Het Spoorwegmuseum in Utrecht heeft als uitgangspunt dat de trein de toegangspoort tot de wereld is. Kees Rooze en zijn vrouw trokken zo met Deutsche Bahn per trein naar Berlijn. Een stedenreis met de nadruk op reis.

We delen onze treincoupé met een jonge Engelsman op weg naar Denemarken. Bij de ticketcontrole kan hij zijn digitale ticket niet meteen tevoorschijn toveren. Ik voel de zweetdruppels over zijn rug lopen onder de blik van een ongeduldige conductrice. Een beetje triomfantelijk constateer ik bij mezelf dat het toch fijn is dat wij zo ouderwets zijn. Want wij hebben de tickets voor de zekerheid ook uitgeprint.

Pünktlich is de trein naar Berlijn

Bij Hannover opnieuw een spannend moment. Een niet zo jong stel gaat met gezwinde spoed aan de slag fietsen en bagage in de trein te hijsen. Twee fietsen en de dame staan in de trein, als de deuren dichtklappen en de trein begint te rijden. De man schreeuwt, ramt op het raam en de deur en ik zie de paniek in zijn ogen. Tot opluchting van een ieder, komt de trein weer tot stilstand. Een moment van deutsche Pünktlichkeit boven service. Wij als vakantiefietsers kennen het spannende gevoel van snel fietsen en bagage inladen in de trein.

Rondwandelen in Berlijn is een feestje

De rest van de reis per trein naar Berlijn verloopt soepel. Ons hotel ligt in de bekende Oranienburgerstraße net om de hoek van Friedriechstraße. De straat is bekend om de prachtige synagoge uit 1866. In de verte zien we de bekende televisietoren. Veel winkelen willen wij niet, wel veel wandelen langs de monumentale gebouwen die Berlijn rijk is. Sinds ons laatste bezoek een paar jaar geleden zijn de Berlijners hard aan het opknappen geslagen. Ook aan de gebouwen op het Museuminsel.. Vooruit, toch nog even binnen wippen bij de Berlijnse vestiging van Galeries Lafayette. Het schijnt dat het warenhuis wekelijks wordt gecontroleerd door een Fransman op naleving van de warenhuisformule.

Doorkijkje in het Berlijnse filiaal van Lafayette.
De Schlossbrücke, de oudste brug in Berlijn die het Museuminsel met het vasteland verbindt.
De nieuwe versie van het oude stadspaleis, dat in de Oostduitse periode in 1950 werd opgeblazen.

Sanssouci in Potsdam

We gaan ook op herhaling naar Potsdam. De historische plek met prachtige paleizen is vanuit het centrum gemakkelijk te bereiken met het openbaar vervoer. De laatste keer dat wij hier waren, stonden we te schuilen met Japanners onder een grote boom in het park. Nu is het prachtig weer en wij genieten van de wandeling. Veel beelden blijken verscholen in een soort wachthuisje, waarschijnlijk als bescherming tegen de vorst. Wie Berlijn bezoekt, mag Potsdam niet overslaan, vinden we.

Even rondkijken bij het prachtige paleis Sanssouci in Potsdam. Dat mag de bezoeker niet overslaan…

Muurschilderingen in Tegel en opwarmen in de bus naar KaDeWe

Prachtige muurschilderingen in Tegel.

Op zoek naar andere bezienswaardigheden willen we de muurschilderingen op flats in de wijk Tegel bekijken. Een lange rit met de U-bahn. Niet opzienbarend en de wijk waar we uitstappen ook niet. De muurschilderingen zijn wél indrukwekkend. Bij mooier weer hadden we nog een wandeling langs het aangrenzende meer gemaakt maar nu nemen de metro terug naar het gezelliger Berlin Mitte. Om op te warmen nemen we dus bus naar het Kaufhaus Des Westens, KaDeWe. Kunnen we meteen zien hoe de verbouwing naar het ontwerp van ‘onze’ Rem Koolhaas is geworden.

