naar Mittersheim blijft de techniek ons bezighouden. We passeren maar liefst 30 sluizen in het Saarkanaal waar we nu langs fietsen. En talloze huurjachten, die geduldig wachten tot de sluizen geschut zijn. Boven het kanaal zijn koorden gespannen waaraan de bemanning van de boten kan trekken om het schutten in gang te zetten. De sluiswachters hebben hun huizen allang verlaten.
Dat bestaat niet
En dan staat ons nog het Schiffhebewerke Saint Louis/Arzviller te wachten. “Dat bestaat niet,” zei de lerares van de middelbare school lachend tegen mijn vrouw in de jaren ’70 toen ze vertelde wat ze in Duitsland had gezien. Bij de herinnering kan ze nóg boos worden. Daar staat de voldoening tegenover dat ze op een foto de werking van deze alternatieve sluis kon aantonen. De schepen worden letterlijk in een bak geheven om het grote hoogteverschil te overbruggen.
Gemakkelijk langs Maginotlinie
Bonjour Maginotlinie!
Stiekem zijn we de grens tussen Duitsland en Frankrijk overgestoken. Onze overnachtingsplaats heet misschien Mittersheim maar de voertaal is toch echt Frans. Onderweg zijn we nog de Maginotlinie gepasseerd. Net zo gemakkelijk als de Duitsers in 1940 toen deze Franse verdedigingslinie van bunkers vruchteloos bleek. Op het terras van het hotel proberen nazaten uit Noord-Duitsland ons de voordelen te laten inzien van overnachten in een jeugdherberg.
Geen jugendherberge
Zij hadden daar in het nabijgelegen Trier in een tweepersoonskamer overnacht. Dat dat zomaar kon als oudere jongeren heeft hun verbaasd. Ook al overnachten we nu samen in een hotel met veel ‘authentieke details’ , ik vind een jeugdherberg toch geen aanrader. Misschien heb ik een hekel aan het woord Jugendherberge en roept het andere associaties op.
Volgende keer: tóch een heuvel op weg naar Straatsburg
Recente reacties