Net als iedereen in Nederland ondervinden ook onze redacteuren Marlies Mielekamp en Brigitte Leferink de gevolgen van de corona-pandemie. Ze schrijven over hun ervaringen voor Meerdanvijftig.nl. Terugblik op een historische week van sociale onthouding.
Brigitte: “Donderdag 12 maart krijgen we het advies zoveel mogelijk thuis te werken. De afgelopen dagen waren er al extra maatregelen genomen in het kantoor van de Vereniging Nederlandse Gemeenten (VNG) in Den Haag, waar ik werk. Maar nu het coronavirus verder om zich heen grijpt, wordt het serieuzer. Vrijdag is normaal gesproken mijn vrije dag maar ik heb een telefonische afspraak met een collega van het Ministerie van SZW om de agenda van een overleg later deze maand voor te bereiden. We bellen met elkaar, ieder vanuit ons eigen huis, en besluiten de vergadering niet te laten doorgaan. De deelnemers gaan we vragen hun opmerkingen en vragen per mail te delen. Voor een keer geen probleem.
Later op de dag krijg ik een mail dat een bijeenkomst in Dortmund, waar ik morgen een beurs zou uitreiken, niet doorgaat. Ook in Duitsland gaat het sociale en zakelijke leven, al dan niet gedwongen, door de corona-pandemie verder op slot.
Ik werk vaker in mijn eigen huis maar nu voelt het toch anders. Normaal gesproken loopt mijn agenda elke dag vol, vandaag wordt er steeds meer afgezegd. Met mijn collega’s overleg ik telefonisch. Het is superefficiënt maar gezellig is anders. En dit is pas het begin.
Welkom in het nieuwe kantoorleven
Om de andere week hebben we op dinsdag de zogenaamde ‘zeepkist’. Een van de directeuren leidt dat, alle medewerkers zijn erbij, er is iets lekkers bij de koffie en de belangrijkste nieuwtjes worden met elkaar gedeeld. Deze week gaat het via een webinar. De directeur in een lege ruimte met meer dan 350 kijkers thuis. Eén ding is wel duidelijk. Tot 6 april gaat de deur van ons kantoor op slot. We gaan de komende drie weken alles vanuit huis doen. De moderne technieken gaan ons daarbij een handje helpen. Zoom, Teams, ToGoMeeting, Skype, Facetime; welkom in het nieuwe kantoorleven.
Zoon nul-urencontract en dochter kan niet meer werken
Een deel van mijn werk gaat ‘gewoon’ door. Dat is anders voor mijn kinderen. Mijn zoon heeft naast zijn studie een nul-urencontract bij een escaperoom. Alle reserveringen zijn afgezegd. Hij zit zonder inkomsten thuis. Voor mijn dochter geldt hetzelfde. Zij is wimper- en wenkbrauwstyliste en heeft net in maart een nieuwe salon geopend. Die sluit nu noodgedwongen tijdelijk de deuren. Anderhalve meter afstand bewaren is in haar vak onmogelijk. Ook zij heeft nu geen inkomsten maar moet natuurlijk wel de huur betalen. Het coronavirus sluipt onze wereld in. Zonder dat we zelf ziek zijn.”
Korreltje zout
Voor Marlies begint op zaterdag 14 maart de ernst van de corona-pandemie pas echt goed door te dringen als ze Ilja Pfeijffer vanuit Genua op de radio in het programma Nieuwsweekend hoor zeggen hoe stil het op straat is in Noord-Italië. “Hij vertelt hoe hij drie weken daarvoor het virus met een korreltje zout nam maar de IC’s liggen nu vol in zijn regio. Er sterven honderden mensen per dag… Gisteren, vrijdag, had ik nog gewoon een vergadering en daarna lunchte ik met een vriendin. Het viel ons wel op dat we in het eetcafé met twee anderen de enigen waren van boven de dertig. ‘s Middags bellen vrienden dat de Lazy Lunch die we de dag erop besproken hebben wat hen betreft niet doorgaat, zij beseffen eerder dan wij dat het echt menens wordt.”
‘Mama, je hoort tot de risicogroep’
“Op zondag starten we de zondag zoals gewoonlijk. Om 11 uur komt onze zoon langs voor een bakkie en zegt dat hij beslist niet wil dat ik oppas de komende weken, want ‘mama je behoort tot de risicogroep’. Die middag doen we ‘een rondje plas’ zoals wij het noemen een wandeling rond de Mookerplas. We eindigen bij de Dolfijn met een heerlijke cappuccino met zoals altijd een gratis bonbon en likeurtje erbij. Dat dit voorlopig de laatste keer zal zijn dat we gezellig ergens iets kunnen drinken, beseffen we als om zes uur die middag bekend wordt dat alle horeca gesloten wordt.”
