Mijn gewicht en ik
Ongeveer een halve eeuw geleden ontstonden de eerste afslankclubs in Nederland. Overgewicht groeide uit tot een gezondheidsprobleem. Mannen maar vooral vrouwen binden sindsdien de strijd aan met hun gewicht. Of niet? De komende weken laten we mensen aan het woord om te praten over hun zelfbeeld. Door een traumatische jeugd en een collega die haar een calorieënboekje gaf, ontwikkelde Yvonne* (70) in haar jeugd anorexia. Helemaal daar vanaf komen lukt niet.
‘Ik voelde dat mijn darmen blij waren’
“Voordat we afgelopen winter naar Gran Canaria gingen, heb ik door de zenuwen heel slecht gegeten. De vier maanden dat we daar waren ging het met eten goed. We hebben heel lekker ontbeten op het balkon, ’s middags een potje yoghurt met een halve banaan en ’s avonds ook goed gegeten. Ik voelde gewoon dat mijn darmen blij waren dat ze weer wat te doen hadden.
We hadden een schitterend zwembad bij ons appartement. Ik vind zwemmen heerlijk maar ik heb maar twee keer gezwommen. ’s Avonds toen iedereen weg was. Ofschoon ik maar 54 kilo weeg, vind ik mezelf namelijk dik en zie ik in de spiegel dat er ‘rolletjes’ rond mijn middel zitten.”
‘Mijn vader noemde me rolmops’
“Tot mijn verbazing was ik niets aangekomen toen we thuis kwamen. Maar ik zie er tegenop weer te gaan koken. Ik heb een afschuw gekregen van aardappels en jus. Ik moet ook altijd bezig blijven. Als ik te lang ga zitten, ben ik bang dat ik dik word.
De aversie tegen eten is al in mijn jeugd begonnen. Als een van de middelste kinderen in een gezin van zes was ik altijd het zwarte schaap. Ik kon niet rekenen en dat vond mijn vader, die administrateur was en later wethouder, allemaal onzin. Rolmops noemde hij me in mijn puberteit, terwijl ik maar 65 kilo woog, voor mijn lengte een prima gewicht.
Uiteindelijk haalde ik mijn mavo-diploma. Dolgraag was ik naar het conservatorium gegaan, want ik kon heel goed zingen. Op alle familiebruiloften zong ik het Ave Maria met enkel een trompettist als begeleiding. Maar mijn vader regelde een administratieve baan voor me op het gemeentehuis.”
Geobsedeerd door calorieënboekje
“Daar had ik altijd een zak snoep in mijn la liggen. Een vrouw op de afdeling die heel wat dikker was dan ik, gaf me op een bepaald moment een boekje waarin van alle voedingsmiddelen het aantal calorieën stond. ‘Omdat ik anders zo vet als een pad zou worden’, zei ze. Toen is het begonnen.
Ik ben geobsedeerd geraakt door dat boekje. Na verloop van tijd kende ik het uit mijn hoofd en begon het grote afvallen. Voor mijn trouwen wilde ik per se 50 kilo wegen. Dat lukte maar ook na mijn trouwen lijnde ik door. Daarnaast was ik de hele dag in beweging. Onder het poetsen deed ik nog gymoefeningen om maar niet dik te worden. Ook haalde ik bij de drogist laxeermiddelen die ik slikte. Soms zat ik ochtenden op de wc. Voor de spiegel telde ik mijn ribben. Ik vond het prachtig! Die moest ik blijven zien van mezelf.”
Met anorexia opgenomen in kliniek om aan te komen
“We wilden graag kinderen maar ik werd niet meer ongesteld. Dus dat lukte niet. Uiteindelijk ben ik opgenomen in Overwaal in Lent. Ik heb toen veel steun gehad van mijn man en schoonouders. Mijn eigen ouders gingen gewoon twee maanden met vakantie naar Amerika, die vonden het allemaal aanstellerij. Na twee maanden in de kliniek schijn ik gegild te hebben: ik wil eten. Van 45 kilo ging ik naar 57 kilo. Daarna raakte ik zwanger van onze oudste zoon. Dat ik dikker werd tijdens mijn twee zwangerschappen, vond ik helemaal niet erg. Ook toen de kinderen klein waren, had ik weinig last van mijn anorexia, want dat was het. Maar bij elke ingrijpende gebeurtenis zie je dat in mijn gewicht. Nadat mijn eerste man stierf was ik maar 47 kilo.”
‘Gelukkig het past nog’
“Mijn gebit en mijn darmen hebben te lijden gehad van de anorexia. Ik probeer echt goed mijn best te doen met eten, want ik weet dat het moet. Als ik afval naar 52 kilo voel ik me schuldig naar mijn tweede man. Hij maakt zich dan zorgen. Ik kook wel voor hem, ook frites met een snack, maar zelf eet ik dan iets magers. Elke ochtend als ik iets aantrek denk ik: gelukkig het past nog.”
* In verband met haar privacy wil Yvonne er niet met haar achternaam in en wil ze er ook geen foto’s van zichzelf bij.
Van anorexia tot de eeuwige strijd met overgewicht
Brigitte Leferink trapte de serie artikelen Mijn gewicht en ik af met haar eeuwige strijd met de kilo’s. Marlies Mielekamp interviewde Karin van den Wollenberg die alle diëten volgde die er zijn. En Jacqueline Coenen vertelde aan Marlies, dat ze ging jojoën nadat ze haar rokje maat 36 te strak vond. Stella Rademakers kreeg er in coronatijd 8 kilo bij. Marlies schreef ook over een van de eerste dieetclubs in Nederland: de Eerste Goudse Afslankclub. Ze schrijft regelmatig over gezond eten. Zo volgde ze huisarts Tamara de Weijer, die met haar leefstijl op tournee ging. Weet u nog dat het Pioppi-dieet een paar jaar geleden populair was? Marlies Mielekamp probeerde ook intermittent fasting uit. Karin de Lange ontdekte met haar eliminatie-dieet waarvoor zij gevoelig was.
Openingsfoto: Emiliano Vittoriosi/Unsplash
Recente reacties