Kreuzberg

De Nederlanders op de terugweg in de trein, vinden Kreuzberg ‘wat deprimerend.’ Zo zie je maar hoe ervaringen kunnen verschillen. Wij vinden de Berlijnse wijk vol winkels en restaurantjes juist heel aantrekkelijk. En gezien de groeiende populariteit onder de bezoekers van Berlijn, zijn we niet de enigen.

De trein en de clown

Heen per trein naar Berlijn ging voorspoedig. Terug lijkt het net zo te gaan. Met de ICE snellen we met 160 kilometer per uur naar Wolfsburg, waar de fabrieken van VW domineren. Een stem schalt door de trein dat dit echter het eindpunt is. Langzaam dringt het tot de Nederlandse passagiers door dat de beste optie is over te stappen op de ICE naar Duisburg.

We ontfermen ons over een wat oudere man, die terug moet naar Tilburg. Thuis wacht zijn doodzieke vrouw en hij blijkt ’s ochtends zijn auto total loss te hebben gereden. Gelukkig is hij er met een gekneusde arm en hand vanaf gekomen. Door alle commotie is hij zijn telefoon vergeten. We lenen de onze zodat hij zijn vrouw kan geruststellen.

De terugweg met de trein lijkt voorspoedig te gaan….

Eenmaal in de ICE vertelt hij dat hij clown van beroep is net als zijn zoon, die op dit moment aan het werk is in een circus in Berlijn. Daarnaast is hij muzikant. Als hij hoort dat muziek ook mijn passie is, komt de twinkeling terug in zijn ogen. Een Nederlands echtpaar mengt zich in ons gesprek. Zij is bezig met het laatste restje van een fles wijn. En hij leegt zijn derde blikje bier. Ze hebben een vrolijke dronk maar als ze voor de vijfde keer aan de gekneusde clown vragen waar hij heen moet, is mij duidelijk dat van enige beneveling sprake is.

Overstappen in Duisburg

Ons treinavontuur is in Duisburg nog niet ten einde. Een bommelding in Düsseldorf blijkt het treinverloop volledig in de war te hebben geschopt.  Volgens de reisapp moeten we naar Gleis 1. Met een haastig genuttigde currywurst om wat in ons maag te hebben, zoeken we spoor 1 op. Om te horen dat we naar spoor 13 moeten. Vandaar uit worden we weer naar spoor 6 verwezen.

Inmiddels hebben we naast de gekneusde clown gezelschap gekregen van een een Zuid-Afrikaanse dame en een Hamburgs meisje dat in Utrecht studeert. Haar app van Deutsche Bahn zegt dat we op spoor 13 moeten zijn. Om daar te horen dat de ICE naar Nederland toch echt vanaf spoor 1 vertrekt.   

De lezer voelt nu de bui al hangen: inderdaad, tegen de tijd dat we er arriveren is de trein al vertrokken. Er zit niets anders op dan een boemeltje naar Arnhem te nemen. Daar nemen we afscheid van de gekneusde clown om verder te reizen met de studente en de Zuid-Afrikaanse die vertelt als anus-specialiste in het Amsterdamse VUMC te werken. Ik wist niet dat die specialisatie bestond. Zo blijkt er inderdaad door de trein een wereld open te gaan. Maar na 12 uur reizen zijn we toch echt blij weer thuis te zijn.

Meer over Duitsland

Kees Rooze ging niet alleen per trein naar Berlijn maar ook per auto. Dat beschreef hij in Berlijn altijd een reden om naartoe te gaan. Maar ook andere steden in Duitsland werden door hem bezocht, zoals Hamburg. En hij bracht in beeld en tekst een ode aan de Duitse veerkracht. Op de grens van België en Duitsland is het ook mooi fietsen, langs de oude Vennbahn. Of draai de trappers rond terwijl je van het uitzicht geniet langs de Donau. Brigitte Leferink keek in coronatijd uit naar een bezoek aan Wuppertal.

Beeld: © Kees Rooze