Indrukwekkende toespraak Rutte
Maandag 16 maart zou een drukke dag worden. Om half tien heb ik een afspraak voor een interview met een bekkenfysiotherapeut in een café, om één uur begint de danscursus Silver Moves en om half vijf heb ik een afspraak bij de nagelstylist. De dag ervoor heb ik de geïnterviewde al gemaild dat het interview wat mij betreft ook telefonisch kan. Gelukkig gaat zij akkoord. De danscursus gaat tot en met 6 april niet door. Alleen de nagelstyliste werkt gewoon door: zij heeft geen inkomen als ze niet werkt. Maar ze vraagt me wel voor de behandeling mijn handen grondig te wassen en doet zelf een mondkapje voor. Om zes uur die middag volgt de indrukwekkende toespraak van Rutte over de corona-pandemie. Die nacht slaap ik slecht door alle info die we krijgen. Gelukkig staat op mijn IPad een boek van Maggie O’ Farrell en dat leidt mijn gedachten af.
Heeft mijn dochter het corona-virus?
Dinsdag belt mijn jongste dochter. Ze werkt op de röntgenafdeling in het ziekenhuis en behalve keelklachten heeft ze ineens ook koorts. Haar leidinggevende wil dat ze zich op het coronavirus laat testen. Helaas heeft ze geen auto en ze vraagt of ik haar weg wil brengen. Met een grote sjaal om gaat ze achterin de auto zitten en binnen een half uur zijn we weer terug en stapt zij weer in bed.
Daarna wil ik toch iets doen om de grote gezinnen van mijn twee oudste kinderen te ontlasten: ik maak een grote pan Kip Hawaii en breng het dezelfde middag al naar het gezin van mijn dochter. Ik geef het af bij de schuifpui achter en we houden de benodigde afstand wat voor de kleintjes van drie en vijf jaar moeilijk is. Meestal springen ze meteen in mijn armen. Om zeven uur belt mijn jongste: ze heeft geen coronavirus, pak van mijn hart!
Gehaakte deken voor kleindochter schiet op
Eigenlijk zou de redactie van www.meerdanvijftig.nl deze woensdag een leuke workshop hebben over fotograferen met je telefoon. Nu fiets ik in plaats daarvan met man Hans naar onze zoon die 22 kilometer verderop in Duitsland woont . Ook daar breng ik Kip Hawaii. Mijn zoon werkt door de corona-pandemie thuis en zegt dat het moeilijk is met vier kinderen om zich heen. ’s Middags rusten we uit en ik lees het derde boek van Maggie O’Farrell dat ik heb gedownload via de onlinebibliotheek. Jongste belt dat ze morgen weer aan het werk gaat: haar koorts is gezakt en iedereen is nodig. ’s Avonds kijken we weer naar Accused, terwijl ik aan de deken voor mijn oudste kleindochter haak. Die schiet zo wel goed op!
‘Ze hebben allemaal wolkjes in hun longen’
De wekelijkse poetsochtend leidt even af. Daarna loop ik met een omweg naar de drogist voor vitamine C. Helaas zijn alle vitamine-C-producten op! Om toch de noodzakelijke beweging te krijgen fiets ik ‘s middags vanuit Nijmegen naar Malden waar mijn beide dochters wonen. Ook daar blijkt de vitamine C op. Alleen bij de natuurdrogist kan Vitamine C-ester krijgen voor 65 euro! Dat is me te gortig. Tegen zevenen belt de jongste en drukt me op het hart sociale contacten te mijden. Bij haar op het werk is het door de corona-pandemie een gekkenhuis; er zijn die dag veel ic-patiënten opgenomen. ‘En allemaal wolkjes in hun longen op de scan, mam ,’ vertelt ze, een typisch kenmerk voor corona…
Eerste dode corona-pandemie in Nijmegen
Ook onze regiokrant meldt deze vrijdagochtend dat de IC’s in Nijmegen volstromen en dat er in onze stad een corona-dode valt te betreuren. Het komt akelig dichtbij… Toch gaan we even op een al langer afgesproken bezoek bij kennissen in Beuningen, waarbij we allemaal een afstand van 2 meter aanhouden. We doen boodschappen in de plaatselijke buurtsuper, waar we plastic handschoenen krijgen aangeboden om het karretje te duwen, heel goed.
Thuis in Nijmegen ga ik weer op zoek naar vitamine C en deze keer tref ik die zowaar bij de buurtdrogist voor 13,50 euro. Kan ik toch iets extra’s aan mijn weerstand doen.”
Eerdere verschenen over het coronavirus de verhalen: Bang voor besmetting, Herinneringen in tijden van coronavirus en H Hoe komen we komende drie weken door?
Recente reacties