Ik vertel in de groepsapp van de familie dat de langverwachte oproep voor vaccinatie met AstraZeneca eindelijk binnen is. “Kan ik dan straks met je knuffelen?” vraagt mijn jongste. Jammer genoeg zal ze met normale begroetingen en omhelzingen, zonder de angst op een besmetting met Covid, minstens nog een maand of drie moeten wachten. Want dan krijgen haar ouders pas hun tweede prik.

De Prik als gespreksonderwerp

Onder leeftijdgenoten is, naast het weer, De Prik hèt gespreksonderwerp geworden. Op de standaardvraag ‘Hoe gaat het met je?’, volgt meteen: ‘En…heb jij al een afspraak voor vaccinatie?’ Daarna ontrolt zich volgens een vast patroon een gesprek over geboortejaren, leeftijdscohorten, Pfizer, Moderna of doe dan toch maar per gods gratie AstraZeneca. De meeste gesprekspartners in mijn omgeving laten zich door het kleine risico van trombose niet weerhouden.

Op afstand in de tuin

Daarvoor hunkeren we ook te veel naar een normaal leven, waarin we niet met tijdsslots, afhaalmaaltijden of teleurstellende conclusies “Nee, dat kan niet, want dan zijn we met te veel mensen” meer hoeven te leven. Afspraken voor de komende weken worden nu onder voorbehoud gemaakt “Want stel nu dat het mooi weer is, dan kunnen we misschien op afstand in de tuin.”

Zooitje

Hoofdschuddend kijk ik naar de experts op het gebied van de Volksgezondheid en de heren in Den Haag. Ze lijken de wens van het volk eropuit te gaan, te onderschatten. Heel lang heb ik ze in onze tafel- en thee-gesprekken verdedigd. “Ga er maar aanstaan”, zei ik. Of: “Ze kunnen er ook niets aan doen dat er niet voldoende vaccins worden geleverd.” En “De ziekenhuizen liggen wel vol, hè.” Als het over afspraken voor vaccinaties gaat, ben ik Inmiddels geneigd instemmend te knikken als mensen hun betoog eindigen met de uitsmijter: “Het is een zooitje”.

De laatste persconferentie, waarbij opnieuw versoepeling van regels werd uitgesteld.

Als ik mijn leeftijd invul, krijg ik steevast van de overheid als antwoord, dat ik vanaf februari aan de beurt bent. Terwijl het inmiddels april is… Ik ken verhalen van mensen die onder mom van vrijwilligerswerk in een tehuis konden meeliften voor een Pfizer/Moderna vaccinatie. Een attente huisarts belde spontaan zijn 65plus-patiënten op. “Ik heb nog AstraZeneca over, als je die wil moet je nú komen.” En in groepsapps worden tips gegeven onder zeventigers. “Ga samen met je vrouw aan het einde van de dag. Dan hebben ze over en kan je vrouw ook meteen worden ingeënt.”

Bekeuring bleek oproep tot vaccinatie

Een tennismaatje kon ik vertellen dat hij niet langer hoeft te wachten. Omdat ik toevallig Teletekst heb gelezen. En daardoor weet dat mensen die in ’49, ’50 en ’51 zijn geboren nu zélf een afspraak kunnen maken via www.coronavaccinatie-afspraak.nl.

Toen ik dus zelf een enveloppe met het logo op de Rijksoverheid op de mat aantrof, dacht ik eerder aan een bekeuring. Maar het was een echte oproep namens mijn huisarts om me deze week te laten inenten. “Ga ik gezellig met je mee op de fiets,” zei manlief die 5 jaar ouder is maar nog wacht op een teken van het ministerie. “Brutale mensen hebben de halve wereld”, zei mijn moeder al. Dus opperde ik dat hij dan misschien ook maar voor de zekerheid zijn identiteitsbewijs moest meenemen, want wie weet…..En inderdaad hebben we nu allebei een pleister op onze linkerarm en een goed humeur. De vrijheid lonkt. Dààg, meneer Van Dissel!

Meer lezen

Vorig jaar hielden Brigitte Leferink en Marlies Mielekamp een dagboek over corona bij. Nog steeds worden er leuke foto’s en filmpjes over corona rondgestuurd. Van de oudste maakten we ter herinnering een compilatie.