Thuis aan de slag met sportmatje
Tevreden rol ik mijn sportmatje op en stop het weer terug in de kast. Toch weer mijn conditieoefeningen gedaan! De noodzaak ook thuis regelmatig wat aan beweging te doen, werd me duidelijk toen ik het verslag van collega’s Marlies en Brigitte las van hun tweede week sociale onthouding door het coronavirus. Anders gaat onze conditie lijden onder het thuis blijven. Aangezien tennis op het sportpark voorlopig niet mogelijk is, moet ik dus wel thuis aan de slag.
Voor conditieoefeningen heb ik snel een uitvlucht om ze níet te doen. ‘Gisteren veel gefietst’ of ‘voel een pijntje in mijn rug’ is al voldoende om een dag over te slaan. Aan zo’n uitvlucht dank ik ook de aanschaf van het zojuist opgerolde sportmatje.
‘Huis’vrouwen-gymklasje
Na de bevalling van kind 2, in de vorige eeuw, haalde mijn zus en buurtgenoot me over mee te gaan naar wat ik meteen oneerbiedig een ‘huis’vrouwen-gymklasje doopte. Het werd gehouden in de gymzaal van de nabijgelegen school. Dat heb ik nog lang vol gehouden, ook al moest ik mezelf daarvoor een keer per week na het avondeten oppeppen. Het leek alsof de bank een sirene was die mij als moe gewerkte vrouwelijke Odysseus telkens lokte. Heerlijk om erin weg te zakken voor de televisie…
Sportmatje voor conditieoefeningen
Gelukkig schoot de gemeente Amsterdam mijn onwillige geest te hulp. De huur van de gymzaal werd zo verhoogd dat de turnvereniging die mijn gymklasje organiseerde in financiële nood kwam. Gymlessen werden noodgedwongen samengevoegd op een voor mij ongunstig tijdstip. Zo, daar was ik vanaf! Maar gek genoeg, begon na enige tijd mijn geweten te knagen. Tegelijkertijd groeide de angst voor ongebreidelde gewichtstoename. En zo deed het sportmatje zijn intrede in mijn huis.
Strakke buik, stevige billen
Met de uitgescheurde pagina’s conditieoefeningen uit het magazine Vrouw en de herinnering aan gymleraar Henk (“Meissies, denk aan jullie zadeltasjes!”, waarmee hij het vet op onze ‘huisvrouwen’- heupen aanduidde), stelde ik zelf een programmaatje van een half uurtje samen. Wat vond ik belangrijk? Strakke buik, stevige billen en, vooruit, de borstspieren behoefden ook wat training om het bescheiden balkon niet verder te laten verzakken.
Zuchtend op mijn sportmatje denk ik regelmatig terug aan wat ik toen belangrijk vond. Inmiddels is mijn programmaatje met het ouder worden verrijkt. Maar dan met wat fysiotherapie me inmiddels heeft geleerd om klachten te voorkomen. Het begon met nekklachten, vanwege stress en een verkeerde houding achter het beeldscherm. Zo kwam er een rekoefening bij, waarvoor ik mijn handen in de nek leg en met mijn ellebogen een 8 maak in de lucht. Bovendien draai ik mijn hoofd een aantal keren van links naar rechts, terwijl mijn ogen op dezelfde hoogte blijven gericht. Door computers kijken we alleen nog maar vooruit, zei de fysio immers.
Na de nekklachten, artrose in knie en laatst frozen shoulder
Daarna kreeg ik door lichte artrose in mijn knie oefeningen mee voor sterkere beenspieren. ‘Core stability’, denk ik nu telkens tot 10 tellend aan de Engelse term, waarmee ik de oefening kreeg aangeprezen voor sterkere buik-, rug- en bilspieren. En zo werd het streven naar een acceptabel figuur op mijn sportmatje langzaam vervangen door een leven lang fit. En dat werd benadrukt, toen ik vorig jaar plotseling akelige pijnscheuten kreeg in mijn linkerschouder. Nog net geen ‘frozen shoulder’ (wat eigenlijk niet zo naar klonk, zoiets als frozen coffee bij Starbucks). Zodat ik nu ook dat gewricht met oefeningen thuis probeer soepel te houden.
Gevoel achteraf gun ik iedereen
Het sportmatje heb ik zojuist opgerold maar mijn conditieoefeningen zijn pas écht voltooid als ik aan de deurpost heb gehangen (voor mijn schouders) en 30 kniebuigingen (voor mijn knie) heb gedaan. “Ik haat het”, verzucht ik tegen mijn man. “Maar ik vind het ook goed van mezelf, dat ik het toch weer heb gedaan.” Ik constateer het met tevredenheid. En zo’n gevoel gun ik iedereen.
Meer lezen over fitness op Meerdanvijftig.nl:
Recente reacties