Net als iedereen in Nederland ondervinden onze redacteuren Marlies Mielekamp en Brigitte Leferink de gevolgen van de corona-pandemie. Ze schrijven over hun ervaringen voor Meerdanvijftig.nl. Week twee van sociale onthouding. 

7 stappen tussen werkplek en keuken…

Brigitte: “Sport en bewegen is niet mijn grootste hobby, maar omdat ik regelmatig de hort op ben, krijg ik toch nog aardig wat beweging, al is het maar op de fiets naar een vergadering of bij vrienden op bezoek. 25.000 stappen op een dag tijdens een stedentrip zijn ook zo gemaakt, maar dat ligt nu allemaal even stil. Ik mis het dagelijks traplopen op kantoor, van de ene naar de nadere verdieping voor een overleg of lunch in de kantine. Ook zonder echt te sporten loop ik zo heel wat meters. Door de sociale onthouding beweeg ik nu alleen maar tussen mijn werkplek (de eettafel) en de keuken. Dat zijn zeven stappen, ik heb ze net geteld. Dat schiet dus niet echt op.”

Met traplopen op het werk kom je aardig aan je stappen.

Geschrokken van 1 juni

Marlies: “Maar Brigitte er zal toch wel een momentje tussendoor zijn dat je even boodschappen kan doen, fietsend of lopend natuurlijk? Gisteren liep ik naar de Turkse slager en dat leverde al meer dan 4000 stappen op, ’s middags liepen man en ik door het Goffertpark en aan het eind van de dag tikte ik toch de 12.000 stappen aan. En eigenlijk lukken 8000 stappen me elke dag wel… Maar even iets anders: schrok je ook zo toen ons maandagavond werd uitgelegd door het kabinet dat de maatregelen zijn aangescherpt en verlengd tot 1 juni? Nu blijft het facetimen met de kleinkinderen door de sociale onthouding in plaats van dat ze hier binnen stormen. Even eruit om eens iets anders te doen kan nu ook heel lang niet. Gisteren kregen we ook te horen dat de bouw van de  caravan die we in Zeeland gaan neerzetten vertraging heeft opgelopen. Zo jammer, maar ja, we zijn nog steeds gezond en dat is toch het belangrijkste. Ben benieuwd hoe het tweede deel van de week bij jou verloopt.”

Niets met dieren maar ik laat nu hond van vriendin uit

Brigitte: “Wat jammer dat de bouw van de caravan vertraging oploopt. Ik kan me voorstellen dat het juist nu zo lekker zou zijn geweest om even uit je huis te gaan en in een andere omgeving ‘opgesloten’ te zijn. Want zo voelt het wel. Overdag ben ik ‘gewoon’ aan het werk en in mijn eentje ’s avonds aan de wandel vind ik niet zo veel aan, vooral omdat het nog vroeg donker is. Maar ik heb er wat op gevonden. Ik laat nu om de andere dag de hond van een vriendin uit. Een uur verplicht buiten. Iedereen die ik het vertel is stomverbaasd, want ik heb werkelijk helemaal niets met dieren. Vind het ook verschrikkelijk om naast zo’n poepende hond te moeten staan wachten… alleen dat al. Maar ik heb me erover heen gezet. Om de vriendin te helpen en om mezelf te dwingen erop uit te gaan. Minimaal een uur. Gelukkig is het goed weer en is er bijna niemand op straat. En als iemand je tegemoet komt, steekt die de straat over. Niet omdat ie bang is voor het hondje, maar uit angst voor besmetting. Ben jij ook iets nieuws gaan doen?

Hond van vriendin zorgt voor beweging.

Glas wijn in onzekere tijden

Marlies: Wat goed Brigitte dat je zo toch aan je dagelijkse beweging komt, blijft belangrijk. Echt iets nieuws doe ik nog niet, ik haak, lees en kijk meer series als anders, maar dat is het wel. Het enige dat we nu standaard doen is tegen half vijf  ‘s middags een glas wijn drinken, terwijl ik anders alleen in het weekend drink. Het ontspant me in deze onzekere tijden, merk ik, maar ik houd het wel bij één glas omdat ik anders slechter slaap. Je hebt trouwens wel iets losgemaakt met je vraag of ik door de sociale onthouding iets nieuws doe. Ik heb besloten een dezer dagen toch te starten met het nieuwe boek dat al zolang in mijn hoofd zit. Steeds beweer ik dat ik het te druk heb, maar dat is natuurlijk onzin: als je echt iets wilt maak je er tijd voor!

Eerder verschenen op Meerdanvijftig.nl over het coronavirus