Mijn echtgenoot is klip en klaar: “Ik ga dat smerige, oude ledikant echt niet opknappen!” Ik voel me persoonlijk geraakt door zijn typering van het bedje waarin ik zelf vanaf mijn geboorte 6 jaar lang in heb geslapen door de toen heersende woningnood. Mijn kleinzoon is net een 48 uur oud en opa en oma zijn al aan het kibbelen over de plek waar hij moet slapen als we straks gaan oppassen.

Midden in een druk leven, krijgt Stella Ruisch te horen dat ze voor het eerst oma wordt. Hoe gaat een vrouw met een drukke baan, die na bijna 30 jaar opvoeden en verzorgen, net weer geniet van een vrij bestaan daarmee om? Dit is aflevering 16 van een serie blogs over de nieuwe generatie oma’s.

Normale leven oppakken

We zijn juist weer ons normale (uitgaans)leven aan het oppakken. Maar de emoties over de bevalling zijn nog vers. Dus komt het onderwerp kleinkind  al snel ter sprake in afwachting van de toewijzing van ons tafeltje in het veelgeprezen nieuwe restaurant. Het mondvermaakje van in de oven gedroogde boerenkoolblad verrast zo, dat ik na een kwart eeuw zolder eindelijk bereid ben om alsnog afstand te doen van het inderdaad wel erg gedateerde bedje.

Opluchting is groot

Bovendien is de opluchting groot, omdat het kind dat erin moet, gezond en wel op aarde is geland. Pffff! De kapper, de bakker van de geboortetaart, de slager, mijn 90jarige schoonmoeder, iedereen heeft de ochtend van de bevalling mijn spanning van de aanstaande geboorte meegekregen. Zonder dat ik het zelf in de gaten had. Het bevreemde al dat de aanstaande overgrootmoeder wel drie keer aan mij vroeg of ik voorzichtig naar huis zou rijden.

(Groot)moederlijke tranen

Wat kan whatsappen met de andere grootouders dan fijn zijn! Zij vonden het gelukkig óók heel lang duren. Net toen ik wilde antwoorden dat ik er op zijn Amsterdams de zenuwen van kreeg, kwam het verlossende bericht. Om 11.59 u was mijn eerste kleinkind geboren. En alles was goed met moeder en kind! Gelukkig was kersverse opa nog een laatste boodschap aan het doen, zodat ik vrijelijk en zonder schaamte de (groot)moederlijke tranen van zorg kon laten lopen.

Nu heeft ze haar eigen gezin

Twee uur later mocht ik dan eindelijk checken of ik bij de eerste blik op de boreling verliefd zou worden. Zoals andere grootouders mij hadden voorspeld. Een blozende baby, blonde haartjes en onwaarschijnlijk blauwe ogen die me zeer ernstig lijken aan te kijken. Ik weet beter, zo’n wurmpje ziet alleen maar vage contouren, licht en donker.  Mijn gevoelens zijn bij mijn dochter, die heel stoer niet de gemakkelijkste bevalling heeft doorstaan. Nu is ze echt los van me, met haar eigen gezin, bedenk ik me. Ik ben voor altijd oma. En laat ik dat nu helemaal niet erg vinden!