Het is vakantietijd: we nemen nog een keer alles door met de kinderen, met ouders, met zussen of broers en dan is het tijd om -voor een paar weken- afscheid te nemen. Zwaait u nog een keer als u de deur uitstapt of de auto verlaat? Hoe vaak kijkt u nog om? Stella Ruisch vraagt het zich af, nadat ze met haar man getuige was van het vertrek van een zoon, die net met zijn ouders aan het naburige restauranttafeltje had gegeten.
De hoop dat hij nog een keer zou zwaaien
We zagen het bejaarde stel met hun zoon in het Indonesisch restaurant met uitzicht op het plaatselijke treinstation. Het was duidelijk dat de gezondheid van de vader te wensen overliet. Liefdevol hielp zijn zoon met het eten en veegde hij na afloop de gemorste resten van de kleding van zijn vader. Maar toen was kennelijk het moment gekomen om afscheid te nemen. Vader en moeder werden omhelsd en de zoon vertrok. Door de grote ramen konden we zien hoe hij wegliep. Vader en moeder keken hem na en uit hun gezichtsuitdrukking sprak de hoop dat zoonlief nog een keer zich zou omdraaien en zwaaien.
Maar dat deed hij niet. Inmiddels keken wij hem samen met de ouders even verwachtingsvol na. ‘Ah, toe, draai je nog een keer om en zwaai!’ mompelde ik, toen ik zag hoe de breekbare oude vader nog even zijn hand optilde en krachteloos wuifde. Naar het achterhoofd van zijn zoon, die net op dat moment door de deur van het station verdween. Even later schuifelde het stel zelf uit het restaurant. Hun gekromde rug sprak boekdelen.
Klein gebaar
Zwaaien en omkijken; kleine gebaren maar veelzeggend. Daar zijn mijn man en ik het over eens. Zo hebben we een dochter die gedag zegt en daarna niet meer omkijkt (Sinds we dat geconstateerd hebben, doet ze het voor ons nu wel één keer) en een dochter die niet een maar talloze keren om de hoek verdwijnt en dan toch weer terugkomt om nog één keer te zwaaien. Zodat we al lachend tegen elkaar zeggen: ‘Zou dit de laatste keer zijn geweest? O, nee, daar is ze weer!’
Zwaaien met een brok in de keel
Zelf probeer ik de gulden middenweg te bewandelen qua zwaaien en omkijken. Bij het uitstappen nadat ik ben weggebracht is het gemakkelijk. Zwaaien, totdat auto en bestuurder uit het zicht zijn verdwenen, wat redelijk snel is gebeurd. Vermoeiender is het als je je in de auto moet omdraaien en door de achterruit moet terug zwaaien. Terwijl het nog even duurt, voordat je de bocht omgaat. Of als de weg naar het station recht is, zoals de zoon van het bejaarde stel. Maar één keer omdraaien en zwaaien had toch wel gekund. Ook al zou ik het zelf misschien wel twee keer hebben gedaan…
Want de waarheid is dat ik het altijd moeilijk vind: afscheid nemen. Het confronteert me met het verglijden van de tijd, het -letterlijk- verdwijnen van mensen uit mijn leven. Gelukkig is het in de meeste gevallen kortstondig.
Meer lezen over opvallende maar alledaagse onderwerpen?
Soms raakt Stella Ruisch gefascineerd door het gedrag van mensen in haar omgeving. Zo schreef ze onlangs over de gewoonte om te schreeuwen. En dan zoiets waar we gelukkig gemakkelijk vanaf gekomen zijn na 2 lange corona-jaren: drie keer kussen bij het begroeten. Brigitte Leferink schreef ook over de betekenis van kussoorten op Wereldkusdag (!). En ze vestigde de aandacht op de gewoonte van vrouwen zichzelf en activiteiten met verkleinwoordjes te beschrijven. Marlies Mielekamp breekt een lans voor het gebruik van onze moerstaal. En wie is er ook bang in het donker?
Openingsfoto: ©Stella Ruisch
Recente reacties