Zo belangrijk, merken we na versoepeling maatregelen
Het laatste stuk van de tafel in ons restaurant is afgezet met geel/zwart lint. Bedoeld om de borden neer te zetten, die we dan zelf kunnen pakken. Maar het meisje in de bediening geeft ze ons direct aan. “Ik vind het anders zo onpersoonlijk,” zegt ze er verontschuldigend bij. Sinds 1 juli zijn de coronamaatregelen verder versoepeld en dat zorgt voor de nodige verwarring tussen ouderwets normaal en nieuw normaal. En het besef dat uit eten niet alleen gaat over heerlijke gerechten die je niet zelf hoeft klaar te maken maar ook over persoonlijk contact.
Persoonlijke zone
Ongeschreven natuurwetten tekenen cirkels om ons heen. Onze persoonlijke zone, waar binnen we alleen ‘veilige’ contacten toelaten en onze sociale zone op anderhalve meter afstand. En in deze coronatijden worden we daar met onze neus op gedrukt. “Als er weer vliegtuigen gaan, komen we naar Mallorca”, appte ik vol bravoure op het hoogtepunt van alle beperkingen door het coronavirus maar nu het zou kunnen, houdt het idee dat we zo dicht naast anderen in vliegtuigstoelen zitten mijn man en mij tegen. Daar helpen zelfs geen hepa-luchtfilters of mondkapjes tegen.
Moeite met afstand houden binnenshuis
Door het coronavirus is ons instinct kennelijk nu zo afgestemd dat de gevoelsgrenzen rond de 50 centimeter om ons heen goed worden bewaakt. Daar buiten wordt het lastiger. Uit het laatste gedragsonderzoek van het RIVM vorige week blijkt dat steeds meer mensen moeite hebben met het bewaren van anderhalve meter afstand. Het draagvlak is afgenomen tot net iets boven de 80%. Het meeste moeite hebben we -niet zo verwonderlijk- met afstand houden bij mensen binnenshuis.
Niemand heeft het meer over de drie (!) gelegenheidskussen aan -nauwelijks- bekenden van ons. Gelukkig! En dat we niet langer handen schudden kost ook niemand moeite. Alle mensen in het onderzoek van het RIVM hebben de gewoonte afgeschaft. Anders wordt het als je iemand moet passeren in de supermarkt om in het schap wat te kunnen pakken of als je wat moet aanpakken van een ander. Zoals het geval was bij het meisje in ons restaurant.
Gelukkig persoonlijk contact!
Op bezoek in het Rijksmuseum dronken we een kop koffie in het inpandige café. Bestellen en betalen ging via een app. De bestelling werd op lange witte tafels tussen de andere tafeltjes in geserveerd. Heel coronaproof. Even overheerste het gevoel in een science fictionfilm terecht te zijn gekomen. Totdat de ober een prachtig meringue-gebakje meteen overhandigde aan een van ons. Waarschijnlijk een foutje maar wij bedankte hem in meerdere opzichten. Gelukkig, persoonlijk contact!
Want we kunnen, ondanks de angst voor besmetting, niet zonder. Na dagen thuiswerken, is het toch fijn om in levenden lijve met collega’s te praten. Laat staan je eigen familie of vrienden na een tijd lang bellen, whatsappen, facetimen of zoomen. Afgelopen weekeinde heb ik voor het eerst mijn dochter ten afscheid op de wang gekust. Het voelde onwennig en bijna ongepast, ondanks dat we elkaar al een paar keer hebben omhelsd.
Moedergevoelens
Moedergevoelens waren sterker dan het verstand. Of was het juist ratio die influisterde dat het aantal besmettingsgevallen nu zo is gedaald, dat het risico achter de komma is geraakt? Met mijn kleinzoons knuffelen gaat me een stuk vanzelfsprekender af. Gelukkig mag het weer van hun terecht voorzichtige ouders.
Op internet zijn genoeg verklaringen te vinden, waarom de behoefte aan contact zo sterk is. Aanrakingen helpen bij de verwerking van stress, ze geven ons een gevoel van veiligheid en geborgenheid. Alle mensen hebben aanrakingen en persoonlijk contact nodig voor hun welbevinden. En sinds 1 juli realiseer ik me dat dubbel. Al is het maar, wanneer er een glas wijn voor me wordt neergezet op een zonnig terras…
Lees meer over het belang van menselijk contact in Goede Buren, een schrijnende documentaire over eenzame ouderen. In Een groet doet goed en Week van de Eenzaamheid
Openingsfoto: Unsplash/Christiana Rivers
Recente reacties