Het is nog een ‘jonge’ sport en in tegenstelling tot de naam heeft het al een spurt genomen: wandelvoetbal. Wie denkt dat het een sport voor oude sukkelaars is, heeft het mis. Bert Gieben (77) speelt zowel bij de ‘gewone’veteranen van N.E.C. als bij het walking footballteam van de Nijmeegse club: “Ondanks dat je niet mag rennen, is het best vermoeiend!”

Kennissen vonden wandelvoetbal niets voor mij

“Zo’n drie jaar geleden vroeg iemand me of walking football niet iets voor me was. Omdat ik vroeger een goede semiprofessionele voetballer was, vonden kennissen dat niets voor mij. Toch leek het me een leuke afleiding, want ik was in die tijd erg druk met de zorg voor mijn vrouw die een vergevorderd stadium van de ziekte van Alzheimer had. Overdag ging ze naar de dagopvang dus ben ik op een donderdagochtend toch eens gaan kijken bij het walking footballteam van N.E.C. Dat beviel erg goed; ik vond het fijn na zoveel jaar weer lekker bezig te zijn met de bal.”

Het veld is kleiner maar de goals ook

“Het grootste verschil met gewoon voetbal is dat je niet rent maar loopt met de bal. Verder is lichamelijk contact  verboden, mag de bal niet boven je middenrif komen en mag je als de bal uit is geweest meteen vanaf de lijn in dribbelen. Het veld is kleiner dan bij normaal voetbal; 42 x 21 meter en er staan ook kleinere goals. Je mag vanaf het middenveld op goal schieten waar officieel geen keeper in staat. Maar bij de meeste clubs staat altijd een speler achter die bij een aanval van de tegenstander in de goal gaat staan. In de praktijk letten scheidsrechters er vooral op dat je niet rent, voor de rest wordt vaak de hand gelicht met de regels.”

Door kramp haalde ik laatste wedstrijd van het toernooi niet

wandelvoetbal

Het wandelvoetbalteam van Bert Gieben aan de bal. Niet rennen is écht een uitdaging.

“Ondanks dat je niet mag rennen is het best vermoeiend. Vooral als je, zoals ik, graag de bal hebt en erop af gaat. Wedstrijden duren twee keer een kwartier met een korte pauze. We krijgen veel uitnodigingen voor toernooien en dan ben je echt wel moe. Onlangs hadden we een toernooi in Veenendaal en kon ik wegens kramp helaas niet met de laatste wedstrijd meedoen… Sinds twee jaar voetbal ik ook weer in het veteranenteam van het gewone voetbal van N.E.C. Dat deed ik vooral om meer handelingssnelheid te krijgen. Helaas lukt dat niet meer.”

Mijn leven ligt op de grasmat

“Na de dood van mijn vrouw heb ik erg veel gehad aan de teamgenoten van beide teams. Het was steeds of ik in een warm bad kwam: in de kleedkamer en in de derde helft waren ze heel open en stelden me vragen. Het geeft me echt zoveel. Onlangs hadden we bijvoorbeeld een toernooi in het Olympisch Stadion met alle walking footballteams uit de eredivisie. En binnenkort hebben we een internationaal toernooi op Papendal met teams uit Italië, Spanje, Engeland en Duitsland. Ook ga ik geregeld met een oud-voetballer van N.E.C. naar andere eredivisiewedstrijden. Hij kent daar iedereen en zo hebben we leuke gesprekken. Voetbal was altijd mijn leven en mijn vrouw ging altijd met me mee. Ik ben blij dat ik het na een hele tijd weer heb opgepakt…”

Meer info: www.oldstars.nl