Er is een feestje te vieren in de familie en de keuze valt op niet-zo-ver-weg Noord-Frankrijk. We verkennen alvast de bestemming in de Franse Ardennen. Wij kozen voor een wandeling, ter afwisseling van het heerlijke eten dat je hier natuurlijk ook kunt genieten…
Sentier 62
De (na)zomerdag begint een beetje miezerig. Toch wordt er gelachen door de dorpelingen in Dommery in de Franse Ardennen. De regen weerhoudt ze niet om in de paar straatjes van het dorp hun jaarlijke jeu-de-boules te houden. Gewillig onderbreken ze het spel als we ze vragen of ze ons kunnen vertellen waar “Sentier 62”, de 12 kilometer lange wandeling die we hier van een overzichtsbord van rando-cretes.fr. hebben gekozen.
Het dorp uit…
De eerste die ik het vraag, weet het niet en zegt “Wacht, ik vraag het aan Sylvie!”, maar Sylvie neemt ons ook aan de hand naar een man in de feesttent die ons omstandig in rap Frans begint te wijzen. “Het dorp uit, weg naar rechts, pad naar links…” Hmmm, heel goed kan ik hem niet volgen. Gelukkig staan we te praten op steenworp afstand van de eerste wegwijzer, blijkt als we afscheid hebben genomen!
Alleen in de Franse Ardennen
Dat het hoogseizoen is, dus ons hotel tot de laatste kamer is volgeboekt, dat we best wel wat files hiernaartoe hebben moeten trotseren; daar merk je hier niets van. Het is doodstil op ons pad tussen de weilanden. We lopen als twee Remy’s uit Alleen op de Wereld. Alleen een zwerm vogels vliegt kwetterend op als we naderen. Toch moet er activiteit zijn, blijkt uit een schilderachtige houten schuur vol met ronde hooibalen. De glooiende heuvels bieden een weids uitzicht, alleen onderbroken door hier en daar wat oude bomen, bosschages en een willekeurig neergeworpen boerderij.
De wet van de remmende voorsprong
In de verte grazen koeien. Helemaal wit, wit-zwart en bruin staan ze hier op soort in groepjes. “Heel anders dan in Nederland”, spreekt manlief mijn gedachten uit. Even schiet de herinnering aan de voorstelling Hanna van Hendrik die we nog niet zo lang geleden in Twente zagen door mijn hoofd. “De wet van de remmende voorsprong”, constateer ik. “Bij ons is de veeteelt geïndustrialiseerd. Frankrijk is conservatief geweest en nu liggen ze op ons vóór. Want dit is waar minister Schouten ons land weer naartoe wil brengen.”
Feërieke tunnel van meidoornhagen
De kalveren, de koeien en de bijbehorende stier zullen onze overwegingen worst (!) wezen. Nieuwsgierig komen ze kijken en laten zich gewillig over hun kop aaien. De route blijkt keurig bewegwijzerd en leidt ons over smalle asfaltweggetjes, karresporen en zelfs door een feërieke tunnel van aan elkaar gegroeide meidoornhagen en struiken zwaar van de rijpe bramen. Daardoor merken we niet dat opnieuw het hemelsblauw met witte wolken verdreven is door een grijze mist.
Walking in the rain with the one I love
Een regenbui, dwingt ons net op tijd te schuilen bij een groepje boerderijen. Thuis zou ik het erg vinden. Hier is het aanschouwen van het gespetter uit de kapotte dakgoot in het blinde raamkozijn van een schuur vanonder de parapluie bijna romantisch. We eindigen de wandeling onder opnieuw blauw-en-witte hemel over een lang pad door de bossen. Wildstoelen staan klaar om uren gedachteloos in het groen te staren.
In Franse Ardennen geen 24-uurs economie
Op je horloge hoef je niet te kijken, want de tijd lijkt in de Franse Ardennen stil te staan. Hier geen 24-uurs economie. Winkels zijn de tussen de middag ouderwets gesloten. Om de tijd nog enigszins bij te houden, luidt de klok van het plaatselijke kerkje elk uur. “Geluidshinder!”, grappen wij tegen elkaar met onze Nederlandse achtergrond, waar omwonenden soms klagen over het beieren. Voor ons verhoogt het alleen het vakantiegevoel.
Bier zo lekker als in het nabij gelegen België 
Alleen van het lezen van een menu krijg je al zin…. 
Tja, na zo’n chocoladetaartje en een pistache-soes moeten de calorieën eraf gewandeld worden.
Onthaasten op 4 uur afstand
Waarom heeft het zo lang geduurd voordat we dit retro-uitstapje naar Noord-Frankrijk hebben gemaakt? Hier in de Franse Ardennen smaken de baguettes en de croissant bijna overal even lekker. De kok in het regionale keukentje kookt de sterren van de hemel. En het is slechts 4 uur rijden om totaal te kunnen onthaasten. Want er valt hier écht buiten wandelingen en fietstochtjes vrij weinig te beleven. En juist dat is een belevenis op zichzelf!
Wiette van Klingeren lokte ons naar de streek waar zij al jaren regelmatig vertoeft. Ze schreef erover in Frankrijk is vol verhalen, La Familistère én over het wereldberoemde marionnettenfestival dat de komende week nog in het nabije Charleville-Mézières wordt gehouden.
Recente reacties