Het gebeurt als ik net met mijn stofzuiger een enorme stofvlok onder het bed wil verschalken. De tranen schieten in mijn ogen van de pijn in mijn rug. O, jee. Ik sta krom en kan niet meer zomaar bewegen en lopen. Dit is me ruim een jaar geleden en twintig jaar daarvoor ook overkomen en nu voel ik dezelfde pijn: ik heb opnieuw een hernia.

Karin de Lange zou over de leuke dingen des levens gaan schrijven. Helaas werd ze opnieuw getroffen door een hernia. En zij is niet de enige: bijna 1,9 miljoen Nederlanders hebben zich met nek- en rugklachten bij de huisarts gemeld. Onlangs bleek uit onderzoek dat ze vaak met pillen worden weggestuurd, terwijl bewegen beter is. Lees de komende weken  uit Karin’s verhaal hoe zij als ervaringsdeskundige weer op de been komt.

Nog geen uur geleden leverde ik met een zucht van opluchting mijn studieopdracht bij de Open Universiteit in. Zo, dat zit erop. Ik kijk eens om me heen. Door alle concentratie is dat er niet echt van gekomen. Overal niet opengemaakte brieven, kranten, kassabonnen, boeken, tijdschriften, plastic zakjes met al lang vergeten inhoud. Nergens een leeg oppervlak. Overal stofvlokken en kruimels. De wasmanden overvol. Ik besluit maar meteen met het huishoudherstelprogramma te beginnen. Totdat ik na een uur mijn noodlottige stofvlok onder het bed tegenkom.

Hernia maakt me wolf

’s Middags komen mijn zoon en kleinzoon op bezoek. De middag gaat voorbij. Moeizaam buk ik naar speelgoed en speel met mijn kleinzoon. Maar het gaat. De volgende morgen, als ik wil opstaan, krepeer ik van de pijn als ik rechtop wil gaan staan. Het lukt me toch. Uit ervaring weet ik dat ik moet gaan lopen. Dat doe ik. Tot verdriet van manlief ijsbeer ik als de wolf in Artis een half uur van keuken naar huiskamer en terug. Lopen en staan helpt. En inderdaad, na dat half uur, loop ik zonder moeite. Ik moet alleen niet te lang achter elkaar zitten. Tien minuten gaat net. Wel vermoeiend, steeds lopen en staan.
Op deze manier breng ik twee weken door met helaas toenemende pijn bij het opstaan. Ik besluit mijn orthomanuele arts te bezoeken. Die hielp vorig jaar fantastisch. Maar deze keer helpt ze me van de wal in de sloot. Hoopvol probeer ik de volgende ochtend op te staan. Maar dat lukt niet meer. De pijn is ondanks teveel pijnstillers niet meer te hanteren. Ik val bijna flauw, zie sterretjes. De dokter bezoekt me dezelfde middag, constateert een hernia en zegt dat ik moet blijven bewegen. Van hem krijg ik morfine voorgeschreven tegen de hevige pijn. Maar ook dat helpt niet en ik krijg mezelf de volgende dag niet meer uit bed. Ik kan niet anders dan blijven liggen.

Game over!

Lees ook de volgende artikelen over Karin de Lange’s hernia: ‘Uitzicht op genezing‘, De wereld vanuit bed en het slot: Mijn wereld is weer onbegrensd.