Mijn eerste Valentijnskaart kreeg ik op mijn veertiende van een klasgenoot. Helaas niet van degene wiens naam er als afzender op stond maar van een grapjas die wist dat ik smoorverliefd was en een geintje wilde uithalen. Ik kon wel door de grond zakken, toen ik erachter kwam en de lol van Valentijnsdag was er voorgoed af. De enige keren dat ik ooit nog iets op 14 februari deed, was als ik zeker wist dat het gevoel wederzijds was; bij dikke verkering. Nooit heb ik een geheime liefde verrast met een kaart, bloemen of een cadeau. Geen haar op mijn hoofd die er nog aan dacht.

Geen idee waarom

De laatste keer dat ik een Valentijnskaart kreeg, was niet zo lang geleden, van een oud-collega. Geen idee wat de bedoeling ervan was. Ik had haar al een paar jaar niet gezien en ook naderhand nooit meer ontmoet. Of het een kaart uit vriendschap, collegialiteit of liefde was… geen idee. Ik wil het niet weten ook. Valentijnsdag roept bij mij altijd iets ongemakkelijks op.

Gênante bedoening op Valentijnsdag

Ik ben overigens niet de enige in de familie die niet zo dol is op Valentijnsdag. Mijn zoon en zijn vriendinnetje werden op de basisschool door een goedbedoelende achtstegroeper verrast met een rode roos. De rozen lagen ’s ochtends op hun stoeltjes in de klas. Geen geslaagde actie, want mijn zoon liep van school weg en was die dag met geen stok meer te bewegen terug de klas in te gaan. Hij vond het zo’n gênante bedoening.

Verliefde mensen maken rare sprongen

In de aanloop naar 14 februari kun je echter niet om de dag van de (geheime) liefde heen. De winkeletalages hangen vol harten, in reclamefolders wordt het ultieme cadeau aangeprezen en je kunt naar kranten mailen met je mooiste Valentijnsboodschap. Op tv zijn er oproepen voor kandidaten voor een nieuw programma waarin je de liefde kunt verklaren aan iemand waar je stiekem een oogje op hebt: een vroegere klasgenoot, een collega of misschien je beste vriend(in). Ik kan me niet voorstellen dat mensen hieraan meedoen. Of misschien ook wel. Verliefde mensen maken rare sprongen als hun brein beneveld is door romantische dromen.

Afwijzing voor het oog van miljoen mensen

In de eerste jaren van All you need is love konden mensen met een videoboodschap hun liefde verklaren aan een nietsvermoedende kijker. Voor het oog van heel Nederland. Tranen van geluk als de liefde wederzijds bleek en tranen van verdriet en teleurstelling als de gevoelens niet beantwoord werden. Ik voelde me op mijn veertiende doodongelukkig toen ik me realiseerde dat mijn halve klas op de hoogte was van de grap met de Valentijnskaart. Laat staan dat je de volgende dag over straat moet als een miljoen mensen hebben kunnen meegenieten van een afwijzing.

Ik geniet in stilte

Ik peins er niet over om aan zo’n televisieprogramma mee te doen. Ook al verzekert de producent dat het heel integer wordt gemaakt. Nee, ik geniet in stilte. En kijk wel of het ooit wat wordt. Met mijn Meneer De Wit*.

*Meneer De Wit, de ideale man, zoals beschreven in Mevrouw De Wit of hoe zal ik me noemen na de scheiding van Brigitte Leferink.