Op de fiets zonder E naar Zeeland

Fietsers zijn er anno 2021 in allerlei soorten en maten. Kees Rooze en zijn vrouw behoren, volgens eigen zeggen, tot een uitstervend ras. Namelijk die van fietsers zonder trapondersteuning. Afgelopen zomer kozen ze er sinds lange tijd voor om weer een fietsvakantie door Nederland te maken. Een vakantie van toppen en dalen….

Het besef dat tijden veranderen, daagde op de camping in Wassenaar, onze tweede halte op de fiets zonder E naar Zeeland. De eerste nacht hadden we doorgebracht op een camping in Noordwijk. Hoe warm het was en hoe ver, voelde ik aan mijn billen. Maar we kúnnen het nog, zo’n eind fietsen, en dat stelde gerust. Wel hadden we voor de zekerheid een dag fietsen, een dag rusten afgesproken. Het was mooi weer en een dagje strand is dan ook geen straf.

Wassenaar

Voor de geplande ontmoeting met onze dochter en partner in Scheveningen fietsten wij na de rustdag naar Wassenaar. De camping was prachtig gelegen tegenover museum Voorlinden. Ons plaatsje bevond zich tussen de bomen samen met enkele andere tentbewoners. En zo hoorden we 2 dames die op een E-bike het veld op fietsten tegen elkaar zeggen: “Je moet wel altijd eraan denken dat het ding ook opgeladen moet worden”. Met andere woorden: je hebt elektriciteit in de buurt nodig om de volgende dag verder te kunnen. Gelukkig voor dit nieuwe ras fietsers hebben de meeste campings deze voorzieningen inmiddels.

Keihard luchtbed

De volgende ochtend werd ik wakker van een pompend geluid. Ik dacht dat een buurman erg veel lucht in hoog tempo een luchtbed aan het oppompen was. Maar toen ik mijn slaperige hoofd buiten de tent stak zag ik tot mijn verbazing sulky’s passeren.  De camping bleek pal aan de renbaan van Duindigt te liggen!

Burgh Haamstede, duin van de eerste categorie

Op de fiets zonder E werden onze benen op de weg naar Burgh Haamstede zwaar op de proef gesteld. De fietsroute door de duinen, leek ons wel te doen met onze zware fietsen. Het eerste gedeelte kenden we van eerdere keren. Maar het laatste gedeelte bleek een helling van 15 % te zijn! De eerste paar meter gingen nog wel, maar mijn partner zei tegen twee passerende dames: ”dat trek ik niet hoor!” Deze lieve passanten wilden wel helpen duwen. Hijgend sjouwde ik mijn fiets tegen de lange helling op, terwijl mijn partner ondersteuning kreeg van de dames. Ik worstelde en kwam boven. Tenslotte ben ik van Zeeuwse afkomst! Maar ik had erna nog meer respect voor wielrenners in de bergen. Natuurlijk hebben zij geen bagage, maar toch…..  

Terug in Biggekerke

Vertrouwde mensen en een vertrouwde camping in Biggekerke op Walcheren stonden ons te wachten. Hartelijk werden we begroet, want reeds vele malen zijn we daar neergestreken. Het was ook een leuk weerzien met de andere vaste gasten. Als enige fietskampeerders vallen wij wel op. Veel respect oogsten wij met onze zwaar beladen fietsen zonder E.

Kwadendamme en Zierikzee

Wij zijn trouwe Zeelandgangers en ook in ‘de Zak van Zuid-Beveland’ herinnerde de campingeigenaresse zich het echtpaar op de fiets zonder E. Na een tocht in de miezerregen arriveerden we daarna in Zierikzee. De ultieme huwelijkstest vormt het in een razendsnel tempo opzetten van een tent in de regen. Tegelijkertijd deed een jonge dame naast ons hetzelfde maar haar tent was wat kleiner. De dame in kwestie was op een racefiets aangekomen. Op de bagagedrager bevonden zich zeer efficiënte tassen met als resultaat een minimum aan bepakking. Haar doel was de highlights van Nederland te bezoeken met in Zeeland o.a. de Deltawerken.

Spookrijder in Heinenoordtunnel

Na een dag in de hitte met het advies van een wijze Chinese man (“You have to protect your nose”) begon het op de terugweg in Numansdorp te onweren. Wederom moesten we het klusje op het trekkersveld in een stortbui klaren. De volgende ochtend bleek onze tent op een soort van verhoging in het veld te staan. Wat een geluk! Want de rest van het grasveld was een bassin.

We waren in de laatste dagen van onze vakantie beland en dus werd het stuur op de fiets zonder E weer richting huis gezet. Zo belandden wij bij de Heinenoordtunnel. Als automobilist is het voor mij een bekende naam. Er was een lift maar die was helaas buiten werking. Gelukkig was er ook een pad. Ik vervolgde mijn weg en reed zo met ongeveer 35 kilometer per uur een koude tunnel in. Totdat ik achter mij hoorde roepen: “Kééééééééés!”  Mijn vrouw was tot ontdekking gekomen, dat er een speciale tunnelbuis voor fietsers was gemaakt. Mopperend fietste ik terug de helling op waar mijn aanwezigheid, zelfs op de fiets zonder E niet was toegestaan. Gelukkig was er bij de tweede poging licht aan het einde van de tunnel, waar mijn vrouw stond te wachten.

Op de fiets zonder E maar met zadelpijn

We kruisten nog een flink aantal waterwegen (leuk met de Fast Ferry van Ridderkerk naar Krimpen aan de IJssel) en langs de Hollandse IJssel naar Gouda. Na een dag van 60 kilometer op de fiets zonder E maar met zadelpijn, was ik er in Gouda klaar mee. Misschien ook omdat we na een heerlijke maaltijd wisten dat er een sprinter van de NS op ons wachtte die ons zo terug naar Amsterdam kon brengen.

Na 650 kilometer op de fiets zonder E, staat de tweewieler weer in de schuur en ligt de tent weer op de vliering. Tot de volgende keer, want wat is fietsen (met of zonder E) leuk!

Meer mooie fietsbestemming van Kees

Door de jaren heen hebben Kees en zijn partner heel wat kilometers afgelegd. In eigen land; lees maar over een zomer in Zuid-Nederland, van Vlissingen naar Venlo en ook een rondje Naarden. Maar in het buitenland gingen ze over hoge toppen en diepe dalen. Zo reed Kees zijn eigen ‘Tour’ door Saarland. Maakte hij samen met zijn vrouw een mooie tocht langs de Donau. En genoten ze dichterbij van Denemarken.