Met weemoed kijk ik naar de Noren, waarop ik dik in de dertig eindelijk een beetje fatsoenlijk heb leren schaatsen. Ze wachten nu op een kleinkind de goede maat heeft. En tot er weer zo’n weekje winter komt. Langzaam zie ik de sneeuw in de tuin weg regenen. Wat kriebelde het dit weekeinde om het er, ondanks mijn 63 jaar, toch op te wagen. En wat verstandig was ik om het toch niet de schaatsen aan te doen, zag ik ’s avonds op de journaalbeelden van de botbreuken op de Eerste Hulp in Sneek.
Zin in schaatsen
Fotograaf Kees Rooze zag zich zelf het afgelopen weekeinde ook niet met helm, knie- en polsbeschermers over het ijs schaatsen. Hij besloot te genieten van de oerhollandse aanblik van anderen. “Ik kreeg wel zin mijn schaatsen thuis op te halen. Maar de gedachte aan de ziekenhuizen vol met Covid-patiënten weerhield me. Daar zaten ze niet te wachten op mensen die blessures oplopen omdat ze niet goed kunnen schaatsen en nog wat breken ook.”
Moeder had nog prijs gewonnen
Terwijl hij zijn lens richtte op ouders met kinderen dacht hij aan zijn eigen moeder die haar leven lang de prijs heeft bewaard die ze als meisje met hard schaatsen had gewonnen op de Singel in het Zeeuwse Goes. “Ik kan me de prijs, een bruine luxe doos met witte bies met lichtblauw briefpapier en enveloppen, nog zo voor de geest halen. Mijn moeder was een schaatsliefhebber en moedigde ons aan te gaan schaatsen zo gauw het ijs betrouwbaar was. Gek genoeg schaatste zij niet mee toen ik jong was maar ze genoot zichtbaar als wij als zoons ons wel op glad ijs begaven.”
“Ik heb het schaatsniveau van mijn moeder nooit bereikt. Ik was meer een krabbelaar maar ik kwam vooruit en ik kon remmen. Later mocht ik mijn Friese schaatsjes inruilen voor de hockeyschaatsen van mijn oudere broer. Ze waren vier maten te groot maar met watten voorin en twee paar geitenwollen sokken over elkaar pasten ze net. Pootje over lukt me net maar het oogde onzeker en dat was ik ook.”
Mensen leken uit winterslaap ontwaakt
Enigszins jaloers keek Kees gisteren naar de schaatsers op het Noordhollandse riviertje De Waver. Met ogenschijnlijk gemak en niet al teveel inspanning gleden ze over het ijs. “Maar wat me nog het meest raakte was het grote plezier dat mensen uitstraalden. Er werd gelachen, gedronken, zelfs soep gegeten. Het leek wel of iedereen uit een diepe winterslaap was ontwaakt.”
“Straks denk ik nog terug aan deze zaterdag”
Inmiddels moeten we het doen met de herinnering, die gelukkig door Kees Rooze is vastgelegd. “When will I see you again” van The Three Degrees speelt spontaan door mijn hoofd, terwijl ik ernaar kijk. Het nog wel even zal duren voordat het weer dit heerlijke winterweer zal worden. “Als ik straks met mooi weer langs de Waver fiets, zal ik vast nog even terug denken aan deze zaterdag, waarin het leven even weer als vanouds leek”, besluit Kees.
Meer over schaatsen
Kees haalde al eerder herinneringen op aan schaatskoorts. In onze rubriek In Beweging legde Kees Spaargaren al uit waarom hij schaatsen zo leuk vindt. En Koos de Rooy skeelert in de zomer om ’s winters de ijzers onder te binden.
Recente reacties