Mijn adem maakt wolkjes in de lucht. De tenen doen pijn van de waterkou die langzaam maar zeker door het leer van mijn schoenen kruipt. Ruim een uur voor dat Sinterklaas Amsterdam zal aandoen, staan we te blauwbekken in de kille motregen op de Amstelbrug. Zodat we straks een mooi uitzicht hebben op de stoomboot.
Zingen om warm te blijven bij intocht van St.Nicolaas
Mijn kleinzoon die aanleiding is voor mijn comeback bij de intocht is met een koud, wit gezichtje en roodomrande ogen net in slaap gevallen in de kinderwagen. “Dat komt vast van het gezang van mijn dochter en mij,” zeg ik al dansend op mijn voeten. Dat gelooft mijn schoonzoon niet en dreigt bij doorzingen zich af te scheiden van ons gezelschap. Dat ontmoedigt ons geenszins.
In 19e eeuw werd kinderziel niet gespaard
De stemming zit er in. Net zoals die vele jaren dat ik samen met zussen en zwagers voor het Centraal Station verzamelden om de intocht van St.Nicolaas bij te wonen. Een van mijn zussen had uit een geërfde boedel een stokoud boek met eind negentiende eeuwse Sintliederen die wij ter vermaak van de andere omstanders ten gehore brachten. Overigens komen daar teksten in voor die de tere kinderziel allesbehalve sparen en die we dus met veel smaak zongen. Naarmate ze groter werden, verwijderden onze kinderen zich echter steeds verder van ons groepje. Totdat ze helemaal niet meer als excuus wilden dienen en de klad in onze jaarlijkse zangbijeenkomst bij de intocht is gekomen.
Sommige pieten hebben te diep in schoorsteen gekeken
Nu de derde generatie zich heeft aangediend, ben ik er weer. Zonder eind negentiende eeuwse liederen, dat wel. En zonder zwarte pieten, want het Amsterdamse feestcomité heeft na jarenlange felle discussies voor Roetveegpieten gekozen. Rond elf uur doemt de stoomboot met de Goedheiligman voor de brug op, tot onze verbazing redelijk op tijd. “Ze hebben natuurlijk minder tijd nodig met die roetvegen,” zoek ik een reden. Sommigen hebben zo diep in de schoorsteen gekeken dat ze toch nog een beetje ouderwets zwart lijken, zie ik.
Stille hoop dat strijd over volksfeest ten einde loopt
En de rest van de intocht van Sinterklaas verloopt in dezelfde ouderwetse stijl. Er groeit een stille hoop dat de strijd om ons volksfeest over het hoogtepunt heen is. Sint is nog steeds Sint met een grote witte baard. Zijn gezicht verraadt dat hij niet altijd in de schaduw heeft zitten dutten tot het winterseizoen aanbrak. Gelukkig maar, want die rare make-up op zijn gezicht maakte dat ik als kind zijnde zwarte piet altijd veel leuker vond. Een mening die alle kinderen achter de dranghekken nog steeds delen, zie ik. Maakt niet uit of ze een roetveeg meer of minder hebben, vrouw zijn of met een zwaar Amsterdams accent spreken. Ze delen pepernoten uit!
Mogen we nog wel over zwarte piet zingen?
Vraag me alleen af of we nu nog wel over zwarte piet mogen zingen. ‘Roetveegpiet ging uit fietsen…’ klinkt niet zo lekker. Na ‘kleurenpiet’ te hebben geprobeerd, vallen we terug op ‘zwarte’. Uiteindelijk zien ze er toch zo uit, met die vegen. Of dat wel maatschappelijk aanvaardbaar is? De tijd zal het leren.
Lees meer van Stella Ruisch:
Na Zwarte Piet komt Sneeuwwitje
Na overwinning Trump vrouwen op hellend vlak
Recente reacties